Wiadomo o orionidy jak deszcz meteorów, widoczny na nocnym niebie od początku października do początku listopada, promieniujący z konstelacji Oriona, od której pochodzą.
Widok spadającej gwiazdy i jej krótki ślad na nocnym niebie fascynował wszystkich obserwatorów od czasów starożytnych, ale pochodzenie tych szybkich i przelotnych gości nie było jasne aż do XIX wieku..
Pomimo tego, że nazywane są „gwiazdami”, nie mają one nic wspólnego z ciałami niebieskimi, takimi jak Słońce. Spadające gwiazdy lub meteory mają swój początek w pozostałościach materiałów znalezionych w całym Układzie Słonecznym..
Są to pozostałości komet i asteroid, które uległy fragmentacji w wyniku oddziaływania grawitacyjnego, które jest również odpowiedzialne za utrzymywanie ich na orbicie..
Kiedy Ziemia się porusza, napotyka te szczątki. Kiedy natrafi na dużą gęstość gruzu, udaje im się dostać do atmosfery z dużą prędkością, zjonizować obecne gazy i wytworzyć charakterystyczny ślad świetlny. Następnie - w większości przypadków - rozpadają się przez pocieranie.
Orionidzi to nic innego jak szczątki, które Halley, najsłynniejsza ze wszystkich komet, pozostawił podczas swoich wizyt w tych częściach.
Oprócz tego, że jest ojcem Orionidów, Kometa Halleya jest również odpowiedzialna za inny bardzo uderzający deszcz meteorytów: eta-akwarydy w konstelacji Wodnika, widoczne od kwietnia do maja każdego roku..
Ze względu na swoje położenie orionidy mogą być podziwiane przez mieszkańców obu półkul, o ile niebo jest czyste, a księżyc nisko na horyzoncie. Ponadto obecność Oriona, niebiańskiego łowcy oraz innych konstelacji i planet widocznych w tym czasie, sama w sobie gwarantuje naprawdę imponujący widok nocnego nieba..
Indeks artykułów
Rozmiar szczątków pozostawionych przez komety i asteroidy jest bardzo zmienny, od drobnych cząstek pyłu o średnicy 1 mikrona - jednej milionowej metra do naprawdę dużych fragmentów o szerokości kilometrów..
Halley to kometa okresowa, której ostatnia wizyta została zarejestrowana w 1986 roku i ma powrócić w 2061 roku. Została zidentyfikowana i zbadana przez angielskiego astronoma Edmunda Halleya w 1705 roku, ale była znana już dawno temu, będąc najlepiej udokumentowaną ze wszystkich. latawce.
Gdy zbliża się do Słońca, promieniowanie ogrzewa kometę, aby jej część odparować. W tym procesie uwalniane są zjonizowane atomy i cząsteczki, które emitują widmo. Dzięki analizie naukowcy rozpoznali pierwiastki, takie jak wodór, węgiel i azot oraz ich związki: amoniak, wodę i dwutlenek węgla, wchodzące w skład komety.
Ten związek między rojami meteorytów, kometami i asteroidami nie był widoczny przez jakiś czas. Istnienie spadających gwiazd przypisywano zjawiskom atmosferycznym, a nie interakcjom Ziemi z innymi ciałami niebieskimi.
Ale zaskakujące i nieoczekiwane zjawisko wzbudziło ciekawość ludzi, aby poznać prawdziwe pochodzenie meteorów: wielki deszcz Leonidów z listopada 1833 roku, z setkami tysięcy meteorów widocznych w ciągu jednej nocy..
Dziesięciolecia po tym wydarzeniu włoski astronom Giovanni Schiaparelli odkrył ostateczne powiązanie między orbitami komet a rojami meteorytów, kiedy potwierdził, że orbita komety Tempel-Tuttle pokrywa się z Leonidami. Ilekroć kometa pojawia się w pobliżu co 33 lata, Leonidzi mają tendencję do doświadczania intensywnej aktywności.
Orionidy, a także inne główne roje meteorytów, takie jak między innymi Perseidy, Lirydy, Geminidy i Kwadrantidy, są typowe dla pewnych okresów w roku..
W tym przypadku Orionidzi rozpoczynają się w październiku i trwają do początku listopada, maksymalna aktywność występuje zwykle w trzecim tygodniu października, około 21 dnia tego miesiąca. Meteory mają uderzający żółtozielony kolor.
Wydaje się, że Orionidzi pochodzą z punktu w gwiazdozbiorze Oriona, łowcy. Ten punkt jest znany jako promienny roju meteorów, który jest po prostu efektem perspektywicznym, ponieważ trajektorie meteorów, będąc równoległe, wydają się zbiegać w tym punkcie.
Innym ważnym czynnikiem używanym przez astronomów do opisywania opadów jest stawka godzinowa zenitu, rytm zenitowy lub THZ, czyli liczba meteorów na godzinę w idealnych warunkach widoczności - ciemne, czyste niebo i brak widocznego księżyca-.
Szacuje się, że średnio orionidzi mają rytm zenityczny 20-25 meteorów na godzinę, chociaż kiedy Ziemia napotyka dużą ilość szczątków pozostawionych przez Halleya podczas poprzednich wizyt, THZ osiąga do 50 meteorów / godzinę, z prędkościami zasięg 60-66 km / sekundę każdy.
Wreszcie indeks populacji opisuje jasność śladów pozostawionych przez rój. Nie jest to łatwe do określenia ilościowego, ponieważ zależy to od kilku czynników, od masy i prędkości meteorów.
Orionidy są bardzo dobrze obserwowane wczesnym rankiem, na 2-3 godziny przed wschodem słońca. Deszcze meteorytów nie zatrzymują się w ciągu dnia, jak pokazują obserwacje wykonane za pomocą radaru, ale jeśli nie jest to duża kula ognia, prawie nie widać ich w ciągu dnia..
Faktem jest, że w ciągu tej samej nocy meteory stają się coraz liczniejsze w miarę upływu czasu. Średnio przed wschodem słońca widać dwa razy więcej meteorów niż o zachodzie słońca, dlatego warto je obserwować w tych godzinach.
Meteory mogą pochodzić z dowolnego miejsca, ale dopiero po północy Ziemia spotyka ich czołowo, zamiast czekać, aż dotrą do nas od tyłu..
Ponadto meteory obserwowane przed północą wydają się wolniejsze, ponieważ względna prędkość między dwoma ruchomymi w tym samym kierunku jest odejmowaniem obu prędkości, podczas gdy w przeciwnych kierunkach sumują się. Natychmiast przykład.
Załóżmy, że fragment poruszający się z prędkością 40 km / s napotyka Ziemię przed północą. W tym przypadku zarówno Ziemia, jak i fragment podążają w tym samym kierunku..
Wiedząc, że Ziemia ma przybliżoną prędkość 30 km na sekundę, prędkość względna wyniesie 40-30 km / s = 10 km / s. Dlatego widzimy, że ten meteor leci z prędkością 10 km / s.
Z drugiej strony, przed wschodem słońca, kiedy Ziemia styka się czołowo z meteorami, wspomniana prędkość wynosi 40 + 30 = 70 km / s i widzielibyśmy spadającą gwiazdę z prędkością 7 razy większą.
Roje meteorów najlepiej widać gołym okiem, dlatego lornetka i teleskopy nie są potrzebne, ponieważ ich oglądanie jest jedynym celem. Zasadniczo wymagana jest cierpliwość do skanowania nieba i czekania na pojawienie się meteorytów. Musisz dać swoim oczom czas na przystosowanie się do ciemności.
Jednak niebo o tej porze roku, w którym pojawiają się Orionidy, jest bogate w ciekawe obiekty, które warto obserwować przy pomocy instrumentów: gwiazdy pierwszej wielkości, mgławice i planety. Najciekawsze są wymienione poniżej.
Promienistość Orionidów znajduje się w pobliżu Betelgeuse, czerwonego olbrzyma Oriona, co jest spektaklem samym w sobie, chociaż nie trzeba patrzeć wyłącznie tam, aby docenić deszcz, ponieważ najlepiej jest się rozejrzeć.
Z drugiej strony wygodnie jest poczekać, aż promiennik znajdzie się mniej więcej wysoko nad horyzontem, a najwygodniej usiąść na rozsuwanym krześle lub położyć się bezpośrednio na podłodze..
Ponieważ obserwowanie nieba wymaga czasu, warto mieć:
-Koce.
-Wygodne ubrania.
-jedzenie.
-Termos z kawą, herbatą lub gorącą czekoladą.
-Latarka.
-Środek odstraszający owady.
-Inteligentny telefon z mapami nieba.
Wreszcie do sfotografowania imprezy najbardziej odpowiednim sprzętem jest lustrzanka wyposażona w statyw i samowyzwalacz..
Oprócz Orionidów, w tej samej dacie występuje jeszcze jeden niewielki deszcz: Epsilon-Geminids, z promieniem w pobliżu gwiazdy Pollux w konstelacji Bliźnięta i Drakonidów lub Giacobinidów (dla skojarzonej komety) w Smoku.
Aby zlokalizować konstelacje, nazwy gwiazd i inne ważne obiekty astronomiczne, istnieją aplikacje, które oferują mapy nieba. Internet obfituje w aktualne informacje z najlepszymi momentami do obserwacji oraz niezliczonymi szczegółami dotyczącymi nieba i obiektów widocznych w nocy..
Październikowe niebo jest bogate w gwiazdy pierwszej wielkości, widoczne gołym okiem na czystym niebie iz dala od zanieczyszczenia światłem. Oto krótka lista najbardziej uderzających, w nawiasach, konstelacji, do której należą:
-Altair (orzeł)
-Capella, (Charioteer)
-Deneb (łabędź)
-Fomalhaut (Piscis australis)
-Betelgeuse (Orion)
-Rigel (Orion)
-Syriusz (Can Major)
-Canopus (Carina)
-Aldebaran (Byk)
-Plejady lub 7 kóz to gromada młodych gwiazd (Byk).
Oprócz gwiazd, dwie gromady kuliste, znane jako gromada podwójna w Perseuszu, nazywane są NGC 869 i NGC 884 i są widoczne w konstelacji o tej samej nazwie, gdy niebo jest bardzo ciemne i czyste..
Jeśli chodzi o mgławice, pas Oriona jest ozdobiony Mgławicą Oriona, widoczną gołym okiem, podczas gdy na równiku i na południowym niebie mgławicę Tarantula można zobaczyć, w pobliżu Obłoków Magellana, dwie małe nieregularne galaktyki bardzo blisko droga Mleczna.
Wśród widocznych planet Wenus, Saturn i Jowisz wyróżniają się jasnością, z tego ostatniego księżyce można obserwować przez lornetkę lub mały teleskop, o ile nie znajdują się za planetą.
W konstelacji Kasjopei, łatwo rozpoznawalnej po kształcie litery W, znajduje się galaktyka spiralna Andromeda. Jeśli niebo jest bardzo czyste, można je rozróżnić lornetką lub jeszcze lepiej teleskopem.
Jeszcze bez komentarzy