Plik porowaty są to najprostsze zwierzęta wielokomórkowe i należą do Gromady Porifera, zwanej potocznie gąbkami. Zwierzęta te są całkowicie wodne, w morzach żyje około 15 000 gatunków gąbek, a tylko około 150 w wodach słodkich..
Gąbki mają niezwykle zmienną wielkość: mogą mieć średnicę od kilku milimetrów do ponad dwóch metrów. Są to bardzo kolorowe organizmy, ponieważ mają wiele pigmentów w komórkach skóry właściwej.
Ze względu na swoją dietę są w stanie pobierać cząsteczki pożywienia zawieszone w wodzie, ponieważ są organizmami siedzącymi i nie są w stanie aktywnie poszukiwać pożywienia. Istnieje jednak rodzina mięsożernych gąbek, które przerywają schemat karmienia przez filtr..
Szkielety gąbkowe mogą być sztywne i / lub włókniste. Włókniste części szkieletu zbudowane są z włókien kolagenowych, takich jak gąbka, osadzonych w macierzy komórkowej. W przeciwieństwie do tego sztywna część składa się z wapiennych lub podobnych do krzemionki struktur zwanych drzazgami..
Gąbki odgrywają ważną rolę w cyklach biogeochemicznych, takich jak cykl azotowy. Podobnie mogą tworzyć symbiotyczne skojarzenia z innymi organizmami, od mikroskopijnych po ryby, między innymi wieloszczety. Obecnie Phylum Porifera dzieli się na cztery klasy: Calcarea, Hexactinellida, Demospongiae i Homoscleromorpha.
Indeks artykułów
Organizmy należące do Phylum Porifera charakteryzują się tym, że są zwierzętami wielokomórkowymi, diblastycznymi i bezkomórkowymi zbudowanymi z różnych typów komórek.
Z morfologicznego punktu widzenia zorganizowany jest szereg porów, kanałów i komór, które umożliwiają przemieszczanie się wody w organizmie zwierzęcia iw ten sposób uzyskują one pożywienie i tlen..
W przeciwieństwie do innych zwierząt gąbki - w stanie dorosłym - są całkowicie osiadłe i są zakotwiczone w podłożu, takim jak koralowce, skały lub inne powierzchnie..
Kształt gąbki jest dość zmienny, może wykazywać symetrię promieniową lub nie wykazywać żadnej symetrii. Mogą rosnąć w szerokiej gamie kształtów, od wyprostowanych do rozgałęzionych lub klapowanych gąbek i generalnie żyją w koloniach..
Gąbki nie mają prawdziwych organów ani tkanek; dlatego trawienie cząstek pokarmu zachodzi wewnątrzkomórkowo, a procesy oddychania i wydalania na drodze dyfuzji. Mają układ nerwowy uważany za rozproszony, chociaż obecność układu nerwowego u porifli jest kwestią kontrowersyjną..
Gąbki mają niesamowity proces regeneracji komórek. W rzeczywistości, jeśli gąbka zostanie pocięta na kawałki, każdy fragment może wytworzyć nową gąbkę w procesie zwanym embriogenezą somatyczną..
Dawniej gąbki były klasyfikowane jako rośliny morskie. Jednak w połowie 1765 roku badacze zwrócili uwagę na jego niewątpliwą zwierzęcą naturę.
Gąbki występują na całym świecie i mogą zamieszkiwać szeroką gamę środowisk wodnych, od spokojnych i płytkich wód po regiony polarne..
Plan ciała gąbek jest niezwykle prosty: zewnętrzna warstwa komórkowa zwana pinakodermą, która oddziela wewnętrzny obszar zwany mesoglea lub mesohilo, galaretowaty obszar złożony z kolagenu. Powierzchnie wewnętrzne otoczone są przez choanocyty, komórki w kształcie walca z wici..
Regiony, które nie są pokryte choanocytami, są pokryte innym typem komórek zwanych pinakocytami.
Gąbki mają trzy typy konstrukcji, które różnią się położeniem choanocytów, klasy wiciowców, które tworzą prąd ułatwiający przepływ wody i składników odżywczych. Można wyróżnić następujące typy:
Gąbki Asconoid to małe, prymitywne, proste formy przebite przez pory, które otwierają się w jamę zwaną gąbczastą. Spongocele otwiera się na zewnątrz przez osculum.
Gąbka typu asconoid stanowi nieefektywną pierwotną morfologię, ponieważ objętość wody, w której znajduje się przepuklina gąbczasta, jest duża, a jej wydalenie na zewnątrz jest trudne..
Gąbki sykoniczne mają poziome fałdy w ścianie ciała, które są złożone i grube. Woda przedostaje się przez powstające kanały przez pory skóry, ostiolę i do napromieniowanych kanałów - pokrytych przez choanocyty - przez prosopilos, które są drobnymi otworami.
Gąbki leukonoidowe wykazują większy stopień złożoności dzięki obecności fałd w kanałach wiciowców tworzących komory, które znacznie zwiększają powierzchnię pozyskiwania składników odżywczych..
Gromada porifera dzieli się na trzy klasy gąbek: klasę Calcarea, klasę Hexactinellida i klasę Demospongiae. Poniżej szczegółowo opiszemy każdą klasę:
Porifery z klasy Calcarea mają drzazgi w kształcie igieł lub z trzema lub czterema promieniami, zbudowane z węglanu wapnia. Gatunki tej klasy są małe i rzadko przekraczają 10 centymetrów.
Jednak w niektórych ujściach stwierdzono, że gąbka Sycon ciliatum może osiągnąć nawet 50 centymetrów. Podobnie, gatunek Awokado Leucetta Y Pericharax heteroraphis zamieszkują rafy koralowe na Pacyfiku i osiągają 20 centymetrów.
Zwykle uważa się je za gatunki płytkie wody, chociaż istnieją dowody na to, że mogą zamieszkiwać obszary głębinowe na głębokości od 4000 do 6000 metrów..
Wszystkie gatunki są morskie i występują w trzech typach systemów kanałów: asconoid, syconoid i leuconoid. Znanych jest około 300 gatunków, niektóre przykłady to: Leucosolenia complicata, Sycon gelatinosum, Kompres Grantia Y Clathrina.
Gąbki należące do tej grupy nazywane są gąbkami szklistymi, ponieważ drzazgi zwykle łączą się w sieć i składają się z krzemu i mają sześć promieni (triaxonic).
Wszystkie gatunki są morskie, dominują na Antarktydzie i zamieszkują głębokie wody. Komory wiciowców są typu sykonoidalnego i leukonoidalnego. Wśród nich znanych jest około 500 gatunków Hexactinella, Farrea, Euplectella, Aphrocallistes, m.in.
Posiadają drzazgi krzemionkowe, które nie są triaxonic, ale mogą być monoaxonic, tetraxonic lub polyaxonic. Ponadto mogą prezentować się tylko gąbczaste lub oba..
Do tej klasy należą słynne gąbki do kąpieli, należące do rodziny Spongiidae, które mają obfite gąbczaste.
Większość żyje w środowiskach morskich, chociaż donoszono o rodzinie żyjącej w środowiskach słodkowodnych, takich jak Spongilia lacustris Y Ephidatia fluviatilis. Są typu leukonoidów.
Oprócz gąbek do kąpieli można wymienić inne odpowiednie gatunki należące do tej klasy, takie jak: Thenea, Cliona, Myenia, Poterion Y Callyspongia.
W tej klasie istnieje bardzo szczególny rząd, Poecilosclerida, charakteryzujący się szczególnym nawykiem żerowania mięsożernego..
W porównaniu z ich krewnymi filtrującymi, mięsożerne gąbki nie mają systemu wodonośnego (z wyjątkiem rodzaju Chondrocladia) z choanocytami, co jest cechą diagnostyczną porowatości.
Ofiarą w tej kolejności są drobne bezkręgowce, głównie skorupiaki. Wśród nich jest około 119 mięsożernych gąbek z rodziny Cladorhizidae w ośmiu rodzajach Cladorhiza, Azbestopluma Y Chondrocladia.
Jest to najmniejsza klasa gatunków porowatych, w której występuje tylko 87 gatunków należących do następujących rodzajów: Oscarella, Pseudocorticium, Corticium, Placinolopha, Plakina, Plakinastrella Y Plakortis.
Charakteryzują się posiadaniem wiciowatych pinakocytów; Szkielet jest zmienny, może mieć drzazgi krzemionkowe lub nie, i mieć błonę podstawną.
Gdy szkielet jest obecny, składa się z tetraksonowych drzazg krzemowych o czterech promieniach. Większość gatunków ma poduszkowate kształty i bardzo różni się ubarwieniem, wykazując między innymi odcienie niebieskiego, fioletowego, zielonego, żółtego, czerwonego..
Zasiedlają ekosystemy ciemne lub półmroczne i mogą być zlokalizowane zarówno w płytkich wodach, jak i na głębokościach większych niż 100 metrów.
Wcześniej był uważany za podklasę należącą do Desmospongiae. Niedawno badania oparte na dowodach molekularnych zaproponowały stworzenie tej czwartej klasy gąbek..
Gąbki mogą rozmnażać się zarówno seksualnie, jak i bezpłciowo. U osobników bezpłciowych gąbka wytwarza zewnętrzne pąki, które rosną, a gdy osiągną odpowiedni rozmiar, odrywają się od gąbki matki i tworzą nową, mniejszą osobnik. Możesz także pozostać członkiem kolonii.
Proces rozmnażania bezpłciowego może również zachodzić poprzez tworzenie wewnętrznych pąków, zwanych gemmules..
W stanie początkowym rodzaj komórek zwanych archeocytami zlepia się ze sobą i jest otoczony warstwą drzazg i gąbek. Struktury te mogą uciec z ciała rodzica i uformować nową gąbkę..
Gemmule powstają, gdy warunki środowiskowe są niekorzystne dla gąbki i są również sposobem na kolonizację nowych siedlisk.
Gemmule mogą wejść w okres uśpienia podczas niekorzystnych okresów (takich jak zima lub niskie temperatury), a po ich zakończeniu są reaktywowane i pojawia się nowy osobnik; z tego powodu uważa się je za przystosowanie gąbek do przetrwania w niekorzystnych warunkach.
Większość gąbek ma męskie i żeńskie komórki płciowe u tej samej osoby. Ten podwójny stan nazywany jest „jednopiennym” lub hermafrodytycznym..
Gamety (zalążki i plemniki) powstają w zależności od gatunku z choanocytów lub również z archeocytów. Plemniki są uwalniane do środowiska wodnego i dostają się do ciała innej gąbki, gdzie wchodzą do biczowanej komory i znajdują komórkę jajową..
W większości przypadków gąbka rodzicielska zatrzymuje zygotę po zapłodnieniu, a następnie larwę z rzęskami i jest uwalniana. Larwa potrafi pływać i jest ruchliwa, w przeciwieństwie do siedzącej postaci dorosłej. W innych przypadkach jaja i plemniki są uwalniane do wody.
W niektórych szczególnych przypadkach dochodzi do tworzenia pustej blastuli, w wyniku której następuje otwarcie „ust” i następuje odwrócenie blastuli; w ten sposób komórki, które były wcześniej wystawione na blastocele, zwrócone są na zewnątrz.
Gąbki nie mają układu pokarmowego ani wydalniczego. Zamiast tego system kanałów transportujących wodę spełnia te podstawowe funkcje dla życia organizmu..
Gąbki odżywiają się głównie poprzez zbieranie cząstek zawieszonych w wodzie, które są pompowane do gąbki..
Woda przedostaje się przez małe pory znajdujące się w zewnętrznym złożu komórkowym. Wewnątrz gąbki materiał pokarmowy jest zbierany przez choanocyty, dzięki czemu uzyskuje się karmienie zawiesiną..
Mniejsze cząsteczki mogą dostać się do choanocytów w procesie fagocytów. W pobieraniu cząstek uczestniczą również dwa inne typy komórek, pinakocyty i archeocyty. Z drugiej strony oddychanie i wydalanie zachodzą w wyniku prostych procesów dyfuzyjnych..
Gąbki nie posiadają komórek nerwowych ani „prawdziwych neuronów”; jednakże wykazano, że zwierzęta te mogą reagować na bodźce zewnętrzne.
Gąbki mają kurczliwe komórki, które reagują na otoczenie poprzez rodzaj powolnego przewodzenia w wyniku transmisji protoplazmatycznej..
W 2010 roku grupa naukowców odkryła to w genomie gąbki Amphimedon queenslandica istnieją geny związane z komórkami neuronalnymi podobne do tych, które występują u parzydełków i innych zwierząt.
Wśród genów tych, związanych z szybką transmisją synaptyczną, wyróżniają się m.in. enzymy biorące udział w syntezie neuroprzekaźników..
Charakteryzując typy komórek larw A. queenslandica, możliwe było zaproponowanie pewnych typów komórek, które prawdopodobnie są związane z funkcjami sensorycznymi.
Na przykład komórki fotoreceptorów, które regulują fototaksję, znaleziono w tylnej części larw. W rzeczywistości larwa jest w stanie wybrać podłoże, na którym nastąpi zadomowienie dorosłego osobnika..
Gromada porifera składa się z najstarszych istniejących na planecie metazoansów. Gąbki to grupa, która powstała przed kambrem. Prawdopodobnie grupa wapiennych gąbek zamieszkiwała morza paleozoiczne; w dewonie nastąpił szybki rozwój grupy gąbek szklistych.
Według badań molekularnych gąbki wapienne należą do odrębnego kladu od gąbek należących do klasy Desmospongaie i Hexactenellida..
Dane molekularne sugerują, że najstarszą grupą jest Hexactinellida, podczas gdy Calcarea jest najbliżej gromady metazoans..
Na podstawie tych dowodów wysunięto dwie możliwości: gąbki wapienne są siostrzaną grupą gąbek krzemionkowych lub gąbki wapienne są bardziej spokrewnione z innymi metazoanami niż z gąbkami krzemionkowymi; w tym drugim przypadku Phylum Porifera byłaby parafiletyczna.
Jeszcze bez komentarzy