Objawy, przyczyny i leczenie selenofobii

Plik selenofobia To uczucie irracjonalnego lęku lub lęku przed księżycem, zmierzchem i jego światłem. Wszystkie objawy, na które cierpią osoby z tą fobią, nasilają się, gdy są w pełni księżyca.

Problem może stać się tak silny, że osoby dotknięte chorobą, oprócz strachu przed obserwowaniem go każdej nocy, są odpychane słowem księżyc lub nawet jego obrazami..

Aby zrozumieć, czym jest selenofobia, zacznę od krótkiego opisu pojęcia fobii. Pochodzi ze słowa fobos, co oznacza panikę. Jest to intensywny i irracjonalny lęk o patologicznej naturze wobec osoby, rzeczy lub sytuacji. Fobia jest znacznie poważniejsza niż zwykły strach. Ci, którzy na to cierpią, mają nieodpartą potrzebę powstrzymania się od wszystkiego, co może wywołać ich niepokój.

Selenofia to jedna z tak zwanych fobii specyficznych. Są one uważane za rodzaj zaburzeń lękowych, w których osoba może odczuwać skrajne objawy lęku lub napad paniki, gdy zostanie wystawiona na działanie przedmiotu, który wywołuje jej irracjonalny strach..

U osoby z selenofobią prosty fakt konieczności wychodzenia w nocy i stawienia czoła przedmiotowi, który powoduje dyskomfort (w naszym przypadku księżyca), może wywołać silne fizyczne i psychiczne uczucie niepokoju i paniki.

Selennofobia zalicza się do specyficznych fobii typu środowiskowego, w których strach dotyczy sytuacji związanych z przyrodą i zjawiskami atmosferycznymi, takimi jak deszcz, burze, przepaści czy woda.

Przyczyny

Przyczyny specyficznych fobii, takich jak selenofobia lub fobia księżyca, zwykle rozwijają się, gdy dziecko ma od czterech do ośmiu lat. W niektórych przypadkach mogą być wynikiem traumatycznego wydarzenia rozwiniętego w młodym wieku, które wywołało fobię.

Ponadto fobia krewnego jest częstą przyczyną jej pojawienia się w dzieciństwie, ponieważ uczy się jej poprzez zastępcze uczenie się..

W przypadku selenofobii przyczyny, które mogły ją wywołać, są naprawdę nieznane. Nie jest jasne, czy jest to spowodowane jakimś wydarzeniem z przeszłości lub zastępczym uczeniem się, chociaż prawdą jest, że fobie środowiskowe, w tym selenofobia, zwykle rozwijają się w dzieciństwie.

Fobie utrzymujące się przez cały okres dorosłości rzadko ustępują (występuje tylko w 20% przypadków).

Być może przyczyny mogą być zorientowane na fakt, że normalnie, myśląc o Księżycu, mamy skłonność do refleksji nad jego majestatem, a co za tym idzie, nad tym, jak wielkie są niektóre naturalne wydarzenia, które zachodzą na Ziemi. To sprawia, że ​​myślimy o tym, jak mali ludzie czujemy się w obliczu tego wszystkiego. To w pewien sposób może wyjaśniać tę fobię.

Aby zdiagnozować fobie specyficzne, należy wziąć pod uwagę różne kryteria diagnostyczne ustalone przez DSM:

• Ostry i uporczywy strach, który jest nadmierny lub irracjonalny, wywołany obecnością lub przewidywaniem określonego obiektu lub sytuacji, w tym przypadku księżyca.
• Ekspozycja na księżyc prawie spontanicznie wywołuje reakcję lękową. Należy pamiętać, że lęk u dzieci objawia się najczęściej w postaci napadów złości, płaczu, zahamowania czy przytulania.
• Osoba uznaje, że strach przed księżycem jest nadmierny lub irracjonalny. U dzieci to rozpoznanie może się nie pojawić.
• Unika się patrzenia na księżyc lub, gdy jest twarzą, doświadcza dużego niepokoju lub dyskomfortu.
• Zachowania polegające na unikaniu księżyca, lęk antycypacyjny lub dyskomfort spowodowany sytuacją, której się obawia, zakłócają normalny rytm życia osoby w jej relacje zawodowe, społeczne i rodzinne. Oprócz objawów klinicznych, na które cierpi dana osoba.
• W przypadku, gdy fobia wystąpiła u dzieci poniżej 18 roku życia, objawy muszą trwać co najmniej 6 miesięcy.

Przed zdiagnozowaniem u osoby z fobią pracownik służby zdrowia musi przeprowadzić dokładną ocenę pacjenta, sprawdzając jego historię medyczną i wykonując pełne badanie fizykalne. Ponadto zostaną przeprowadzone różne testy psychologiczne, aby wykluczyć inną patologię, zarówno fizyczną, jak i psychiczną. Wszystko po to, aby wykluczyć, że przedstawione objawy są spowodowane innym zaburzeniem.

Terapeuta zawsze będzie musiał upewnić się, że objawy lęku, udręki lub zachowania ucieczki lub unikania w kierunku księżyca nie są spowodowane obecnością innego zaburzenia psychicznego (ZOK, zespół stresu pourazowego, zespół lęku separacyjnego, fobia społeczna) lęku napadowego agorafobii lub agorafobii bez historii lęku napadowego).

Jeżeli lekarz rodzinny podejrzewa lub uważa, że ​​pacjent ma fobię i jest ona na tyle poważna, że ​​wpływa na funkcjonowanie normalności w jego życiu, powinien skierować go do psychiatry lub psychologa. Pracownik służby zdrowia, dzięki różnym technikom i narzędziom oceny, takim jak testy psychologiczne, będzie mógł ocenić aktualną sytuację pacjenta i rozpocząć, jeśli to konieczne, dalsze leczenie..

Konsekwencje fobii

Abyś mógł lepiej zrozumieć konsekwencje, jakie fobia może mieć dla osoby, która ją cierpi, opiszę, co dzieje się w ich ciałach:

• Zwiększona aktywacja wegetatywna: Reakcje te zachodzą na poziomie układu fizjologicznego. Niektóre z objawów, które mogą się pojawić, to tachykardia, pocenie się, zaczerwienienie, bladość, rozstrój żołądka, suchość w ustach, biegunka itp..
• Reakcje w układzie ruchowym w postaci zachowań unikowych lub ucieczkowych: Gdy badany niespodziewanie napotyka przerażającą sytuację i jest zmuszony pozostać w tej sytuacji, mogą pojawić się zaburzenia sprawności ruchowej na poziomie wokalnym i / lub werbalnym..
• Reakcje na poziomie układu poznawczego: Są to reakcje, takie jak przewidywanie zarówno korzystnych, jak i katastrofalnych konsekwencji. Są produkowane obsesyjnie. A działania mają miejsce na kompulsywnym poziomie ucieczki lub unikania. Na poziomie fizjologicznym ciało migdałowate jest tym, które ma największe znaczenie w przechowywaniu i odzyskiwaniu niebezpiecznych zdarzeń, na które cierpią ludzie. Zlokalizowana w mózgu, za przysadką mózgową, wyzwala uwalnianie hormonów „walcz lub uciekaj”, aby poradzić sobie ze stanami czujności lub sytuacjami silnego stresu. Stąd, gdy w przyszłości dojdzie do zdarzenia podobnego do tego, które przeżyliśmy poprzednio, obszar ten odzyskuje z pamięci wcześniej wykonane czynności, a organizm reaguje tak, jakby działo się to samo, co ostatnio. Osoba może doświadczyć tego tak, jakby powtórzyło się to po raz pierwszy, z tymi samymi objawami.

Należy również zauważyć, że poważne zmiany w specyficznej fobii, takie jak selenofobia, mogą spowodować, że osoba będzie mogła wyjść tylko w noc nowiu (kiedy księżyc nie jest doceniany). Tym samym znacznie zakłóca to jego normalne życie, ograniczając go przede wszystkim w życiu społecznym lub zawodowym, uniemożliwiając mu wykonywanie pracy nocnej..

 Leczenie

Aby przezwyciężyć selenofobię, konieczne jest leczenie lub towarzyszenie terapeutyczne, w tym celu istnieją różne terapie. Następnie wyjaśnię każdy z nich:

• Techniki ekspozycji psychologicznej: w tej technice specjaliści konfrontują pacjenta z przerażającą sytuacją, w tym przypadku z księżycem. Stopniowa i progresywna ekspozycja sprawia, że ​​ludzie stopniowo kontrolują swoje lęki, a także zmniejszają objawy wywoływane przez lęk. Osoba dotknięta selenofobią może przejść stopniową kurację ekspozycyjną, zaczynając od próby wyjścia na zewnątrz w nocy z ubywającym lub przybywającym księżycem bez konieczności obserwacji, aby później, w ostatnim etapie ekspozycji, mogła stawić czoła całkowitemu wyjściu księżycowa noc i móc ją bezpośrednio obserwować.

• Systematyczne znieczulanie: W tej technice zamiast stawać twarzą w twarz z księżycem na żywo, wykorzystuje się wyobraźnię pacjenta lub stopniową ekspozycję, która rzutuje przerażający bodziec w jego umysł. W obu przykładach leczenia ekspozycja lub wyobraźnia bodźca zostaje zatrzymana, gdy pacjent nie jest w stanie kontrolować swojego lęku, i zostaje wznowiona, gdy poziom lęku spada. Stopniowo podmiot udaje się opierać coraz dłuższym okresom, przez co traci się strach.

• Terapia poznawcza: Za pomocą tej techniki podejmuje się próbę przekazania pacjentowi wszystkich możliwych skontrastowanych informacji, aby anulować przekonania, jakie podmiot ma na temat tej sytuacji lub przedmiotu, którego się boi. W ten sposób chcesz nabrać pewności siebie i stopniowo oswajać się z nim, mając na uwadze, że osoba nie postrzega tego bodźca jako czegoś, czego należy się bać i może skonfrontować się z irracjonalnym i przesadnym lękiem..

• Metody uderzeniowe: Są to terapie, które mieszczą się w podejściu behawioralnym, w którym następuje wymuszona ekspozycja na bodziec, dopóki lęk podmiotu nie zmniejszy się i można go kontrolować. Różni się od systematycznej desensytyzacji tym, że w tej metodzie podmiot patrzyłby bezpośrednio na księżyc, bez eskalacji sytuacji..

• Programowanie neurolingwistyczne: W dzisiejszych czasach jest to zabieg szeroko stosowany w przypadku niektórych fobii, ale jego wyniki nie zostały jeszcze udowodnione naukowo.

Inne alternatywne metody leczenia obejmują terapie kwiatami Bacha, książki i grupy samopomocy oraz hipnozę. Stosowanie leków psychotropowych zwykle nie jest zalecane w leczeniu fobii, bo choć może złagodzić objawy lękowe, to nie eliminuje problemu. W każdym razie, jeśli jest to konieczne, aby zmniejszyć objawy lęku, najbardziej użytecznym lekiem farmakologicznym, aby móc stawić czoła tej fobii, są inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny..

Niektóre terapie są w stanie dokonać modyfikacji w mózgu, zastępując pamięć i reakcje, które wcześniej miały bardziej adaptacyjne zachowanie. Fobie to zjawiska irracjonalne, mózg przesadnie reaguje na bodziec.

Jeśli czujesz się zidentyfikowany, odczuwasz irracjonalny strach, strach przed czymś, sytuacją lub osobą, a ten strach uniemożliwia Ci prowadzenie normalnego życia, które wpływa na Twoje codzienne życie, radzimy skonsultować się ze specjalistą aby móc cieszyć się pełnią życia.

Bibliografia

1. Edmund J. Bourne, The Anxiety & Phobia Workbook, wyd. Nowe publikacje Harbinger. 2005. ISBN 1-57224-413-5.
2. Kessler i in., „Prevalence, Severity, and Comorbidity of 12-Month DSM-IV Disorders in the National Comorbidity Survey Replication”, czerwiec 2005. Archive of General Psychiatry, Vol. 20.