Plik spójne zasoby Jest to szereg elementów gramatycznych i leksykalnych, których funkcją jest ujednolicenie różnych przesłanek tworzących tekst. Jej podstawowym celem jest nadanie przemówieniu spójności, aby umożliwić jej zrozumienie.
Zasoby te pełnią funkcję linków, stanowiących linki semantyczne, które pozwalają tekstowi być jednostką komunikacyjną o znaczeniu i wadze. Spójność ma moc umożliwiania relacji leksykalno-gramatycznych między zdaniami, które składają się na tekst.
Struktura tekstowa bez konkretnej i prawidłowej obecności elementów kohezyjnych jest pozbawiona jedności, dlatego jest traktowana jako „nietekstowa”. Podstawą prawidłowego funkcjonowania i zrozumienia mikrostruktur i makrostruktur tekstu są zatem zasoby spójności.
Elementy spójności stają się rodzajem „haczyków” lub „kotwic” między pomysłami rozproszonymi w tekście, w różnych częściach, z których się składa..
Spójność jest zatem pojęciem relacyjnym. Sama w sobie to nie ich obecność powoduje związek między lokalami, ale nieodłączny związek między tymi przesłankami, o czym świadczy zastosowany spójny zasób..
Aby korzystać ze spójnych zasobów, zawsze zakłada się istnienie co najmniej dwóch przykazań, które należy połączyć.
Indeks artykułów
Poniżej zostaną przedstawione i zdefiniowane różne typy spójnych elementów wraz z ich przykładami:
Jest to łącze semantyczne używane, gdy istnieje hipoteza lub podejrzenie, które należy zweryfikować. Aby wyjaśnić hipotezę, poszukuje się konkretnych informacji umożliwiających jej ratyfikację. Ta informacja jest nazywana stroną odsyłającą.
Istnieją różne typy desygnatów, uwarunkowane ich pochodzeniem. Jeśli użyty desygnat nie występuje w tekście, ale pochodzi z kontekstu sytuacyjnego, nazywany jest „egzoforą” i nie jest uważany za spójny, ponieważ nie łączy niczego wewnętrznie..
Otóż, jeśli odniesienie, do którego jest używany, znajduje się w tekście, wówczas uważa się je za spójne i nazywa się je „endoforem”. Ten zasób ma dwa znaczenia: anafora i katafora.
Anafora występuje w tekście, gdy używany jest zaimek, który odnosi się do elementu obecnego w poprzednim zdaniu lub akapicie.
Ze swojej strony cataphor działa odwrotnie niż anafora, to znaczy posługuje się zaimkami, które zostaną rozwiązane w następujących zdaniach lub przesłankach.
Linki referencyjne działają gramatycznie dzięki zastosowaniu zaimków osobowych i dzierżawczych. Nazywa się to „osobistym odniesieniem”. Podaje się go również za pomocą zaimków wskazujących i przysłówków. Nazywa się to „przykładowym odniesieniem”.
Przedstawia się je również przy użyciu artykułów i porównań, zwanych odpowiednio „odniesieniem asocjacyjnym” i „odniesieniem porównawczym”..
(Anafora)
„Maria spóźniła się na zajęcia, tego dnia był duży ruch. Nauczycielka nie akceptowała wymówek, nie wpuszczała jej ani nie przyjmowała jej pracy.
Jej wróciła do domu smutna i załamana ”.
W tym przypadku zaimek „ona” odnosi się do imienia „María”, które pojawia się w poprzednim akapicie i funkcjonuje jako spójne z dwoma zdaniami..
(Katafora)
"On wiem to powtarzał w kółko, ale jej Nie słuchałem, nie słuchałem. "Nie idź tam, ta ścieżka jest niebezpieczna, Maria", On powtórzył Piotr wielokrotnie, ale María nie chciała go słuchać i co się stało ”.
W tym przypadku widzimy potrójną kataforę, zaimki „on” i „ona” oraz przedimek „to” są rozwiązane w następującym zdaniu.
Jest to spójny zasób, który generuje powiązania między terminami lub wyrażeniami językowymi. Polega ona zasadniczo na zastąpieniu jednego wyrażenia innym lub jednym terminem innym, aby uniknąć jego powtórzenia w tekście.
Podane wyrażenia niekoniecznie muszą być synonimami, jednak w kontekście kontekstowym zaczynają oznaczać to samo. Z drugiej strony terminy są zwykle zastępowane synonimami
Są tacy, którzy mylą „substytucję” z „odniesieniem”, ale w tym drugim przypadku zgodność między obydwoma elementami jest całkowita, podczas gdy w zastępstwie termin jest zawsze przedefiniowany.
Opierając się na tym, co zostało powiedziane w paragrafach, udowodniono istnienie dwóch rodzajów substytucji: jeden przez synonimię, a drugi przez proformas..
Jeden element zostaje zastąpiony innym, synonimem z nim, w następującym założeniu lub zdaniu.
"Pies ugryzł ją z ogromną siłą. Pies zachowywał się zaciekle i zmiażdżył kobiecie ramię ".
Występuje, gdy termin lub frazę zawierają równoważne elementy leksykalne. Konieczne jest, aby element podstawowy i ten, który zastępuje, były współbieżne.
W języku hiszpańskim istnieją proformy zaimkowe (wszystkie zaimki, typowe dla anafory), imienne, przysłówkowe, przymiotnikowe i werbalne (czasownik do wykonania).
- "Joaquin To wspaniały człowiek morza, robotnik inny niż wszystkie. Rybak zwykle idzie wcześnie na namorzyny ”. (Nominalny).
- "Boisko do piłki nożnej Był ogromny, zmęczyło mnie chodzenie po nim. Tam wszyscy uprawiali sport ”. (Przysłówkowy).
- „Wczoraj na placu był grupa kobiet piękny. Brunetka to był ten, który mi się podobał ”. (Przymiotnikowy).
- „José poszedł i wybrał skrót szybciej dostać się do szkoły. To robi za każdym razem, gdy późno wstaje ”. (Werbalny).
Jest to niezwykle spójny zasób tekstowy. Zasadniczo polega na całkowitym tłumieniu informacji, których istnienie zakłada się w kontekście. Jest debugerem tekstu, czyści go z nadmiarowości.
Istnieje nominalne i werbalne wielokropki.
- „Banany są niezwykle tanie. Jezus poszedł po dwoje (w tym „banany”) ”. (Nominalny).
W tym przypadku udokumentowano skreślenie terminu „kambures”, w tym jego substytutu zaimkowego, ponieważ zakłada się, że jego obecność.
- -„Czy wyszedłeś dzisiaj na ryby??
-Tak, poszedłem (łowiłem) ”. (Werbalny)
Tutaj również z założenia usunięto czasownik „łowienie ryb”.
Polega na powtórzeniu terminu w całym tekście w celu podkreślenia pomysłu. Powtórzenie leksykalne może wystąpić identycznie (powtórzenie), podobnie (przez synonimię) lub częściowo (przez ogólność lub hiperonim).
- "Juan poszedł po jajka na obiad i bawił się z przyjaciółmi. Że Juan, że Juan, szuka tego, czego nie stracił! ”. (Powtórzenie).
- „Pedro jest teraz Cieśla. To wszystko jest stolarz meblowy, działa pięknie ”. (Synonimia).
- "Wrony nie przestali otaczać sadu. Wszystkie ptaki oni tacy są ”. (Hiperonimia).
Koniunkcje są spójne, ponieważ pozwalają na wzajemne powiązanie przesłanek. Nie wskazują jednak na bezpośrednie powiązania między poszczególnymi elementami wypowiedzi, ale ich obecność przejawia wewnętrzny związek między zdaniami, z którymi się łączy.
Same koniunkcje nie prowadzą czytelnika do poszukiwania czegoś konkretnego w następnym zdaniu, ale raczej umieszczają to w zgodności istniejącej między jednym a drugim zdaniem ze względu na równoważność między ich dyskursami..
Istnieją cztery podstawowe typy koniunkcji: addytywne (z drugiej strony z drugiej strony), czasowe (po, przed, po), przyczynowe (z tego powodu, wtedy, ponieważ) i przeciwne (ale jednak jednak nie).
- „Była niezwykle inteligentną kobietą, co więcej doskonałej gospodyni domowej ”. (Dodatki).
- „Kochał ją, jak nikt inny, później tyle wycierpieć ”. (Chwilowy).
- „Fabryka musiała zostać zamknięta, z tego powodu wielu ludzi zostało bez środków do życia ”. (Przyczynowy).
- „Jesteś dobry w szachach, ale w piłce nożnej masz przed sobą długą drogę”. (Przeciwstawny).
Jeszcze bez komentarzy