Plik medycyna społeczna Składa się z zestawu działań wewnątrzszpitalnych i pozaszpitalnych, które są realizowane przez zespół medyczny, który ma aktywny udział określonej społeczności. Z tego powodu dyscyplina ta jest powiązana z medycyną społeczną i zdrowiem publicznym.
Autor Carlos Vidal w swojej pracy Medycyna społeczna: nowe podejście do medycyny (s.f.) stwierdził, że ta gałąź medycyny jest koncepcją nowatorską, gdyż jej nowe parametry zmierzają do przekształcenia klasycznych struktur obecnego systemu ochrony zdrowia.
Oznacza to, że medycyna społeczna opowiada się za zdrowiem publicznym i medycyną zapobiegawczą, w przeciwieństwie do bardziej tradycyjnych metod, które koncentrują się na leczniczej i nie zapobiegawczej medycynie klinicznej..
Od końca XIX wieku do dnia dzisiejszego medycyna i technologia przyniosły bardzo ważne osiągnięcia, które zmieniły podejście do problemów zdrowotnych. Przyczyniło się to do wprowadzenia nowych propozycji epistemologicznych, mających na celu osiągnięcie dobra zbiorowego i efektywnego rozwoju społeczeństw..
W konsekwencji medycyna społeczna jest gałęzią zdrowia, która jest ściśle związana z pojęciem postępu, ponieważ interesuje ją problematyka zdrowia narodów. Ponadto dyscyplina ta symbolizuje pomost między medycyną gabinetową - czyli medycyną kliniczną lub szpitalną - a usługami oferowanymi przez zbiorowe agencje zdrowia..
Indeks artykułów
Autor Carlos Vidal proponuje cztery kolejne etapy w zakresie innowacyjnych procesów zachodzących w medycynie i ich relacji ze sferą społeczną:
W tym historycznym momencie rdzeń tematyczny składał się zasadniczo z epidemiologii bakteriologicznej i higieny środowiska. W związku z tym większość autorów ustala, że od tego etapu zaczyna się zainteresowanie zdrowiem i higieną publiczną.
W tej fazie zaczęto rozważać medycynę prewencyjną, co pozwoliło na włączenie do tradycyjnego jądra niektórych usług zdrowia publicznego, takich jak m.in. programy profilaktyki chorób wenerycznych czy gruźlicy..
Od 1930 r. Zaczęto używać terminu „medycyna społeczna”, charakteryzując się konceptualizacją choroby jako „zjawiska masowego”, o oddziaływaniach biospołecznych. Na etapie kompleksowym zaczyna pojawiać się idea, że człowiek choruje nie tylko z powodu swojej somy (ciała), ale także psychiki (umysłu) i społeczeństwa..
W tej fazie człowiek - wraz ze społecznością, w której żyje - od bycia przedmiotem do podmiotu w działaniach zdrowotnych zaczął uczestniczyć w poszukiwaniu rozwiązań własnych dolegliwości..
Podobnie pracownik służby zdrowia przestał obserwować problem lub stan z zewnątrz i zaczął przyłączać się do społeczności w celu znalezienia rozwiązań.
Oznaczało to również, że personel nie powinien postrzegać choroby jako odosobnionego zjawiska, ale raczej powinien podchodzić do niej z dużo szerszego kontekstu, biorąc pod uwagę podstawowe kwestie strukturalne. W ten sposób rozpoczęła się strukturalistyczna konceptualizacja zdrowia, odrywająca się od funkcjonalistycznej wizji.
Niektórzy autorzy twierdzą, że medycyna społeczna jest częścią medycyny zintegrowanej, ponieważ ta ostatnia traktuje człowieka jako istotę o trzech wymiarach - fizycznym, psychicznym i społecznym - wymagającą interakcji z otoczeniem. Dlatego człowiek działa zgodnie z globalnym kontekstem człowieka, w którym odnosi się do zjawiska chorobowego.
Wszystkie działania profilaktyczne dotyczące chorób można uznać za zintegrowane działania zdrowotne, wraz z promocją i rehabilitacją zdrowia prowadzoną przez zespół medyczny.
Z tej perspektywy wyłoniła się koncepcja, która integruje aspekty lecznicze i profilaktyczne z zespołem profesjonalistów i asystentów zdrowotnych, gdzie każda osoba musi spełniać określoną rolę, aby osiągnąć zbiorowy dobrobyt..
Głównym celem medycyny środowiskowej jest zachowanie zdrowia określonej społeczności, a tym samym dystansowanie się od indywidualnej perspektywy i skupienie się na zbiorowości..
W konsekwencji dyscyplina ta bada dolegliwości i choroby pacjentów z perspektywy społeczności, postrzegając człowieka jako byt społeczny, który potrzebuje interakcji z innymi.
Podobnie medycyna społeczna oferuje szereg usług publicznych opracowywanych przez pracowników służby zdrowia w celu osiągnięcia dobrobytu społeczeństwa. W tym celu personel medyczny musi bezpośrednio współdziałać z pacjentami, aktywnie uczestnicząc w społeczności..
Medycyna społeczna, jak każda nauka, musi stosować metodę naukową, aby pomyślnie się rozwijać. Dlatego opiera się na obserwacji i formułowaniu hipotez, które mają na celu promowanie poprawy zdrowia zbiorowego.
Jednak dyscyplina ta nie tylko zatrzymuje się na klinicznym i bardziej teoretycznym aspekcie medycyny, ale także wykorzystuje wiedzę należącą do nauk społecznych. Na przykład medycyna społeczna musi przeprowadzić następujące działania, aby osiągnąć wspólne dobro:
- Poznaj aspekty społeczności, w której pracujesz, biorąc pod uwagę jej oczekiwania i potrzeby.
- Nawiąż kontakt z instytucjami i społecznością, aby zmotywować je do udziału we wspólnym dobrobycie.
- Stwórz lokalne zespoły pomocników i lekarzy, które można włączyć do społeczności.
- Opracuj plany działania, które pozwolą im osiągnąć wspólny cel, jakim jest m.in. wykorzenienie określonej choroby lub promowanie prawidłowego zdrowia seksualnego..
Jedną z głównych koncepcji wykorzystywanych w tej dyscyplinie jest partycypacja społeczna, która polega na prowadzeniu profesjonalnych, rodzinnych i indywidualnych działań w ramach społeczności w celu promowania dobrego zdrowia, zapobiegania chorobom i zatrzymywania ich postępu..
Koncepcja ta jest ściśle związana z medycyną społeczną i można ją zdefiniować jako naukę odpowiedzialną za ochronę i poprawę zdrowia populacji ludzkich. Dlatego jego celem jest poprawa zdrowia zbiorowego poprzez kontrolę i zapobieganie chorobom..
Jeszcze bez komentarzy