Plik bunt w okresie dojrzewania Jest to spowodowane wieloma zmianami fizycznymi i hormonalnymi, których doświadczają nastolatki, z których niektóre negatywnie wpływają na ich samoocenę i samopoczucie psychiczne.
Te biologiczne zmiany doprowadzą do wielu zmian behawioralnych, takich jak apatia, smutek lub bunt. Pierwszą rzeczą, którą powinieneś zrobić, jest zaakceptowanie tego, że Twoje dziecko weszło w nowy etap życia i że nieuchronnie nastąpią zmiany w wielu aspektach.
W tej chwili czynniki neurobiologiczne będą szczególnie istotne, choć nie będą jedynymi. Bunt, ze względu na związane z nim konflikty rodzinne, jest jednym z najłatwiej dostrzegalnych zachowań, któremu poświęca się najwięcej uwagi..
Chociaż radzenie sobie z nastolatkiem, który wykazuje się wyzywającym zachowaniem, może wydawać się trudne, powinieneś wiedzieć, że taka postawa ma również zalety w przyszłości. Fakt, że nastolatek buntuje się przeciwko „władzy” - czyli rodzicom i nauczycielom - pomoże mu stać się dorosłym, broniącym swoich idei i praw..
Z drugiej strony okazuje się, że uległe nastolatki nie rozwiną tych umiejętności i staną się równie uległymi dorosłymi. Dlatego sugerujemy, abyś zaczął postrzegać tę wyzywającą postawę jako „bunt adaptacyjny”.
Indeks artykułów
Jak już wspomnieliśmy, istnieje wiele biologicznych zmian, przez które przechodzi nastolatek, powodując ich irytację, smutek lub agresję..
Na przykład często nastolatki wyrażają niechęć do zmian ciała, takich jak poszerzenie bioder lub pojawienie się włosów na nogach i pachach..
Chłopcy są zwykle bardziej dotknięci zmianą wzrostu, przez który przechodzą, co powoduje, że postrzegają siebie jako niezdarnych w sportach, w których wcześniej celowali. Poniższa analogia pomoże Ci lepiej zrozumieć tę sytuację: Wyobraź sobie, że każdego ranka musiałeś prowadzić samochód, który stopniowo rośnie.
Dostosowanie się do nowej zmiany rozmiaru spowodowałoby nowe „rozciągnięcie”, więc nigdy nie będziesz czuł się bezpiecznie za kierownicą. Do tych zmian biologicznych dodaje się okres niestabilności psychicznej, który utrudni ich interakcje rodzinne, społeczne i szkolne.
Jednym z największych wyzwań jest kryzys tożsamości, z którym muszą się zmierzyć, po którym będą mieli większą wiedzę o sobie i bardziej stabilną osobowość.
W tej fazie, w której dzieci zaczynają wkraczać w okres dojrzewania, odkładają na bok swoich rodziców jako główne postacie przywiązania i zaczynają wzmacniać relacje z przyjaciółmi i kolegami z klasy..
Dzieje się tak, ponieważ starają się zachować dystans rodzicielski. Tworzenie własnej tożsamości jest jednym z wyzwań tego etapu. Dlatego możesz zauważyć, że Twoje dziecko jest bardzo wrażliwe i pod wpływem opinii znajomych, spędzając z nimi więcej czasu niż z własną rodziną..
Możesz też nie lubić sposobu, w jaki zaczyna się ubierać lub czesać. Czasami są nawet zainteresowani tatuażami i kolczykami. Jak zobaczymy później, ten aspekt jest bardzo ważny, aby położyć podwaliny pod twoją indywidualną tożsamość..
W tym czasie, gdy relacje społeczne nabierają szczególnego znaczenia, nastolatek odczuwa wielki smutek i przygnębienie w obliczu niezadowalających relacji społecznych - zarówno z przyjaciółmi, jak i partnerami romantycznymi-.
Wszystkie zmiany zachodzące na tym etapie będą odczuwane ze znacznie większą intensywnością.
Na przykład zmiana miejsca zamieszkania, zerwanie związku, konflikt z przyjacielem itp. Mogą powodować mieszankę rozproszonych uczuć, z którymi nastolatek nie wie, jak sobie z nimi radzić..
Ponadto fakt, że nie masz dobrych relacji w środowisku szkolnym - jeśli jesteś na przykład ofiarą bullyingu - może powodować nieprzystosowanie w wielu obszarach twojego życia.
Sytuacja pogarsza się, gdy młodzi ludzie nie chcą dzielić się swoimi problemami z rodzicami lub przyjaciółmi ze strachu lub wstydu..
W dzisiejszym społeczeństwie nastąpiły zmiany w tradycyjnym modelu rodziny, w którym ojciec był odpowiedzialny za pracę, a kobieta zajmowała się edukacją swoich dzieci..
Na szczęście zostawiliśmy za sobą przestarzały model rodziny, a na rynek pracy weszły również kobiety. Jednak przy tej nowej strukturze rodzinnej może się zdarzyć, że dzieci poczują, że ich rodzice są nieobecni..
Aby tego uniknąć i aby promować zdrowe relacje rodzic-dziecko, zaleca się, aby oboje rodzice byli bardziej zaangażowani w wychowywanie dzieci. Z drugiej strony zdarza się też, że dorastający dostrzega niesprawiedliwości występujące w środowisku rodzinnym.
Na przykład na pewno znasz przypadek zazdrości między rodzeństwem, w którym jedno z nich często narzeka na korzyści drugiego. W tym miejscu trzeba być szczególnie ostrożnym, ponieważ postrzeganie nierówności nastolatka jest wyraźnym wyzwalaczem przemocy i agresywności.
Zachowaj sprawiedliwość wobec swoich dzieci, aby rodzeństwo miało takie same prawa i obowiązki.
Zachowanie buntu dorastającego wiąże się - w wielu przypadkach - z przejawami agresywności. W wielu badaniach próbowano znaleźć związek między przemocą dostrzeganą w mediach a przemocą przejawiającą się w populacji dzieci i młodzieży.
Chociaż nie jest to bardzo wyraźny związek, stwierdzono, że narażenie na akty przemocy zachęca młodzież do takiego zachowania.
Jednym z najciekawszych modeli, który próbuje wyjaśnić to zjawisko, jest model Alberta Bandury:
Według tego autora osoby zachowujące się agresywnie mają trudności z empatią i brakiem wrażliwości na uczucia innych.
Bandura potwierdza, że ujawnienie brutalnych modeli w ich otoczeniu lub w mediach jest warunkiem koniecznym, ale niewystarczającym, aby nastolatek zachowywał się w ten sposób.
Innymi słowy, dostęp nastolatków do modeli przemocy wzmocni agresywne zachowania, ale potrzebne są inne czynniki.
Według Bandury populacja dzieci i młodzieży będzie wykazywać agresywne zachowanie, gdy dostrzeże, że przynosi im to jakąś korzyść. Na przykład chłopcy, którzy zyskują aprobatę innych, zachowując się agresywnie, będą mieli tendencję do utrwalania tego zachowania..
Ponadto dla nastolatka ważne jest, aby agresywny wzór do naśladowania był dla niego odpowiedni, na przykład partner, którego podziwia, lub fikcyjny bohater.
Z drugiej strony autorka mówi także o mechanizmach poznawczych, którymi posługują się młodzi ludzie, stosując przemoc (m.in. dehumanizacja ofiar, oszukiwanie samych siebie co do konsekwencji itp.).
Jak dotąd ujawniliśmy główne przyczyny, które powodują trudne i buntownicze zachowania nastolatków. Oto kilka wskazówek, które mogą ułatwić ci radzenie sobie z dziećmi i uczynić ten etap bardziej znośnym:
Pamiętaj, że jest to etap przejściowy. Zaakceptuj zmiany, które zachodzą w tym okresie. Z pewnością Twoje dziecko niejednokrotnie narzekało, że nikt go nie rozumie, lub otwarcie twierdzi, że jest źle rozumiane.
Może ci być trudno to zaakceptować, ale możliwe, że częściowo ma rację. Staraj się nie skupiać na karach, jakie nakładasz na swoje dziecko i staraj się zrozumieć jego punkt widzenia.
Jeśli jesteś otwarty, jeśli będziesz mówić o swoich lękach i obawach, gdy byłeś w ich wieku, zobaczą cię z bliska, jako kogoś, komu można zaufać. Opowiedz mu także o swoich przyjaciołach, o swoich pierwszych romantycznych związkach i nie próbuj go dociekać - to tylko jeszcze bardziej go zdystansuje.-.
Powiedz mu również, jakie były twoje relacje z rodzicami, aby poczuł się zidentyfikowany w twoim doświadczeniu. Zachęca do komunikacji w rodzinie podczas posiłków, bez włączania telewizora lub innych urządzeń elektronicznych.
Ciesz się rodzinnymi chwilami i zachowaj spokój, jeśli przy stole będą kłótnie.
Widzieliśmy już niektóre wymagania, które mogą nałożyć na Ciebie Twoje dzieci - między innymi kolczyki, tatuaże, zmiany wyglądu. Wybierz obszary, w których możesz być bardziej pobłażliwy, aby nie stać się ich wrogiem.
Na przykład możesz pozwolić jej wybrać ubrania, które lubi, lub udekorować pokój według własnego uznania. W rzeczywistości możesz się bardziej zaangażować, jeśli pójdziesz z nim na zakupy i zaakceptujesz styl ubioru lub muzyki, który lubi..
Jeśli nauczysz się negocjować ze swoim dzieckiem, zobaczysz, jak jego zachowanie wpłynie pozytywnie na zmianę. Pomija edukację dyktatorską, w której rodzice narzucają zasady i nie ma możliwości o nich dyskutować. Wszystko można omówić.
Ważne jest również, abyś ty i twój partner zgodzili się - tworzenie wrogości między wami spowoduje, że dziecko wykorzysta sytuację dla własnej korzyści.-.
Użyj tej techniki negocjacji w przypadku takich tematów, jak czas przybycia do domu, podróże itp. Pamiętaj, że zawsze możesz dotrzeć do punktów środkowych.
Nastolatki są często pełne energii i czasami jest to powód, dla którego zachowują się agresywnie. Dlatego dobrą opcją jest zaproponowanie mu uprawiania sportu.
W tym miejscu zaleca się zachowanie szczególnej ostrożności, ponieważ niektóre sporty wyczynowe - takie jak piłka nożna czy koszykówka - mogą promować agresywne zachowania. Rozważ inne opcje, takie jak między innymi lekkoatletyka, tenis łopatkowy, jogging.
Udowodniono, że krzyki nie rozwiązują konfliktów. Zamiast tego staniesz się bardziej zły i agresywny. Wyjaśnij dziecku, że dopóki używa podniesionego tonu głosu, nie będzie w stanie z tobą rozmawiać.
W większości przypadków nastolatki krzyczą, aby zwrócić na siebie uwagę i próbować odebrać ci autorytet. Nigdy nie wchodź do tej gry, jesteś dorosły i musisz być ponad tymi prowokacjami.
Zalecamy ignorowanie tego zachowania, dopóki dziecko się nie uspokoi i nie zacznie z tobą rozmawiać jak dorosły. Stopniowo nawiąże z tobą takie zachowanie dialogu, ponieważ będzie sprawdzał, czy nic nie osiągnie, krzycząc.
Na koniec powinieneś wiedzieć, jakie niebezpieczeństwa wynikają z postrzegania tych trudnych zachowań jako normalnych, jeśli chodzi o coś poważniejszego..
Obecnych jest wielu nastolatków zamaskowane depresje -niektóre z poważnych przyczyn, takich jak zastraszanie lub nękanie. Nazywa się je tak, ponieważ młodzi ludzie, z dala od typowych objawów apatii i smutku, przejawiają zachowania agresywne.
Jeśli taka sytuacja występuje w przypadku któregokolwiek z Twoich dzieci, powinieneś rozważyć możliwość, że przechodzi ono okres niedostosowania psychicznego. Zaangażuj się w jego życie, nie przytłaczając go, aby dowiedzieć się trochę więcej o prawdziwej przyczynie jego agresywnego lub buntowniczego zachowania.
Troszczy się o oceny i często odwiedza nauczycieli, aby dowiedzieć się, jakie zachowania wykazuje w szkole i czy jego relacje społeczne są odpowiednie. Objawy problemów psychicznych mogą pozostać niezauważone, mylone z typowym kryzysem dorastania.
Innym powodem do niepokoju o syna lub córkę jest to, że chorobom psychicznym, takim jak depresja, może towarzyszyć używanie substancji psychoaktywnych lub próby samobójcze.
Dlatego w przypadku, gdy zauważysz nienormalne zachowanie, zalecamy udanie się do specjalisty - psychologa lub pediatry - w celu ustalenia, czy konieczne jest rozpoczęcie terapii psychologicznej..
Mamy nadzieję, że te wskazówki były dla Ciebie pomocne. Pamiętaj, że nikt nie uczy nas bycia rodzicami, dlatego robimy wszystko, co w naszej mocy.
Nie obwiniaj siebie za zachowanie swoich nastolatków i ciesz się nimi na każdym etapie.
Pod koniec dnia, jak powiedzieliśmy na początku, ten bunt zmieni ich w dorosłych z własnymi pomysłami i tożsamością.
Jeszcze bez komentarzy