Maria de Maeztu i Whitney (1881-1948) był znanym hiszpańskim pedagogiem, humanistą i politykiem. Nieustannie walczyła o prawo kobiet do edukacji, będąc pionierką akademickiego przygotowania płci żeńskiej.
Twórczość Maeztu charakteryzowała się szczególnym pedagogiką. Jego intencje i cele były ukierunkowane na zapewnienie kobietom idealnego treningu, tak aby mogły odpowiednio przygotować się intelektualnie. Jednocześnie otworzył im drzwi do odpowiedzialnego i równego udziału.
Intelektualne zdolności wychowawcy dały jej zdolność bycia genialnym mówcą i niezrównaną wstrzemięźliwością. Zawsze była pewna swoich celów i walczyła o bardziej sprawiedliwe i protekcjonalne społeczeństwo dla kobiet. Edukacja była jego flagą.
Indeks artykułów
María Maeztu urodziła się 18 lipca 1881 roku w mieście Vitoria. Była córką Manuela Maeztu i Rodrígueza, inżyniera kubańskiej i hiszpańskiej krwi oraz Juany Whitney, założycielki słynnej Akademii Maeztu. Pisarz miał czworo rodzeństwa: Ramiro, Ángela, Miguel i Gustavo.
Pierwsze lata studiów akademickich Marii odbyły się w jej rodzinnej Vitorii. Matka miała znaczący udział; bycie córką brytyjskiego dyplomaty pozwoliło jej na optymalne wykształcenie. Oprócz tego Maeztu cieszył się znajomością kilku języków.
Kiedy przyszła pisarka miała siedemnaście lat, jej ojciec zmarł na Kubie, co oznaczało smutek i ruinę dla rodziny. Trudna sytuacja ekonomiczna zmusiła wdowę wraz z dziećmi do Bilbao, z wielką siłą woli udało jej się założyć akademię językową, zwłaszcza angielską i francuską..
W 1896 Maeztu rozpoczął studia w Escuela Normal del Magisterio, które ukończył dwa lata później. Wraz ze studiami współpracował z matką w akademii. Później uzyskał możliwość nauczania w gminie Santander w instytucji publicznej.
Kontynuowano szkolenie akademickie działacza. Zapisała się na uniwersytet w Salamance jako nieoficjalna studentka, aby studiować filozofię i listy, które zakończyła w Madrycie. W 1902 roku María rozpoczęła już pracę jako nauczycielka, wyróżniając się inną metodologią i pedagogiką.
Studia Maríi Maeztu i Whitney stały się międzynarodowe. Odbył staż nauczycielsko-pedagogiczny na uniwersytetach w Niemczech, Brukseli i Stanach Zjednoczonych, studiował także w Centre for Historical Studies of Spain.
Międzynarodowa Rezydencja dla Młodych Dam była największym i najbardziej ambitnym projektem Maríi Maeztu, która była dyrektorką ośrodka przez ponad dwadzieścia lat, od 1915 do 1936 roku. Celem instytucji było zapewnienie Hiszpankom niezbędnych narzędzi do ich rozwój na polu akademickim.
Kobiety mogły wejść do rezydencji od siedemnastego roku życia. Byli uczestnikami spotkań i spotkań, które odbywały się między intelektualistami tamtych czasów. Oprócz tego kobiety cieszyły się wymianą kulturalną i naukową. María wiedziała, jak sprawić, by drużyna stała się sławna dzięki swojej silnej osobowości.
Jeśli chodzi o jego pracę w Instituto Escuela, celem było rozszerzenie podstaw pedagogiki na nauczanie na poziomie średnim. Głównym planem Marii jako pedagoga było, aby dzieci uczyły się poprzez refleksję, weryfikowały otrzymane informacje i przeprowadzały je z pełną świadomością.
Pedagog był „feministą”, jak sama stwierdziła. Była przekonana o obowiązku stałego udziału kobiet w rozwoju kulturalnym. Robił to przy każdej akcji, potwierdzając to utworzeniem w 1926 roku Klubu Kobiet, który działał do 1939 roku..
Liceum było nowością, która pojawiła się w kilku krajach Europy. Był to rodzaj wspólnoty siostrzanej i miejsce dla zamężnych kobiet z rodzinami do nauki, spotkań towarzyskich i rekreacji bez ograniczania się wyłącznie do prac domowych..
Klub zaczynał z około stu pięćdziesięcioma różnymi członkami iz biegiem czasu się rozrósł. Jej członkowie prowadzili działalność literacką, artystyczną, muzyczną, plastyczną i przemysłową. Ponadto mieli okazję uczestniczyć w konferencjach wybitnych intelektualistów.
Niestrudzona, taka właśnie była María, kobieta zdolna stawić czoła każdemu okoliczności i zawsze zdeterminowana, by pokazać, że kobiety mogą występować we wszystkich dziedzinach, a także mężczyźni. Była aktywnym uczestnikiem życia politycznego swojego kraju.
Był członkiem Krajowego Zgromadzenia Konsultacyjnego ds. Edukacji w okresie dyktatury Primo de Rivera. W tym celu miał wsparcie i poparcie swojego brata, eseisty, krytyka literackiego i politycznego Ramiro de Maeztu.
W dziedzinie nauczania uniwersyteckiego spędzał czas, w latach 1926-1929, podróżując po Ameryce Łacińskiej, prowadząc wykłady i kursy. Reprezentował także swój kraj na kilku kongresach na całym świecie i piastował stanowiska dydaktyczne, takie jak Wydział Filozofii i Literatury na Uniwersytecie Centralnym w Madrycie..
Hiszpańska wojna domowa z 1936 r. Również dotknęła nauczyciela. Po pierwsze z powodu egzekucji Ramiro, jej brata, a także dlatego, że została zmuszona do opuszczenia Residencia de Señoritas. Musiał także opuścić swój kraj, aby nie cierpieć prześladowań..
Maeztu spędził sezon w Stanach Zjednoczonych, a następnie udał się do Argentyny, a konkretnie do jej stolicy. W Buenos Aires założył swoją rezydencję i poświęcił się nauczaniu uniwersyteckiemu w katedrze historii edukacji, którą prowadził do końca swoich dni..
Maria musiała przyzwyczaić się do nowego życia, do tego miała wsparcie przyjaciół. Na próżno próbował założyć Rezydencję dla Młodych Dam w stolicy Argentyny, ponieważ nie miał dość pieniędzy. W 1947 roku wrócił do swojej ojczyzny, Hiszpanii, aby wziąć udział w pogrzebie swojego brata Gustavo
Pedagog wróciła do Buenos Aires i kontynuowała naukę na uniwersytecie. Zaskoczyła ją śmierć 7 stycznia 1948 roku, jej ciało zostało przyjęte w Hiszpanii z uznaniem i honorami. Dziś spoczywa w rodzinnym panteonie Navarry.
Styl Marii de Maeztu y Whitney był zorientowany na pracę pedagogiczną i wychowawczą. Oznacza to, że więcej niż sposób tłumaczenia pomysłów na poziomie pisania, robił to w działaniu, w sposobie prowadzenia zajęć i stosowanych przez siebie metodach..
Chociaż, oczywiście, jego pisarstwo było szczegółowe i dopracowane, bezpośrednie i proste, aby można je było jak najlepiej zrozumieć. Pisał w najlepszy sposób, w jaki potrafił wytrawny pedagog, po prostu przeczytał jego pracę i zrozumiał internalizację, jaką musiał mieć ze swoich celów życiowych, aby osiągnąć taką jasność.
Maria utrzymywała, że nauczanie podane w jej czasach nie było najbardziej adekwatne; student musiał być aktywnym uczestnikiem swojej edukacji. Chociaż musiał zapamiętywać, aby uczyć się lekcji, jeszcze bardziej prawdziwe było to, że musiał być rozważny i świadomy swojej nauki. Te idee zostały uchwycone w jego pracach.
Jedną z jego głównych zasad pedagogicznych było: „Prawdą jest stare powiedzenie, że list z krwią wchodzi, ale nie może być z dzieckiem, ale z nauczycielem”. Oznaczało to, że nie należy źle traktować ucznia, aby mógł się uczyć, ale nauczyciel powinien porzucić wszystko podczas nauczania.
Jego styl opierał się również na wolności bycia, wyboru, uczenia się. Dla niej ważniejsze było, żeby uczeń zinterpretował to, co usłyszał, żeby grał, żeby żył tym, czego się uczył, żeby pozwolił się prowadzić nauczycielowi, ale żeby miał własne kryteria.
Praca Maeztu nie była obfita, ale była ważna w czasie, w którym została poczęta, i wciąż odbija się echem w domach formacyjnych, które uznają jego pracę pedagogiczną. Oto najważniejsze tytuły jego pracy jako nauczyciela i humanisty:
- Pedagogika w Londynie i przedszkola (1909).
- Praca kobiet: nowe perspektywy (1933, był to cykl konferencji, które odbyły się w Szkole Pielęgniarek Hiszpańskiego Czerwonego Krzyża 8 kwietnia 1933).
- Problem etyki: nauczanie moralności (1938).
- Historia kultury europejskiej. Nowoczesność: wielkość i niewola. Spróbuj połączyć przeszłą historię z obecnymi okolicznościami na świecie (1941).
- Antologia, XX wiek. Hiszpańscy prokuratorzy (1943).
María de Maeztu y Whitney była kobietą, która ustanowiła precedensy w historii Hiszpanii i świata. Jej oddana pasja do nauczania i pragnienie „wyzwolenia” kobiet uczyniły ją godną zaszczytów i uznania, co świadczy o tym, jak ważne jest wychowanie z miłością, wolnością i szacunkiem..
Maeztu otrzymała nominację na profesora nadzwyczajnego Uniwersytetu Columbia w Nowym Jorku w 1927 roku. Uniwersytet Meksykański mianował jej honorowego profesora w 1930 roku. W 1919 roku Smith College w Stanach Zjednoczonych nadał jej tytuł Doctor Honoris Causa.
W jego kraju rząd stworzył uznanie na cześć jego pracy i spuścizny. Wyróżnienie to nosi nazwę „María de Maeztu Unit of Excellence” i jest przyznawane instytucjom publicznym, które wykonują prace związane z wywieraniem wpływu i przywództwem, które mają wpływ na rozwój społeczny..
Jeszcze bez komentarzy