Plik polimery to związki molekularne, które charakteryzują się wysoką masą molową (od tysięcy do milionów) i które składają się z dużej liczby powtarzających się jednostek, zwanych monomerami.
Ze względu na to, że są dużymi cząsteczkami, gatunki te nazywane są makrocząsteczkami, co nadaje im unikalne cechy, które bardzo różnią się od tych obserwowanych w mniejszych, przypisywanych tylko tego typu substancjom, na przykład ich skłonności do kształtowania struktur szklanych..
Podobnie, ponieważ należą one do bardzo licznej grupy cząsteczek, zaistniała potrzeba nadania im klasyfikacji, dlatego dzieli się je na dwa typy: polimery pochodzenia naturalnego, takie jak białka i kwasy nukleinowe; i te wytwarzane z tworzyw sztucznych, takich jak nylon lub lucite (lepiej znane jako pleksiglas).
Naukowcy rozpoczęli badania naukowe dotyczące polimerów w latach dwudziestych XX wieku, kiedy z ciekawością i zdumieniem obserwowali, jak zachowują się takie substancje jak drewno czy guma. Tak więc ówcześni naukowcy poświęcili się analizie tych związków, tak obecnych w życiu codziennym.
Osiągając pewien poziom zrozumienia natury tych gatunków, można było zrozumieć ich strukturę i postęp w tworzeniu makrocząsteczek, które mogłyby ułatwić rozwój i ulepszanie istniejących materiałów, a także produkcję nowych materiałów..
Podobnie wiadomo, że wiele znaczących polimerów zawiera w swojej strukturze atomy azotu lub tlenu, przyłączone do atomów węgla, tworząc część głównego łańcucha cząsteczki..
W zależności od głównych grup funkcyjnych, które są częścią monomerów, zostaną im nadane ich nazwy; na przykład, jeśli monomer jest utworzony przez ester, powstaje poliester.
Indeks artykułów
Do historii polimerów należy podejść, zaczynając od odniesień do pierwszych znanych polimerów..
W ten sposób niektóre materiały pochodzenia naturalnego, które były szeroko stosowane od czasów starożytnych (takie jak celuloza lub skóra), składają się głównie z polimerów..
Wbrew temu, co mogłoby się wydawać, skład polimerów był nieznany jeszcze kilka wieków temu, kiedy to zaczęto określać, w jaki sposób powstają te substancje, a nawet starali się ustalić metodę osiągnięcia sztucznej produkcji..
Po raz pierwszy termin „polimery” został użyty w 1833 r. Dzięki szwedzkiemu chemikowi Jönsowi Jacobowi Berzeliusowi, który użył go w odniesieniu do substancji o charakterze organicznym, które mają ten sam wzór empiryczny, ale mają różne masy molowe..
Ten naukowiec był również odpowiedzialny za tworzenie innych terminów, takich jak „izomer” lub „kataliza”; chociaż należy zauważyć, że w tamtym czasie koncepcja tych wyrażeń była zupełnie inna od tego, co znaczą one dzisiaj.
Po kilku eksperymentach mających na celu otrzymanie syntetycznych polimerów z transformacji naturalnych form polimerowych, badania tych związków nabierały większego znaczenia.
Celem tych badań było osiągnięcie optymalizacji znanych już właściwości tych polimerów oraz uzyskanie nowych substancji, które mogłyby spełniać określone cele w różnych dziedzinach nauki..
Obserwując, że kauczuk był rozpuszczalny w rozpuszczalniku o charakterze organicznym, a następnie otrzymany roztwór wykazywał pewne niezwykłe właściwości, naukowcy byli zaniepokojeni i nie wiedzieli, jak je wyjaśnić.
Na podstawie tych obserwacji wywnioskowali, że substancje takie jak ta zachowują się zupełnie inaczej niż mniejsze cząsteczki, co mogli zaobserwować badając gumę i jej właściwości..
Zauważyli, że badany roztwór miał wysoką lepkość, znaczny spadek temperatury krzepnięcia i niewielkie ciśnienie osmotyczne; Z tego można było wywnioskować, że istniało kilka substancji rozpuszczonych o bardzo dużej masie molowej, ale uczeni nie wierzyli w taką możliwość..
Zjawiska te, które przejawiały się również w niektórych substancjach, takich jak żelatyna czy bawełna, skłoniły ówczesnych naukowców do myślenia, że tego typu substancje składają się z agregatów małych jednostek molekularnych, takich jak C5H.8 lub C10H.16, związane siłami międzycząsteczkowymi.
Chociaż to błędne myślenie utrzymywało się przez kilka lat, definicja, która przetrwała do dziś, została nadana mu przez niemieckiego chemika i laureata Nagrody Nobla w dziedzinie chemii Hermanna Staudingera..
Obecna definicja tych struktur jako substancji makrocząsteczkowych połączonych wiązaniami kowalencyjnymi została wymyślona w 1920 roku przez Staudingera, który nalegał na wymyślenie i przeprowadzenie eksperymentów, dopóki nie znalazł dowodów na tę teorię w ciągu następnych dziesięciu lat..
Rozpoczął się rozwój tzw. "Chemii polimerów" i od tego czasu budzi ona zainteresowanie tylko badaczy na całym świecie, zaliczając na kartach swojej historii bardzo ważnych naukowców, wśród których są Giulio Natta, Karl Ziegler, Charles Goodyear m.in. oprócz wcześniej wymienionych.
Obecnie polimeryczne makrocząsteczki są badane w różnych dziedzinach naukowych, takich jak nauka o polimerach czy biofizyka, gdzie badane są substancje powstające w wyniku łączenia monomerów wiązaniami kowalencyjnymi różnymi metodami i celami..
Z pewnością od naturalnych polimerów, takich jak poliizopren, po syntetyczne, takie jak polistyren, są one używane bardzo często, nie umniejszając znaczenia innych gatunków, takich jak silikony, składające się z monomerów na bazie krzemu..
Podobnie, duża część tych związków pochodzenia naturalnego i syntetycznego składa się z dwóch lub więcej różnych klas monomerów, tym gatunkom polimerycznym nadano nazwę kopolimerów.
Aby zagłębić się w temat polimerów, musimy zacząć od omówienia pochodzenia słowa polimer, które pochodzi od greckich terminów polys, co oznacza „dużo”; Y sam, który odnosi się do „części” czegoś.
Termin ten jest używany do oznaczania związków molekularnych, które mają strukturę złożoną z wielu powtarzających się jednostek, co powoduje właściwość dużej względnej masy cząsteczkowej i innych nieodłącznych cech tych.
Tak więc jednostki tworzące polimery są oparte na cząsteczkach o względnej masie cząsteczkowej małej wielkości..
W tym duchu termin polimeryzacja odnosi się tylko do polimerów syntetycznych, a dokładniej do procesów stosowanych do otrzymywania tego typu makrocząsteczek..
Dlatego polimeryzację można zdefiniować jako reakcję chemiczną, która jest stosowana w połączeniu monomerów (po jednym na raz), aby z nich wytworzyć odpowiednie polimery..
W ten sposób synteza polimerów odbywa się poprzez dwa główne typy reakcji: reakcje addycji i reakcje kondensacji, które zostaną szczegółowo opisane poniżej..
W tego typu polimeryzacji uczestniczą cząsteczki nienasycone, które w swojej strukturze mają wiązania podwójne lub potrójne, zwłaszcza te typu węgiel-węgiel..
W tych reakcjach monomery ulegają wzajemnym kombinacjom bez eliminacji któregokolwiek z ich atomów, przy czym cząsteczki polimeryczne zsyntetyzowane przez rozerwanie lub otwarcie pierścienia można otrzymać bez generowania eliminacji małych cząsteczek..
Z kinetycznego punktu widzenia tę polimeryzację można postrzegać jako reakcję trzystopniową: inicjację, propagację i zakończenie..
Najpierw zachodzi inicjacja reakcji, w której ogrzewa się cząsteczkę uważaną za inicjator (oznaczoną jako Rdwa) w celu wygenerowania dwóch gatunków korzeni w następujący sposób:
Rdwa → 2R ∙
Jeśli jako przykład podano produkcję polietylenu, następnym krokiem jest propagacja, w której utworzony reaktywny rodnik styka się z cząsteczką etylenu i tworzy się nowy rodnik w następujący sposób:
R ∙ + CHdwa= CHdwa → R-CHdwa-CHdwa∙
Ten nowy rodnik jest następnie łączony z inną cząsteczką etylenu i proces ten jest kontynuowany sukcesywnie aż do połączenia dwóch długołańcuchowych rodników, w celu ostatecznego powstania polietylenu, w reakcji znanej jako terminacja..
W przypadku polimeryzacji w reakcjach kondensacji na ogół występuje połączenie dwóch różnych monomerów, oprócz wynikającej z tego eliminacji małej cząsteczki, którą jest na ogół woda..
Podobnie, polimery wytwarzane w tych reakcjach często mają heteroatomy, takie jak tlen lub azot, jako część ich szkieletu. Zdarza się również, że powtarzająca się jednostka, która reprezentuje podstawę jej łańcucha, nie ma wszystkich atomów znajdujących się w monomerze, do którego mogłaby zostać zdegradowana..
Z drugiej strony istnieją metody, które zostały opracowane niedawno, wśród których wyróżnia się polimeryzacja plazmowa, której charakterystyka nie zgadza się idealnie z żadnym z opisanych powyżej typów polimeryzacji..
W ten sposób reakcje polimeryzacji pochodzenia syntetycznego, zarówno addycyjne, jak i kondensacyjne, mogą zachodzić bez lub w obecności rodzaju katalizatora..
Polimeryzacja kondensacyjna jest szeroko stosowana w produkcji wielu związków powszechnie występujących w życiu codziennym, takich jak dakron (lepiej znany jako poliester) czy nylon..
Oprócz tych metod syntezy sztucznych polimerów istnieje również synteza biologiczna, którą definiuje się jako obszar badań odpowiedzialny za badania biopolimerów, które dzielą się na trzy główne kategorie: polinukleotydy, polipeptydy i polisacharydy..
W organizmach żywych syntezę można przeprowadzić w sposób naturalny, w procesach, które obejmują obecność katalizatorów, takich jak enzym polimerazy, w produkcji polimerów, takich jak kwas dezoksyrybonukleinowy (DNA)..
W innych przypadkach większość enzymów stosowanych w polimeryzacji biochemicznej to białka, które są polimerami opartymi na aminokwasach i są niezbędne w większości procesów biologicznych..
Oprócz substancji biopolimerowych otrzymywanych tymi metodami istnieją inne substancje o dużym znaczeniu handlowym, takie jak wulkanizowany kauczuk, który jest wytwarzany przez ogrzewanie kauczuku naturalnego pochodzenia w obecności siarki..
Tak więc wśród technik stosowanych do syntezy polimerów poprzez chemiczną modyfikację polimerów pochodzenia naturalnego są wykańczanie, sieciowanie i utlenianie..
Rodzaje polimerów można klasyfikować według różnych cech; na przykład dzieli się je na tworzywa termoplastyczne, termoutwardzalne lub elastomery zgodnie z ich fizyczną odpowiedzią na ogrzewanie.
Ponadto w zależności od rodzaju monomerów, z których powstają, mogą to być homopolimery lub kopolimery.
Podobnie, w zależności od rodzaju polimeryzacji, w wyniku której są wytwarzane, mogą to być polimery addycyjne lub kondensacyjne..
Podobnie można otrzymać naturalne lub syntetyczne polimery w zależności od ich pochodzenia; lub organiczny lub nieorganiczny w zależności od składu chemicznego.
- Jego najbardziej charakterystyczną cechą jest powtarzalna tożsamość monomerów jako podstawa jego struktury..
- Jego właściwości elektryczne różnią się w zależności od przeznaczenia.
- Charakteryzują się właściwościami mechanicznymi, takimi jak elastyczność czy wytrzymałość na rozciąganie, które określają ich makroskopowe zachowanie..
- Niektóre polimery wykazują ważne właściwości optyczne.
- Ich mikrostruktura wpływa bezpośrednio na ich inne właściwości.
- Właściwości chemiczne polimerów są określane przez atrakcyjne interakcje między tworzącymi je łańcuchami..
- Jego właściwości transportowe są zależne od prędkości ruchu międzycząsteczkowego.
- Zachowanie się jego stanów skupienia jest związane z jego morfologią.
Wśród dużej liczby istniejących polimerów są:
Stosowany w różnego rodzaju pojemnikach, a także w pojemnikach, które służą jako izolatory termiczne (do chłodzenia wody lub przechowywania lodu), a nawet w zabawkach.
Lepiej znany jako teflon, jest używany jako izolator elektryczny, również do produkcji rolek i do powlekania przyborów kuchennych.
Używany do produkcji kanałów ściennych, płytek, zabawek i rur, ten polimer jest powszechnie znany jako PVC.
Jeszcze bez komentarzy