Plik gatunek epicki lub epicki jest to forma poetyckiej narracji rozwiniętej w starożytnych ludach w celu ukazania wyczynów bohaterów z przeszłości. Poprzez to uwydatnienie bohaterskich postaci starano się podnieść co najwyżej nazwy narodów, do których należały, i wzbudzić strach przed ich przeciwnikami..
Epopeja, zwana także epicką, została stworzona przez zwykłych ludzi, którzy wymagając postaci większej od siebie, aby pokładać zaufanie, wiarę i nadzieję w obliczu ciągłych inwazji i wojen, które powstały, stworzyli z opowieści postaci nadludzi to mogłoby im pomóc.
To zwyczaj, który wciąż trwa. Historie nie zawsze były fikcyjne, w wielu przypadkach podejmowano wyczyny zwykłych ludzi i wyolbrzymiano tworząc legendy, w których ostatecznie nawet sami twórcy nie wiedzieli, co jest prawdą, a jaka fantazja.
Pochodzenie eposu jest ustne. Z biegiem czasu najsłynniejsze historie zostały skompilowane i przepisane na wersety wielkiej sztuki w dobrze znanych wielkich dziełach starożytnej epopei, takich jak Iliada (dla Ilion, inna nazwa, pod którą był znany Troy) i Odyssey (przez Odyseusza i jego przygody) Homera, mówiąc o greckich wkładach.
Chociaż powszechnymi odniesieniami wokół eposu są dzieła Homera - który, nawiasem mówiąc, nie napisał tych dzieł, ale je podyktował, ponieważ był niewidomy - dwa tysiące lat przed tym, jak Sumerowie mieli swoją pierwszą epicką manifestację, nie tylko ustną, ale także pisemną..
Tak więc mieszkańcy krainy między rzekami spadli, aby pokazać światu Epos o Gilgameszu, opowiada o życiu mezopotamskiego tytana, który rządził Sumerem.
Ten epos został napisany na glinianych tabliczkach pismem klinowym około 2700 pne. C. w przybliżeniu; do tej pory jest to najstarszy napisany poemat epicki.
Indeks artykułów
Można by mówić o różnych interesujących tematach, aby uaktywnić myślenie, ale w tym dokumencie chodzi o podkreślenie siły, jaką te historie miały podnieść morale narodów, w których powstały..
Oprócz wspomnianych wyżej, historie te wzbudziły strach u przeciwnych stron wierzących ludów, gdy historie Enkidu (mezopotamskiego tytana), Achillesa lub Eneasza (bohaterów wojny trojańskiej) lub Seta lub Horusa (egipskich bogów), wymień kilka.
Miasta tak często powtarzały historie, z takim zapałem i intensywnością, że bohaterowie przeszli od popularnych obrazów do kultu, do religii. Jeśli jesteśmy zlokalizowani między 3000 rokiem a. C. i rok 500 a. C., nie jest tak nieprawdopodobne, co przejawia się w tym rozdziale.
Miastami rządziły mity. Byli bardzo przesądni; Dlatego dobrze opowiedziana historia, w której bohaterowie półbogów walczą o ludność, wywołała u mieszkańców tych ziem euforię w bitwach. W naiwnych wrogach przyszedł, aby wyzwolić ogromny strach.
Ten punkt podkreśla, jak silne może być dziedzictwo ustne i pisemne w populacji, aby wygenerować doniosłe zmiany. Znaczenie, jakie przywiązuje się do ustnego dziedziczenia i przekazywania informacji, dopóki nie stanie się znane, intymna więź, która kształtuje tożsamość społeczności oraz jej związek z listami i pamięcią, jest wielka..
Jak każdy gatunek narracyjny, epos ma cechy szczególne, które odróżniają go od reszty manifestacji. Najważniejsze z nich zostaną wymienione i wyjaśnione poniżej:
Przy opracowywaniu tych dzieł literackich autorzy sięgali po poezję, zarówno swobodną, jak i z metrum i rymem. Taka postawa jest odpowiedzią na zjawisko pedagogiczno-andragogiczne.
Autorzy nie tylko starali się uchwycić ich pomysły i skłonić ich do przeczytania i opowiedzenia ludności, ale także chcieli, aby mieszkańcy zapamiętali ich treść..
Nie było wówczas dla nikogo tajemnicą, że ucząc się tekstu, łatwiej było to zrobić, jeśli każdy werset miał określony wymiar i dźwięk, który łączył go z innym elementem wersetu. Z tego samego powodu minstrele deklamowali wieści z miasta do miasta, używając czterowierszów.
Cała narracja ustna ma jeden cel: komunikację, przekazanie idei. Epos nie ucieka od tej rzeczywistości. Realizacja eposów miała na celu wzmocnienie poczucia przynależności i zjednoczenia mieszkańców różnych miast, zarówno tych położonych nad Morzem Śródziemnym, jak i położonych głęboko w Afryce lub Azji..
Idea przynależności do czegoś większego niż „ja” przewyższa samego człowieka. Istnienie czegoś większego pochłania umysły ludzi; epos nadawał jednostkom tożsamość.
Oprócz nadawania im wartości bycia wśród rówieśników, historie kształtowały ich wokół idei, zwyczajów i przyzwyczajeń, a to było dziedziczone z ojca na syna.
Kolejnym dodatkiem była możliwość przekonywania słuchacza do informacji, albo przez ciągłe powtarzanie pomysłu, albo przez fakt, że koncepcja była masowa: jeśli ktoś nie wierzył, to nie były częścią całości..
Epos nie tylko opierał swoje argumenty na mitach, ale także zawierał prawdziwe wydarzenia. Te wiarygodne wydarzenia były przesadzone, co nadawało opowieściom większą moc..
Kiedy przekonano się, że legenda wywodzi się z prawdziwych faktów, siła narracji osiągnęła potencjał o charakterze magii religijnej..
Wraz ze wzrostem wymiarów eposu konieczne było uporządkowanie go według rozdziałów, co pozwoliło na lepsze zrozumienie w momencie opowiadania.
Trzeba zrozumieć, że wszystko to, co dotyczyło strukturyzowania eposów, było wytworem ich ewolucji, a nie nagle.
Rzadko się zdarza, aby jakiś poemat epicki nie miał bohatera o cechach bohatera. Otóż, cechy charakterystyczne wszystkich tych nadludzi zostały wyolbrzymione, aby nadać im charakter półboga, w celu wywołania podziwu u odbiorcy..
W zamierzeniu mieszkańcy czuli się zidentyfikowani: jeśli podmiot „x” należy do populacji „y”, a bohater „z” pochodzi z tej populacji, wówczas podmiot „x” ma część swoich uprawnień; a jeśli wejdzie w konflikt, jego bohater „z” wyjdzie, by go bronić.
Kiedy jest to powiedziane, odnosi się to do faktu, że narrator może być obecny podczas spektaklu lub nie. Nie w każdym momencie pojawia się w opowieści, jak w przypadku gatunku lirycznego; Nie jest jednak całkowicie abstrakcyjna, jak w przypadku dramaturgii.
Epic to bardzo szeroki i responsywny gatunek. W trakcie swojego rozwoju może zawierać, jeśli taki jest gust i wyobraźnia autora, inne gatunki literackie, które wzbogacą fabułę i nadadzą narracji inne niuanse..
W epickich dziełach często spotyka się szczyty liryczne lub dramatyczne do celów dydaktycznych. Ta jakość ułatwia przedłużenie przemówienia, aby uzyskać lepsze wyjaśnienie przesłania, które chcesz przekazać, idei, którą chcesz pokazać.
Liryczny mówca zawsze wyraża się poprzez sprzężenie czasu przeszłego; To oczywiście, ponieważ liczy zdarzenia, które miały miejsce, opisuje rzeczywiste, fikcyjne lub hybrydowe zdarzenia, które już się wydarzyły.
Po wymyśleniu eposu pojawił się szereg gatunków literackich o podobnych cechach, które zostały uporządkowane i sklasyfikowane jako podgatunki eposu. Zostaną one krótko wymienione i opisane poniżej:
Ten typ narracji charakteryzuje się opowiadaniem niezapomnianych wyczynów podmiotu na korzyść ludzkości lub określonej populacji.
Wyraźnym przykładem jest mezopotamski epos o Gilgameszu, który po zmianie złego nastroju dzięki swojemu tytanicznemu odpowiednikowi, Enkidu, wyrusza w świat, aby uczynić sprawiedliwość i dokonać bohaterskich czynów..
Poprzez wersety wielkiej sztuki lub prozy poetyckiej ten rodzaj narracji jest odpowiedzialny za uwydatnienie cech bohatera w celu wywyższenia narodu, do którego należy. Ma wyraźnie patriotyczny charakter.
Wyraźnym przykładem jest Aquileida, niedokończony wiersz, który Statius poświęcił bohaterowi Achillesowi, w którym podkreśla jego walory wojenne na korzyść swojego kraju.
Epicka narracja poetycka z rymem asonansowym, składająca się z oktosylabowych wersetów pomniejszych sztuki, która jest odpowiedzialna za opis działań rycerskich i wojowniczych.
Powstał w Hiszpanii i ma charakter informacyjny i pedagogiczno-andragogiczny; dlatego rym i mały rozmiar wersetów w stosunku do Aleksandryjczyków.
Są blisko związani z duchowieństwem i mówi się, że ich pochodzenie jest kościelne; Jednak ostatnie badania wykazały, że znajdowały się one w domenie publicznej i były środkiem skutecznego i szybkiego przekazywania wiadomości.
Był bardzo powszechnie używany przez minstreli w XV wieku w Hiszpanii. Postaciom tym towarzyszyły chwały na placach, śpiewając w formie wersetów wieści, które miały miejsce w sąsiednich miejscowościach. Rym i metrum wzmacniały odbiór ludzi.
Większość obecnych przykładów należy do śpiewników, tak jak w przypadku Śpiewnik Rennerta i the Śpiewnik Herberay des Essarts, zarówno z XV wieku, jak iz wyraźnymi tendencjami rycerskimi.
Jest to jeden z najpopularniejszych podgatunków epickich. Jest to opowieść o jakimś prawdziwym lub fikcyjnym wydarzeniu, które przydarzyło się postaci lub grupie.
Jest zwięzła i precyzyjna. Może być anonimowy i / lub literacki i prawie zawsze ma motyw pedagogiczno-andragogiczny, dążący do porzucenia moralnego.
Istnieje wiele przykładów, ale jednym z najwcześniejszych przejawów tego podgatunku w języku hiszpańskim jest Hrabia Lucanor, którego autorstwo przypisuje się niemowlęciu Juanowi Manuelowi w IV wieku.
Jest to opowieść znacznie dłuższa niż opowieść, ale ma ten sam cel: opowiedzieć o przygodach głównego bohatera w świecie rzeczywistym lub wyimaginowanym.
W tym świecie rozgrywa się seria wydarzeń, które przeplatając się ze sobą, ustępują miejsca rozwojowi fabuły, aż do jej rozwiązania..
W ramach tego podgatunku dzieło literackie par excellence w języku hiszpańskim można nazwać: Genialny dżentelmen Don Kichot z La Manchy, przez Miguel de Cervantes y Saavedra.
Wśród najbardziej znanych autorów, obok ich dzieł, wyróżniają się:
Przypisuje mu się bycie ojcem greckiej epopei. Jego prace, plik Iliada i Odyssey, są światowymi odniesieniami do tego gatunku.
Był człowiekiem, któremu Oktawian August, pierwszy cesarz rzymski, zaszczycił zaszczyt wyniesienia ludzi łacińskich, sabińskich i etruskich do chwały literackiej..
Virgilio wziął na siebie odpowiedzialność z wielką uczciwością i sporządził Eneida, wielkie dzieło, które opowiada o przygodach Eneasza, bohatera trojańskiego. Warto zauważyć, że inspiracją Wergiliusza była twórczość Homera..
Wielki włoski pisarz, którego poemat jest Boska komedia reprezentował przejście od średniowiecza do renesansu, jeśli chodzi o myślenie i koncepcję świata..
Ciekawostką jest fakt, że tym, który oprowadza go w jego podróży podczas fabuły (głównym bohaterem jest reprezentacja pisarza) w poszukiwaniu ukochanej Beatriz, jest Virgilio. Był to rodzaj hołdu złożonego przez Dantego słynnemu rzymskiemu poecie.
Wszystkie starożytne cywilizacje wniosły znaczący wkład do literatury poprzez epos. Ten gatunek narracyjny służył jako łącznik między narodami i położył podwaliny kulturowe i religijne wielu z nich.
Musisz zagłębić się w starożytne epickie narracje, aby odżywić się i zrozumieć wielorakie powiązania, które istniały między różnymi ludami, które powstały wokół Morza Śródziemnego. Istnieje wiele powiązań między eposami tych ludów.
Historycznie rzecz biorąc, Grecja była chwalona za swoje eposy; jednakże Mezopotamia, Egipt i Etiopia, by wymienić tylko kilka narodów, również miały bardzo ważny wkład. Konieczne jest zróżnicowanie badania i zapoznanie się z innymi opcjami, aby wzbogacić perspektywy.
Mimo dużej zawartości przesady epos jest ważnym źródłem danych historycznych. Dobrym przykładem jest to, że ruiny Troi i posiadłości Minosa na Krecie odkrył Heinrich Schliemann dzięki opisom podanym przez Homera w Iliada i Odyssey.
Narracje epickie stały się narracyjnym depozytem, ustnym i pisemnym, doświadczeń starożytnych ludów; najmądrzejszy sposób, między mitem a rzeczywistością, aby utrwalić swoje doświadczenia i swoją historię.
Jeszcze bez komentarzy