Psilocybe semilanceata, znany również jako mongui lub grzyb św. Jana, jest to Basidiomycota z rodziny Strophariaceae. Charakteryzuje się między innymi wielkością 2-5 cm, ze stożkową lub rozszerzaną nasadką z wierzchołkiem w kształcie smoczka, pozbawioną pierścienia i posiadającą gładkie, elipsoidalne zarodniki o wymiarach 11,5-14,5 x 7-9 μm..
Wytwarza związki psychoaktywne znane jako psylocyna i psilocybina. Połknięcie grzyba, czy to surowego, czy ugotowanego, ma skutki halucynogenne, generuje zmianę percepcji czasu i przestrzeni i może powodować, między innymi, epizody paranoi lub tymczasowej manii prześladowań.
Jest to gatunek kosmopolityczny występujący na murawach powyżej 600 m n.p.m. na wszystkich kontynentach, będący gatunkiem grzyba Psilocybe z największą dystrybucją na świecie. Jego odżywianie jest saprotroficzne..
Komercjalizacja psilocybiny i psylocyny, aktywnych składników tych grzybów, jest nielegalna na całym świecie. Jednak w niektórych krajach sprzedaż świeżych, suszonych grzybów lub ich zarodników jest nadal dozwolona..
Indeks artykułów
Owocnik tego grzyba mierzy od 2 do 5 cm, posiada czapkę, której kształt może być stożkowy lub dzwonkowaty, z wypukłością wierzchołkową w kształcie smoczka. Jego zabarwienie będzie się zmieniać w zależności od stanu nawodnienia; gdy jest świeży, ma kolor od ochry do ciemnobrązowego, a po wyschnięciu jest znacznie jaśniejszy.
Średnica kapelusza waha się od 0,5 do 2 cm, a brzegi kapelusza są lekko zakrzywione do wewnątrz u młodych okazów, podczas gdy u starszych mogą być proste lub lekko wywinięte..
Powierzchnia grzyba ma lepką konsystencję ze względu na obecność cienkiej galaretowatej warstwy zwanej błonką (błonką)..
Hymenium ma od 15 do 27 cienkich ostrzy, które początkowo są bladobrązowe, zmieniając kolor od ciemnoszarego do brązowo-fioletowego w miarę dojrzewania zarodników..
Basidia produkują cztery podłużne, fioletowe lub brązowe zarodniki o wymiarach od 10,5 do 15 na 6,5 do 8,5 μm.
Stopa ma od 2 do 3 mm średnicy i od 4 do 10 cm długości, ma włóknistą konsystencję i jest koloru kremowego, czasem niebieskiego w kierunku podstawy. Brak pierścienia.
Psilocybe semilanceata Jest gatunkiem żyjącym na glebach kwaśnych, może również rosnąć na pastwiskach nawożonych owczym lub krowim obornikiem, choć nie rośnie bezpośrednio na oborniku. Znajduje się na wysokości 600 metrów nad poziomem morza. Może rosnąć samodzielnie lub w grupach.
Jest to gatunek o szerokim rozmieszczeniu geograficznym, jednak liczniej występuje na półkuli północnej. Został znaleziony w Europie, Azji, Ameryce Północnej, Ameryce Południowej (gdzie występuje rzadziej), Australii (gdzie uważa się, że jest gatunkiem wprowadzonym) i Nowej Zelandii.
Psilocybe semilanceata Znajduje się w obrębie oddziału Basidiomycota, rzędu Agaricales, rodziny Strophariaceae. Taksonomia rodzaju jest zagmatwana i wywołała liczne kontrowersje, generując rozległą synonimię.
Od momentu opisu rodzaju Psilocybe Frytki, było pewne zamieszanie z innymi gatunkami, w tym Agaricus, Agrocybe, Panaeolina Y Panaeolus. Fries opisał 22 taksanomie i sklasyfikował je jako Agaricus, plemię Psilocybe, z których tylko dwa są obecnie zlokalizowane jako Psilocybe: P. merdaria Y P. montana.
Badania molekularne przeprowadzone w 2000 roku wykazały, że przyjęty wówczas rodzaj był grupą polifiletyczną i przemawiał za ideą podziału taksonu na dwa klady. Pierwsza zawierałaby gatunki o właściwościach halucynogennych i należałaby do rodziny Hymenogastraceae..
Z drugiej strony druga grupa zawierałaby gatunki niehalucynogenne i należałaby do rodziny Strophariaceae. jednak, Psilocybe montana (gatunek uważany za lektotyp rodzaju), musiał migrować do grupy Hymenogastraceae, tracąc swoją prawidłową nazwę i pozostawiając rodzaj bez gatunku typu.
Ponieważ nazwa Psilocybe jest związany z archeologią, antropologią, religią, naukami sądowymi, prawami i regulacjami, w 2005 roku niektórzy mikolodzy zaproponowali zachowanie nazwy rodzajowej i wybranie P. semilanceata jako gatunek typowy, który został zaakceptowany przez Komitet ds. Nomenklatury Grzybów w 2009 roku.
Ze swojej strony, Psilocybe semilanceata został po raz pierwszy opisany przez Eliasa Magnusa Friesa jako Agaricus semilanceatus w 1838 roku i przeniesiony do Psilocybe Paula Kummera w 1871 roku.
Powielanie Psilocybe semilanceata jest to typowe dla grzybów Agaricales. Rozmnażanie jest heterotalicznego typu płciowego. Gdy zarodniki kiełkują, tworzą haploidalne strzępki. Dwie odrębne i zgodne płciowo strzępki muszą spotykać się i łączyć, aby stworzyć dikariota.
Dikariota zawiera komórki z dwoma haploidalnymi jądrami. Kiedy grzyb rozwija owocniki, w podstawkach utworzą się zarodniki, w tym celu dwa jądra każdej komórki połączą się (kariogamia) i dadzą początek diploidalnej komórce lub zarodkowi, który później przejdzie mejozę, aby wyprodukować cztery haploidalne zarodniki.
Te zarodniki zostaną uwolnione do środowiska, aby wykluły się i zjednoczyły z innymi kompatybilnymi strzępkami, aby rozpocząć nowy cykl..
Jak wszystkie gatunki grzybów saprotroficznych, Psilocybe semilanceata wykazuje zewnątrzkomórkowe trawienie, podczas którego wydziela enzymy, które pozwalają mu strawić materię organiczną substratu, na którym się rozwija. Po strawieniu pokarmu grzyb wchłania go, aby uzupełnić swoją dietę..
Alkaloidy obecne we wszystkich grzybach psilocybinowych to psilocybina, psylocyna i baeocystyna. O tym ostatnim związku jest bardzo mało informacji na temat jego efektów, podczas gdy psilocybina jest składnikiem najbardziej rozpowszechnionym i najbardziej stabilnym, a psylocyna jest alkaloidem psychoaktywnym..
Szwajcarski chemik Albert Hofmann był pierwszym, który wyizolował psilocybinę w 1957 roku. Ten chemik był tym samym chemikiem, który jako pierwszy zsyntetyzował dietyloamid kwasu lizergowego (LSD). Aby wyodrębnić związek, Hoffman użył grzybów tego gatunku Psilocybe mexicana. Psilocybina jest przekształcana w psylocynę wewnątrz ciała.
Jednak zawartość psilocybiny może różnić się w zależności od okazu Psilocybe semilanceata stężenie tego związku waha się od 6 do 10 mg na każdy gram suszu.
Marketing psilocybiny i psylocyny został zakazany na całym świecie od 1971 r., Kiedy obie substancje czynne zostały umieszczone na Liście I Konwencji Narodów Zjednoczonych o substancjach psychotropowych.
Umowa ta obejmuje jednak tylko aktywne składniki, a nie grzyby lub ich części, z tego powodu aż do ostatnich lat w niektórych krajach stosowano bardzo liberalną interpretację zakazu, zezwalając na sprzedaż świeżych lub suszonych grzybów lub ich zarodników..
Obecnym trendem jest włączanie grzybów do zakazów, traktując je jako produkt lub preparat psilocybiny, ale nawet zarodniki można legalnie nabyć w kilku krajach. Nie ma również ograniczeń dotyczących zestawów do uprawy.
Efekty brania Psilocybe semilanceata, są podobne do tych wytwarzanych po spożyciu innych halucynogenów, takich jak LSD i meskalina. Pierwsze efekty pojawiają się około pół godziny po spożyciu. Maksymalne efekty są odczuwalne od godziny do półtorej godziny po spożyciu i ustają po około 6 godzinach..
Mogą być nieistotne i obejmują rozszerzenie źrenic, nudności (rzadko), wymioty i biegunkę (znacznie rzadziej), drżenie, zawroty głowy, bóle mięśni. Może również wystąpić wzrost ciśnienia krwi i częstości akcji serca..
Skutki psychologiczne są znacznie bardziej znaczące niż fizyczne i obejmują zmianę percepcji zmysłowej, a także czasu i przestrzeni, a także głębokie zmiany w wiedzy i świadomości..
Zmiany sensoryczne obejmują wizję kolorów podczas zamykania oczu, zniekształcenia wizualne, wrażenia widzenia dźwięków lub ruchu nieruchomych obiektów, wzrost intensywności kolorów. Na poziomie słuchowym wrażliwość na głośność jest zwiększona, podobnie jak w przypadku wrażliwości dotykowej..
Na poziomie psychologicznym zmiany mogą wywołać przerażenie, uczucie umierania lub szaleństwa. Może również powodować depresję, intensywną drażliwość, zmienione odczucia czasoprzestrzenne, lęk, dezorientację, paranoję i psychozę..
Mogą również odczuwać pozytywne wrażenia, pozytywne postrzeganie bodźców lub mistyczne postrzeganie wzajemnych powiązań z przedmiotami i ludźmi oraz poczucie transcendencji w czasie..
Z powodu tych mistycznych efektów, grzyby psilocybinowe nazywane są ogólnie grzybami magicznymi. Niektóre kultury z różnych części świata tradycyjnie wykorzystywały je jako część swoich obrzędów religijnych.
Przykładem tego są prekolumbijskie cywilizacje hiszpańsko-amerykańskie, takie jak Majowie i Aztekowie, którzy nazywali te grzyby „mięsem bogów”.
Wydaje się, że psilocybina ma inne efekty, które można by wykorzystać do celów terapeutycznych. Wśród nich jest potencjał anksjolityczny, który może pomóc pacjentom z zaburzeniami lękowymi lub cierpiącym na choroby terminalne..
Zbadano również jego możliwe zastosowanie w walce z uzależnieniem od alkoholu lub tytoniu, a także w leczeniu m.in. depresji, zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych czy bólów głowy..
Jeszcze bez komentarzy