Angel Ganivet Garcia (1865-1898) był XIX-wiecznym hiszpańskim dyplomatą i pisarzem. Przez wielu historyków uważany jest za ojca pokolenia 98, które pracowało w sferze intelektualnej dla nowej Hiszpanii po konsekwencjach wojny hiszpańsko-amerykańskiej, zwanej także „katastrofą 98”..
Ganivet jest znany w dziedzinie literatury ze swojego słynnego dzieła Hiszpańskie idearium. W tej książce pisarz wyraził troskę o byt i historię, jaką Hiszpania miała do tej pory. Tekst zajmuje miejsce w myśli współczesnej ze względu na jego treść i ładunek filozoficzny.
Indeks artykułów
Ángel Ganivet urodził się 13 grudnia 1865 roku w Granadzie. Niewiele jest dostępnych informacji o jego rodzinie; Wiadomo jednak, że należał do klasy średniej i że w wieku dziewięciu lat został osierocony przez swojego ojca, Francisco Ganiveta, ponieważ popełnił samobójstwo. Jego matka nazywała się Ángeles García de Lara.
Lata dzieciństwa Ganiveta były trudne po samobójstwie ojca. Rok po śmierci chłopiec miał złamanie, które zagrażało jego nodze. Jednak jego wola pozwoliła mu iść dalej i zapobiegła odcięciu. Po latach udało mu się bez problemu chodzić.
Incydent zmusił Ángela do trzymania się z dala od sal lekcyjnych. Mógł późno rozpocząć naukę w szkole średniej, a później zapisał się na uniwersytet w Granadzie, aby studiować filozofię, literaturę i prawo. Tam wyróżniał się swoimi wysokimi ocenami.
Po ukończeniu studiów Ganivet przeniósł się do Madrytu. Po przybyciu do stolicy rozpoczął doktorat, na którym uzyskał najwyższą ocenę i nagrodę za swoją ostatnią pracę pt Znaczenie języka sanskrytu.
Młody Ganivet ubiegał się o wiele stanowisk i udało mu się pracować w ówczesnym Ministerstwie Rozwoju w stolicy Hiszpanii. W tym czasie zaczął odwiedzać ateneum i często bywał na spotkaniach literackich organizowanych przez grupy intelektualistów..
Jeśli chodzi o życie miłosne pisarza, wiadomo, że zakochał się w młodej kobiecie o imieniu Amelia Roldán Llanos. Nie było małżeństwa, ale ze związku urodziło się dwoje dzieci: dziewczynka imieniem Natalia, której życie było krótkie; i mężczyzna imieniem Ángel Tristán.
Ganivet odegrał ważną rolę w życiu politycznym swojego kraju. W 1892 r. Został wicekonsulem w Belgii.
Fakt, że zamieszkali w innym kraju, spowodował problemy w ich związku miłosnym. Jednak wykorzystał ten dystans, by pisać, uczyć się języków i grać na instrumentach..
Trzy lata później dobra praca Ganiveta przyniosła mu konsulat dzisiejszych Helsinek w Finlandii. Nie trwało długo, zanim został przeniesiony na Łotwę, ponieważ siedziba dyplomatyczna, w której pełnił funkcję konsula, została zamknięta, ponieważ nie było wystarczającej aktywności gospodarczej i handlowej.
Chociaż pisarz starał się złagodzić samotność, rozwijając większość swoich prac w krajach, w których był dyplomatą, zwyciężyła go depresja. Fakt oddalenia się od rodziny w połączeniu z sytuacją w Hiszpanii spowodował silny upadek jego ducha.
Szczątki Ganiveta trafiły do Hiszpanii prawie 30 lat później. Obecnie spoczywają w Granadzie, na cmentarzu San José.
Ángel Ganivet zawsze był zaniepokojony sytuacją w Hiszpanii. Kryzys gospodarczy, polityczny i społeczny, który kraj przeżył po katastrofie w 98 roku, doprowadził go do ciągłej walki o całkowite uzdrowienie narodu.
Gavinet powiedział, że obywatelom brakuje odwagi, odwagi i energii, aby uniknąć ruiny narodu. Ponadto nigdy nie ukrywał odrzucenia nowoczesności.
Uważał, że uprzemysłowienie i własność prywatna szkodzą społeczeństwu i zapewnił, że to dzięki myślom, pomysłom i działaniom kraj może dokonać wielkich zmian..
Ganivet był człowiekiem duchowym, a jego cele skupiały się na tym, by obywatele jego kraju osiągnęli taką duchowość. Zawsze był przeciwny przemocy i dążył do Hiszpanii z poczuciem moralności i wiarą w ludzkość, której przewodnikiem była pokora..
Główne prace Ángela Ganiveta były następujące:
- Podbój królestwa Majów przez ostatniego zdobywcę Pio Cida (1897).
- Dzieła niestrudzonego twórcy Pío Cida (1898).
- Jego najwybitniejszym dziełem tego gatunku jest Rzeźbiarz jego duszy (1898).
- Współczesna filozoficzna Hiszpania (1889).
- Hiszpańskie idearium (1897), jego najważniejsze dzieło.
- Mężczyźni z północy (1898).
- Granada piękna (1896).
- Fińskie litery (1898).
Było to dzieło napisane prozą, w którym Ganivet ujawnił swoje myśli i pragnienie idealnego miasta. Jednocześnie wyraził problemy, które trzeba było rozwiązać w swoim rodzinnym kraju i dokonał analogii z innymi bytami.
Autor zaproponował przekształcenie Granady, a także potrzebę utrzymania jej jako miejsca wartego zamieszkania, w którym uczeni i intelektualiści brali czynny udział.
Jako przeciwnik nowoczesności Ganivet skrytykował powstanie Gran Vía, która zdaniem pisarza wpłynęła na upadek dziedzictwa miasta, a także na jego harmonijną równowagę. Mimo wątpliwości autora praca została dobrze przyjęta.
„Jesteśmy tym, co wszyscy wiedzą, czym jest wszystko w Hiszpanii: tymczasem… jesteśmy całkowicie niestrawni wobec nowych praw i dlatego największym absurdem, jaki można sobie wyobrazić, jest wprowadzenie nowych praw i wprowadzenie nowych zmian; aby wydostać się z naszej tymczasowości, potrzebujemy stu lub dwóch lat odpoczynku ...
Wydaje im się, że prawa uczy się czytając: w ten sposób prawnicy uczą się ich na życie; ale ludzie muszą się ich uczyć, nie czytając ich, nie praktykując ich i nie kochając ich ".
Ta powieść Ángela Ganiveta zaliczana jest do fantastycznych. Zdobywca Pío Cid wyrusza w poszukiwaniu przygód i wkracza do regionu, w którym mieszkańcy mieli niewielki kontakt z białymi. Następnie udaje członka społeczności, aby zintegrować ich z cywilizacją.
W pracy znajduje się refleksyjna krytyka różnych kultur. Ganivet uważał, że mieszkańcy plemion lepiej znali wartość szczerości niż cywilizowani ludzie zachodniego świata. Wreszcie Pio Cid nie udaje się doprowadzić ludu Majów do nowoczesności.
„Inną nie mniej przyjemną niespodzianką było to, że wypowiadali swoje pierwsze słowa w jednym z różnych dialektów języka bantu, o którym miałem pewną wiedzę zdobytą podczas handlu z plemionami Uahuma, które nim mówią.
Czy ci wojownicy z grupy ludzkiej, to znaczy ludzie z północy, mogliby być władcami właściwie rdzennej rasy, a zatem, tak jak pierwotnie z Indii (jak się uważa), moimi braćmi rasowymi? ”.
Ten esej Ganiveta uważany jest za jedno z jego najważniejszych i najwybitniejszych dzieł. Jest to analiza pisarska wagi i istoty człowieka jako bytu, a jednocześnie medytacja nad sytuacją, w jakiej znajdowała się Hiszpania..
Na końcu pracy autor odwołuje się do tego, co nazwał abulią ze strony hiszpańskiego społeczeństwa. Okazało się, że obywatele cierpieli na zaburzenia psychospołeczne, które uniemożliwiały im walkę o swój kraj. Hiszpańskie idearium był poświęcony jego ojcu.
„Cała nasza historia pokazuje, że nasze triumfy wynikały bardziej z naszej duchowej energii niż z naszych sił, ponieważ nasze siły były zawsze gorsze od naszych dzieł ... ponieważ chodzenie na ślepo może prowadzić tylko do przypadkowych i efemerycznych triumfów ...”.
Ta proza Ganiveta jest odpowiedzią na prośbę jego przyjaciół. Kiedy mieszkał w Finlandii jako przedstawiciel dyplomatyczny Hiszpanii, jego koledzy poprosili go o opis życia w tym nordyckim kraju. Zadowolił ich kilkoma listami.
„Zamieszki i wojny, które zakłócają wewnętrzny pokój narodów i stawiają jeden przeciwko drugiemu, prawie zawsze rodzą się z bardzo dyskutowanej kwestii narodowości; ponieważ nie było możliwości zorganizowania narodów w taki sposób, aby każdy z nich obejmował tylko jedną narodowość, to znaczy jądro doskonale charakteryzujące się własnymi cechami: rasą, językiem, religią, tradycjami i zwyczajami ”.
Jeszcze bez komentarzy