Plik Klein Saks Mission Była to komisja złożona z grupy amerykańskich ekspertów zatrudnionych przez kolumbijski rząd w celu poprawy gospodarki kraju. Prezydentem, który zdecydował się skontaktować z tą firmą doradczą, był Carlos Ibáñez del Campo w 1955 roku, podczas swojej drugiej kadencji..
Gospodarka chilijska cierpiała na szereg poważnych problemów strukturalnych. Sytuacja znacznie się pogorszyła po Wielkim Kryzysie 1929 r., Który nawiedził kraj w kolejnych latach. Po tym globalnym kryzysie próba wdrożenia modelu opartego na industrializacji substytucyjnej importu nie przyniosła oczekiwanych rezultatów.
Kontrolowanie inflacji stało się jednym z największych wyzwań kraju. W latach pięćdziesiątych ceny wzrosły nawet o 80%, podczas gdy stopa bezrobocia również znacznie wzrosła.
W obliczu tej sytuacji Ibañez del Campo zdecydował się zatrudnić amerykańską firmę konsultingową, która przeanalizuje i spróbuje znaleźć rozwiązania. Misja Klein Saks opracowała szereg zaleceń, chociaż nie wszystkie zostały wdrożone. Silna reakcja społeczna spowodowała, że nie dali pożądanego rezultatu.
Indeks artykułów
Chile od kilku lat wdraża model ekonomiczny oparty na industrializacji substytucyjnej importu, pod wpływem keynesizmu. System ten chciał, aby państwo promowało industrializację, ale w rezultacie powstały deficyty i nierównowaga między miastem a światem wiejskim..
Ponadto konsekwencje globalnego kryzysu gospodarczego, który dotknął Chile w latach 30. XX wieku, spowodowały nierównomierne zachowanie cen..
Carlos Ibáñez del Campo był przez czterdzieści lat jedną z najwybitniejszych postaci w chilijskiej polityce. W okresie swoich wpływów, nie tylko jako prezydent, dążył do wzmocnienia roli państwa w społeczeństwie.
Jego pierwsza kadencja prezydencka rozpoczęła się w 1927 roku, po rezygnacji Emiliano Figueroa. Obejmując urząd, Ibáñez sprawował prezydenturę w stylu autorytarnym, represjonując opozycję i ustanawiając cenzurę prasy.
Jednak jego rząd spotkał się z dużą akceptacją części społeczeństwa, czemu sprzyjał wzrost cen azotanów i korzyści z eksploatacji miedzi..
Ibáñez skorzystał z okazji, aby podjąć się wielkiego programu robót publicznych i promować produkcję poprzez protekcjonistyczne kredyty i cła.
Polityka Ibáñeza spowodowała w końcu wysoki poziom długu publicznego. To oraz błędy popełnione w zarządzaniu monetarnym po kryzysie 29 lat doprowadziły do wielkiego kryzysu gospodarczego..
W 1931 roku demonstracje przeciwko niemu były masowe, a prezydent nie miał prawie żadnego poparcia. W obliczu tego Ibáñez został zmuszony do rezygnacji, a wkrótce potem władzę przejęło wojsko..
Ibáñez wrócił z wygnania w 1937 r., Aby wziąć udział w wyborach, które miały się odbyć w następnym roku. Jego kandydaturę poparł ruch narodowosocjalistyczny, ale próba zamachu stanu prowadzona przez grupę młodych nazistów i masakra Seguro Obrero sprawiły, że zrezygnował..
Przed odzyskaniem prezydentury, w 1952 r., Ibáñez startował w wyborach w 1942 r., Choć bez powodzenia. W 1949 r. Został wybrany senatorem Partii Pracy Agrarnej.
Podczas drugiej prezydentury Ibáñez kontynuował politykę rozwojową zapoczątkowaną przez radykałów. Dlatego staram się zwiększać produkcję, wspierając spółki publiczne, takie jak Pacific Steel Company (CAP). Założył również National Sugar Industry (IANSA), będąc jednym z ostatnich prezesów tworzących firmy dla CORFO.
Ponadto był twórcą Banco del Estado de Chile i modyfikował statut Centralnego Banku Chile.
Na froncie społecznym Ibáñez ustalił minimalną płacę dla chłopów, która wydobyła tysiące robotników rolnych z ubóstwa..
Cała ta polityka oznaczała bardzo wysokie wydatki publiczne, co spowodowało wzrost inflacji. Sytuacja stała się tak zła, że w 1955 r. Ibáñez wezwał firmę doradztwa gospodarczego Klein-Sacks do pomocy w uporządkowaniu gospodarki..
Model ekonomiczny przyjęty w większości krajów Ameryki Łacińskiej, oparty na „etatyzmie keynesowskim”, ujawnił swoje ograniczenia w latach pięćdziesiątych..
Model ten został podtrzymany przez poszukiwanie wewnętrznego rozwoju, zastępując import industrializacją. W praktyce rządy wspierały promocję krajowego uprzemysłowienia zorientowanego na rynek wewnętrzny.
Wielki Kryzys 1929 roku rozpoczął się w Stanach Zjednoczonych, ale ostatecznie dotknął całą planetę. W Chile jego konsekwencje spowodowały ogromną niestabilność społeczną. Przykładem była imigracja pracowników azotanowych do Santiago z powodu ubóstwa, z jakim się borykali.
Chile, podobnie jak inne kraje Ameryki Łacińskiej, zwróciło się do misji Kemmerer, aby spróbować skorygować powstały brak równowagi. Jednak wprowadzenie standardu złota i umowa między rządem chilijskim a rodziną Guggenheim o założeniu Compañía de Salitres, środki zalecane przez Kemmerer, tylko pogorszyły sytuację..
Inflacja była głównym problemem chilijskiej gospodarki na dziesięciolecia poprzedzające przybycie misji Klein-Saks..
Pierwsze dwa lata prezydentury Ibáñeza, przed zatrudnieniem amerykańskiej firmy konsultingowej, przyniosły bardzo ujemne liczby. I tak między 1953 a 1955 rokiem inflacja osiągnęła wartości 71,1% i 83,8%.
Wspomniana inflacja spowodowała istotne nierównowagi we wszystkich sektorach gospodarki. W okresie dwóch lat poprzedzających przybycie misji finanse publiczne charakteryzowały się znacznym deficytem, głównie ze względu na wzrost wydatków bieżących, a także nieefektywność systemu podatkowego..
Wreszcie, aby sfinansować ten deficyt, rząd musiał skorzystać ze środków Banku Centralnego oraz, w mniejszym stopniu, z banków prywatnych.
Oprócz tych, o których już wspomniano, istniały inne powody, które doprowadziły do zatrudnienia misji Klein-Saks. Wśród nich kilka złych zbiorów i niestabilność polityki gospodarczej. Wszystko to doprowadziło do powstania środowiska niepewności, które było bardzo niekorzystne dla nadejścia inwestycji..
Podobnie Chile ucierpiało z powodu wahań na rynku miedzi, jednego z jego jedynych produktów eksportowych. Z kolei bezrobocie znacznie wzrosło w pierwszych latach rządów Ibaneza.
Początkowo Klein - Saks został bardzo dobrze przyjęty przez chilijską prawicę. Z drugiej strony lewica odrzuciła jego obecność.
Pierwszym krokiem misji była analiza gospodarki kraju. Wniosek był taki, że problem miał charakter strukturalny: Chile konsumowało więcej, niż produkowało. To spowodowało wzrost inflacji, ponieważ spowodowało niedobór waluty i wzrost wydatków socjalnych.
Rekomendacje misji zakładały m.in. korektę wynagrodzeń w niektórych sektorach, zwłaszcza pracowników publicznych, oraz podwyższenie cen, eliminując kontrolę rządową nad nimi. Podkreślił również potrzebę usprawnienia administracji kraju.
Według ekspertów, środki te były sprzeczne z populistyczną polityką rządu Ibaneza. W praktyce sprowadzały się do podniesienia podatków i obniżenia wynagrodzeń. Jednak zaakceptował niektóre zalecenia, dzięki czemu udało się obniżyć inflację.
Misja zaleciła całkowitą zmianę chilijskiego modelu gospodarczego, wprowadzenie systemu neoliberalnego.
Sugerowano zmniejszenie deficytu fiskalnego i ograniczenie kredytu bankowego dla sektora prywatnego; wyeliminować automatyczne podwyżki płac i aby były one negocjowane bezpośrednio między przedsiębiorstwami a pracownikami; zwiększyć import i zdywersyfikować eksport; szukać kapitału zagranicznego; i reformy opodatkowania.
Społeczne skutki tych środków szybko wywołały protesty. Zamrożenie płac wywołało silny opór związków zawodowych, który nazwał strajkami generalnymi.
Z drugiej strony nowa polityka handlu zagranicznego zaszkodziła małym przedsiębiorcom i ich pracownikom. Zmniejszenie wydatków socjalnych spowolniło spadek wskaźników ubóstwa i zwiększyło nierówności społeczne.
W kwietniu 1957 roku chilijskie ulice zapełniły się protestującymi przeciwko nowej polityce gospodarczej. Bezpośrednią przyczyną był wzrost cen transportu publicznego, choć przyczyny, jak wskazano powyżej, były głębsze.
Inicjatywę protestów podjęli studenci i robotnicy uczelni. Doszło do poparzeń minibusów i epizodów grabieży. Szacuje się, że zginęło 20 osób, a rząd musiał wysłać wojsko, aby przejęło kontrolę nad ulicami.
Wszystko to spowodowało słabość rządu prezydenta Ibáñeza. Aby spróbować wyzdrowieć, postanowił zająć się potrzebami społecznymi i nie przedłużać kontraktu z Misją.
Jeszcze bez komentarzy