Mario Molina to meksykański naukowiec, który urodził się w Meksyku w 1943 roku. Kształcił się w swoim rodzinnym kraju, a później w Niemczech i Stanach Zjednoczonych. Uważany za uniwersalnego Meksykanina, zdobył światowe uznanie naukowe, dzięki czemu współpracował w instytucjach i projektach na całym świecie, a także był doradcą gabinetów wykonawczych zajmujących się kwestiami klimatycznymi..
Wkład Mario Moliny podkreślił, że jest jednym z największych odniesień w zakresie ochrony środowiska. Znany jest głównie z pracy związanej z degradacją warstwy ozonowej powodowanej przez gazy przemysłowe znane jako chlorofluorowęglowodory (CFC). Te studia i stanowiska przyniosły mu w 1995 roku Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii.
Obecnie Mario Molina jest członkiem wielu krajowych akademii nauk; był profesorem i gościem na wybitnych uniwersytetach na całym świecie; ma duże wsparcie w projektach i badaniach naukowych, a także w pracy pisemnej o dużym znaczeniu. Prowadzi i pracuje w ośrodku badawczym noszącym jego imię.
Indeks artykułów
Mario Molina urodził się 19 marca 1943 r. W Mexico City w Meksyku. Jego ojcem był Roberto Molina Pasquel, dyplomata i specjalista w dziedzinie prawa; a jego matką była Leonor Henríquez Verdugo.
Mario od najmłodszych lat pokazał, że pociąga go nauka. Kiedy był mały, obserwował pierwotniaka przez zabawkowy mikroskop, co bardzo go urzekło.
Jego zainteresowanie nauką było tak duże, że nawet łazienkę w swoim domu zamienił w małe laboratorium, w którym lubił spędzać godziny.
Rodzina Mario Moliny miała tradycję, że jej członkowie wyjeżdżali na studia do Szwajcarii; Kiedy Mario miał jedenaście lat, przyszedł czas na naukę za granicą.
Molina już zdecydował się poświęcić badaniom w dziedzinie chemii, którą wybrał zamiast poświęcić się profesjonalnej grze na skrzypcach, co również bardzo mu się podobało..
Po sezonie w Europie wrócił do Meksyku iw 1960 roku odbył szkolenie z inżynierii chemicznej na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku, a konkretnie na Wydziale Chemii. Ukończył studia w 1965 r., A następnie wyjechał do Niemiec, aby kontynuować naukę, tam studiował studia podyplomowe na Uniwersytecie we Fryburgu..
Po szkoleniu w Niemczech Mario Molina wrócił do Meksyku, gdzie pracował jako adiunkt na Narodowym Autonomicznym Uniwersytecie Meksyku, jego macierzystej uczelni, i stworzył pierwsze podyplomowe studia inżynierii chemicznej w całym Meksyku..
Następnie w 1968 r. Wyjechał do Stanów Zjednoczonych i studiował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley. W tym domu studiów doktorat z fizyki i chemii uzyskał w 1972 roku.
Podczas pobytu w Kalifornii poznał Franka Sherwooda Rowlanda, naukowca i profesora ze Stanów Zjednoczonych, który również zdobył w 1995 roku Nagrodę Nobla w wyniku badań nad warstwą ozonową i jej degradacją..
W tym czasie Molina został uznany za badacza ze szczególnym uwzględnieniem kwestii środowiskowych..
Molina skoncentrował swoje wysiłki na poszerzaniu wiedzy o stratosferze i był jednym z pierwszych naukowców, który rozpoznał, jak niebezpieczne dla warstwy ozonowej mogą być chlorofluorowęglowodory (obecne w czynnikach chłodniczych, aerozolach i innych składnikach codziennego użytku)..
Molina i Rowland kilkakrotnie współpracowali ze sobą, zwłaszcza w badaniach związanych z właściwościami atomu w dziedzinie chemicznej, szczególnie w odniesieniu do radioaktywności.
Ponadto od 1974 r. Ci dwaj naukowcy ogłosili, że warstwa ozonowa w rejonie Antarktydy ma cieńszą powierzchnię.
Obaj wskazywali, że stosowanie produktów zawierających chlorofluorowęglowodory, używanych przez ludzi od około 1940 r., Silnie wpływa na warstwę ozonową na poziomie stratosfery, niszcząc ją i czyniąc bezużyteczną..
W tym czasie ostrzeżenia Moliny i Rowlanda nie były brane pod uwagę, a nawet uznawano je za przesadne.
Podejście Mario Moliny i Sherwood Rowland było bardzo delikatne, ponieważ ustalili, że wiele produktów codziennego użytku, wytwarzanych przez duże i potężne gałęzie przemysłu, spowodowało poważne szkody na planecie.
Oznaczało to, że zarówno Molina, jak i Rowland musieli stawić czoła potężnemu przemysłowi, który czuł się atakowany. Przez cały ten proces Molina poświęcił się doradzaniu w tej sprawie instytucjom prywatnym i publicznym, aw wielu przypadkach musiał stawić czoła przedstawicielom sfery politycznej i gospodarczej rządu..
Ostatecznie ich praca się opłaciła, ponieważ firmy produkujące chlorofluorowęglowodory przyznały, że w efekcie pierwiastek ten był szkodliwy dla warstwy ozonowej..
W 1987 roku zaobserwowano owoce całej pracy, jaką Mario Molina wykonał w związku z obroną swojej teorii, zaprezentowane we współpracy z Frankiem Rowlandem..
W tym roku w Montrealu zaczęto negocjować Protokół, w ramach którego promuje się ograniczenie zużycia substancji, które okazały się szkodliwe dla warstwy ozonowej..
Protokół ten obowiązuje od 1989 roku, w którym został oficjalnie uznany i szacuje się, że w 2050 roku warstwa ozonowa mogła się odbudować. Stworzenie tego protokołu było wynikiem pracy kilku naukowców, wśród których wyróżnia się Mario Molina..
Molina kontynuował pracę środowiskową w dziedzinie inżynierii chemicznej. Ten naukowiec pracował w Jet Propulsion Laboratory, przy California Institute of Technology w Stanach Zjednoczonych.
W 1989 roku rozpoczął pracę jako pracownik naukowy i profesor na Wydziale Nauk Atmosferycznych, Planetarnych i Ziemi, przy Massachusetts Institute of Technology, również w Stanach Zjednoczonych. W tym kontekście, będąc związanym z tym instytutem, Mario Molina uzyskał obywatelstwo amerykańskie.
W 1994 roku Mario Molina uzyskał uznanie Prezydenta Stanów Zjednoczonych Billa Clintona, który zaproponował mu wstąpienie do prezydenckiego komitetu doradczego, w którym uczestniczy tylko 18 naukowców analizujących aspekty naukowe i technologiczne..
W 1995 roku Mario Molina otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii za badania związane z warstwą ozonową w dziedzinie chemii atmosfery. Nagrodę tę odebrał wraz ze swoim współpracownikiem, Frankiem Rowlandem.
Dziś Mario Molina kontynuuje swoją działalność w dziedzinie inżynierii chemicznej ze szczególnym uwzględnieniem środowiska.
W czerwcu 2018 roku Molina mówił o tym, jak ważne jest przestrzeganie porozumienia paryskiego, którego celem jest regulacja emisji gazów generujących efekt cieplarniany. Molina ustalił, że jeśli to porozumienie nie zostanie wypełnione, konsekwencje dla środowiska mogą być bardzo poważne.
W 1974 roku Mario Molina pracował z naukowcem F.S. Rowlanda i cały zespół badawczy w niektórych prognozach dotyczących ścieńczenia warstwy ozonowej, które opisali jako konsekwencję emisji gazów emanujących na poziomie przemysłowym i krajowym: chlorofluorowęglowodory.
Gazy te są zwykle emitowane jako odpady z przemysłowych procesów chłodniczych i produktów w postaci aerozolu i mogą pozostawać w atmosferze do 100 lat..
Praca Moliny dała narodom ważny impuls do podjęcia współpracy i przeciwdziałania zanieczyszczeniu powietrza.
Przed skupieniem się na wpływie freonów na atmosferę oraz podczas lat studiów w Stanach Zjednoczonych, Mario Molina pracował na wydziale Uniwersytetu w Berkeley, pod kierunkiem jednego z pionierów rozwoju struktur molekularnych..
Tutaj rozpoczął swoją pracę wraz z F.S. Rowland, który byłby współautorem swojej najbardziej reprezentatywnej pracy, skupił się na zrozumieniu właściwości chemicznych atomu w procesach radioaktywnych.
To pierwsze podejście do składników molekularnych skłoniło Molinę do zainteresowania się obojętnymi cząsteczkami chemicznymi w atmosferze..
Stanowisko, jakie zajął Molinę w sprawie zanieczyszczenia powietrza po opublikowaniu jego odkryć, skłoniło społeczeństwa do podjęcia działań zmierzających do ograniczenia emisji zanieczyszczeń..
Stwierdzono, że wpływ pracy Moliny doprowadził go do obecności w porozumieniach, które doprowadziły do ustanowienia Protokołu Montrealskiego w 1994 roku; jeden z traktatów międzynarodowych, który wykazał się największą skutecznością w stosowaniu jego wytycznych.
Jego pierwsza książka, Jakość powietrza w megamiasto Meksyku: kompleksowe podejście, Opublikowane w 2005 r. Wraz z Luisą Moliną, zawiera na swoich łamach wkład ponad stu ekspertów i specjalistów w dziedzinie nauki, dotyczący ich rozważań na temat jakości powietrza w miastach..
Treść tej książki, której dowództwem badawczym kierował Mario Molina, jest uważana za nieodzowne nowoczesne odniesienie i wsparcie dla międzynarodowych scenariuszy i polityk, które należy wziąć pod uwagę na całym świecie..
Umieszczając na stole przykład taki jak Meksyk, można przyjąć stanowiska, które przyniosą korzyści w mniej szkodliwych scenariuszach.
Niedawno Molina ujrzał swoją drugą pracę bibliograficzną opublikowaną wspólnie z innymi autorami, tym razem zajmującą się przyczynami, konsekwencjami i zjawiskami zmian klimatu, analizując czynniki, które doprowadziły człowieka do tego punktu, oraz możliwe krótko-, średnio- i długoterminowe.
Publikacja ta, opublikowana w 2016 r., Wzmacnia pozycję, jaką utrzymuje Molina w obliczu atmosferycznego i klimatycznego degradacji pochodzenia ludzkiego.
To centrum badawcze, zlokalizowane w Mexico City, jest fizyczną reprezentacją spuścizny, którą Mario Molina pozostawił na światowej scenie naukowej.
Dziś Centrum Mario Molina jest uważane za bastion, z którego niestrudzenie pracujemy, aby kontynuować badania nad zmianami klimatycznymi..
Najwyraźniejszym celem tej instytucji jest bycie wpływowym przedstawicielem w lokalnych i krajowych decyzjach politycznych na rzecz ochrony klimatu i środowiska. Podobnie zachęca do międzynarodowej współpracy dla tego wspólnego dobra..
Mario Molina niesie ze sobą bogate zaplecze naukowe, w którym jego artykuły, dziś dostępne do konsultacji, mają ogromne znaczenie..
Jego zaangażowanie w kwestię zanieczyszczenia powietrza nie ograniczyło treści naukowych i międzynarodowej współpracy, którą był w stanie prowadzić..
Molina zbadał również wysiłki i wyniki międzynarodowych traktatów ustanowionych przez lata, a także współpracował w celu wygenerowania prognoz i scenariuszy, nad którymi można pracować w przyszłości..
Narodziny publicznego wpływu po ujawnieniu jego wyników pozwoliły Mario Molinie na pozycjonowanie się na wysokich stanowiskach dyplomatycznych i międzynarodowych, aby nie tylko ujawniać rzeczywistość, ale także uczestniczyć w jej zmianie..
Międzynarodowe znaczenie, jakie uzyskał naukowiec, skłoniło go do nadzorowania decyzji traktatów międzynarodowych dotyczących zmian klimatu.
Wpływ jego działań sprawił, że otrzymał międzynarodowe odznaczenia, takie jak Nagroda Mistrzów Ziemi przyznawana przez ONZ oraz Prezydencki Medal Wolności ze Stanów Zjednoczonych..
Mario Molina, poza swoimi projektami badawczymi, był konsultantem ds. Ochrony klimatu dla rządów, takich jak Barack Obama, należący do jego Council of Science and Technology Advisors; a ostatnio udzielał rad i porad przedstawicielom rządu i Enrique Peña Nieto, obecnemu prezydentowi Meksyku.
-Nagroda Nobla w dziedzinie chemii w 1995 r.
-W 1995 roku otrzymał nagrodę Programu Organizacji Narodów Zjednoczonych ds. Środowiska.
-W 1987 roku otrzymał nagrody Essekeb; i Tyler, w 1983 r., odznaczony przez Amerykańskie Towarzystwo Chemiczne.
-Był laureatem nagrody Newcomb-Cleveland w 1987 roku, przyznawanej przez American Association for the Advancement of Science. W tym przypadku nagrodę otrzymał w wyniku tekstu opublikowanego w czasopiśmie naukowym Nauka, w którym mówił o badaniach związanych z dziurą w warstwie ozonowej.
-W 1989 roku otrzymał medal National Aeronautics and Space Administration, lepiej znany pod akronimem w języku angielskim, NASA.
Jeszcze bez komentarzy