Plik odruch tricepsa Jest to reakcja motoryczna niezależna od woli wywołanej bodźcem mechanicznym na poziomie ścięgna trójgłowego. Należy do grupy błędnie nazywanych odruchów ścięgnistych, czyli odruchów, które mają swój początek w pobudzaniu wrzeciona nerwowo-mięśniowego poprzez rozciąganie na wysokości włókien brzucha mięśniowego.
Mięśnie i ścięgna działają jedynie jako przekaźniki napięcia; to znaczy odruch zależy od badanego nerwu. Badanie tego odruchu jest bardzo ważne w rutynowym badaniu neurologicznym każdego pacjenta, który wymaga pełnego badania fizykalnego, ponieważ dostarcza informacji o stanie dróg przewodzenia układu nerwowego..
Badanie odruchów ścięgnistych jest bardzo przydatne w diagnostyce różnicowej takich zespołów, jak górny i dolny neuron ruchowy..
Indeks artykułów
- Odbiorca.
- Szlaki aferentne, odpowiadające aksonom neuronów czuciowych zlokalizowanych w zwojach rdzeniowych.
- Interneuron.
- Ośrodek nerwowy, zlokalizowany w rdzeniu kręgowym, który z kolei składa się z neuronu czuciowego, interneuronu i neuronu ruchowego na poziomie C7.
- Drogi odprowadzające, składające się z aksonów neuronów ruchowych.
Ścieżki komunikacji nerwowej - które razem tworzą łuk odruchowy - są tworzone przez receptor, ścieżkę aferentną, integrację centralną, ścieżkę odprowadzającą i wreszcie narząd efektorowy
Droga aferentna w odruchu tricepsa jest reprezentowana przez neurony, które znajdują się w zwojach rdzeniowych tylnego rogu rdzenia kręgowego..
Ze swojej strony droga odprowadzania składa się z odprowadzających, motorycznych włókien przedniego rogu rdzenia kręgowego.
Główną cechą odruchu tricepsa jest to, że jest to odruch monosynaptyczny, ponieważ należy on do grupy ROT (odruchów osteotensynowych), co oznacza, że między neuronami doprowadzającymi i odprowadzającymi tworzy się tylko jedna synapsa..
Receptor, który jest aktywowany w odruchu tricepsa, nazywany jest wrzecionem mięśniowym. Po rozciągnięciu lub wydłużeniu wrzeciono to generuje impuls nerwowy, który wędruje do rdzenia kręgowego w kręgosłupie przez włókna zwane aferentami..
Znajdujące się w rdzeniu kręgowym włókna te ulegają synapsie z neuronem ruchowym alfa; poprzez sprzężenie zwrotne ten neuron ruchowy generuje sygnał pobudzający, który jest przekazywany do mięśnia w celu wykonania skurczu.
Receptor w tego typu odruchu znajduje się w samym mięśniu, co oznacza, że jest to jeden z nielicznych przykładów, w których receptor i narząd, który będzie wykonywać mimowolny ruch, znajdują się w tym samym miejscu. Ta seria zdarzeń razem nazywana jest łukiem odruchowym..
W przypadku eksploracji tego odruchu należy wziąć pod uwagę ogólne rozważania wspólne dla eksploracji wszystkich odruchów ścięgnistych..
Pacjent musi być w stanie całkowitego rozluźnienia mięśni; To rozluźnienie osiąga się na różne sposoby, spośród których wyróżniają się:
- Użyj manewru Jendrassik, w którym pacjent jest proszony o skurczenie grupy mięśni odległej od badanej grupy mięśni.
- Odwróć uwagę pacjenta. Możesz z nim porozmawiać lub poprosić, aby odwrócił wzrok.
Po rozluźnieniu pacjenta procedura badania odruchu przebiega następująco: jedną ręką chwyta się przedramię pacjenta za łokieć i opuszcza przedramię, starając się uzyskać kąt prosty.
Ścięgno tricepsa jest uderzone; w rezultacie uzyskuje się rozciągnięcie przedramienia nad ramieniem.
Stopień skurczu odruchowego musi być taki sam w obu kończynach - to znaczy w prawej kończynie górnej i lewej kończynie górnej - ponieważ asymetria może sugerować pewne zmiany w obszarach anatomicznych, neurologicznych lub homeostatycznych.
Z badania klinicznego odruchu trójgłowego można było uzyskać jeden z następujących wyników:
- Odbicie normalnych cech; to znaczy przedłużenie przedramienia nad ramieniem.
- Cechy zwiększone w odruchu; czyli przeprost przedramienia nad ramieniem (hiperrefleksja).
- Odbicie zmniejszonych cech; czyli niedoczynność przedramienia nad ramieniem (hiporefleksja).
- Brak odruchu tricepsa.
W historii klinicznej wyniki opisane powyżej są przedstawione w następujący sposób:
Spadek lub całkowity zanik tego odruchu zwykle ujawnia pewien rodzaj przerwania łuku lub ubytku mięśni; dlatego problem może dotyczyć aferentnej drogi czuciowej, receptorów, neuronu ruchowego, interneuronu, aparatu efektorowego lub drogi odprowadzania.
Inne procesy, w wyniku których może powstać hiporefleksja lub arefleksja, to między innymi znieczulenie ogólne, wstrząs kręgosłupa, śpiączka głęboka, zaburzenia elektrolitowe i niedoczynność tarczycy..
Przesadne odruchy ścięgien są uważane za dowód uszkodzenia górnych neuronów ruchowych z powodu zmian w kontroli nadrdzeniowej komórek rogu przedniego, które stają się nadmiernie pobudliwe.
W tym przypadku neurony ruchowe są stymulowane przez włókna, takie jak włókna siateczkowo-rdzeniowe i przedsionkowo-rdzeniowe..
Inne przyczyny hiperrefleksji to między innymi niepokój, nadczynność tarczycy, zaburzenia elektrolitowe, tężyczka, tężec..
Jeszcze bez komentarzy