Plik gleby gliniaste to te, w których przeważają cząsteczki (tekstura) mniejsze niż 0,002 mm (zwane glinkami). Gdy przewaga glin jest bardzo duża, uważa się je za gleby ciężkie, ze względu na ich dużą gęstość.
Gliny są bardzo ważne dla żyzności gleby. Zatrzymują sole mineralne tworząc agregaty z próchnicą (koloidalna frakcja rozłożonej materii organicznej) i dobrze zatrzymują wilgoć.
Z drugiej strony, gleby bardzo gliniaste stanowią problem dla rolnictwa ze względu na ich słabą infiltrację. Najbardziej charakterystyczne gleby gliniaste należą do rzędu Vertisols (rozszerzalne iły).
Ten rodzaj gleb występuje na całej planecie. Wśród gatunków, które są w nich najczęściej uprawiane, wyróżnia się ryż. Inne, takie jak ananas i guma, również mają dobrą produkcję.
Indeks artykułów
Duża powierzchnia czynna i wysoka zdolność wymienna glinek to ich najważniejsze właściwości z edafologicznego punktu widzenia. Właściwości te wynikają z jego niewielkich rozmiarów, ujemnego ładunku elektrycznego i przewodnictwa elektrycznego..
Glinki nadają glebie niską przepuszczalność, wysoką retencję wody i zdolność magazynowania składników odżywczych. To sprawia, że twoja potencjalna płodność jest wysoka.
Z drugiej strony powodują słabe napowietrzenie i mają niską do średniej podatność na erozję..
Właściwości fizykochemiczne gleby gliniastej zależą od jej składu mineralogicznego, w szczególności od dominującego rodzaju gliny. Na przykład allofan sprzyja zdolności wymiany kationów, porowatości, zatrzymywaniu wilgoci i strukturze..
Podczas gdy kaolinit ma niską zdolność wymiany kationów, małą retencję pierwiastków i regularną strukturę.
Kluczową kategorią gleby, którą można określić jako gliniastą, jest tekstura. Odnosi się to do proporcji piasku, mułu i gliny w glebie. Każdy z tych elementów to kategorie wielkości cząstek.
Jeśli cząstki gliny stanowią od 25% do 45% wszystkich cząstek obecnych w glebie, można je uznać za glinę piaszczysto-gliniastą, gruboziarnistą glinę gliniastą lub glinę pylastą. Jeśli gliny przekraczają 45% całego składu, mamy do czynienia z gliniastą ziemią z drobnej gliny.
W zakresie, w jakim zawartość gliny determinuje teksturę i strukturę gleby, wpływa na jej porowatość.
Cząsteczki gliny ze względu na swoją małą średnicę pozostawiają bardzo małe pory. Utrudnia to cyrkulację wody i powietrza w macierzy gleby. Warunki te powodują nasycenie gleby, co może prowadzić do stagnacji wód powierzchniowych, ponieważ infiltracja nie występuje..
Jeśli pory gleby są nasycone wodą, ryzosfera staje się beztlenowa (z brakiem tlenu). W tych warunkach większość uprawianych roślin ma poważne trudności w rozwoju..
W obecności próchnicy glina wyraża swój pozytywny wymiar. Powstaje kompleks glinowo-humusowy, a agregaty są większe. Dlatego pory są również większe i poprawiają przepuszczalność i napowietrzenie
Jeśli gliny i materia organiczna nie zatrzymają kationów, będą one ciągnięte przez wodę w kierunku niższych poziomów (wymywanie), wpływając na żyzność gleby. Zdolność wymiany kationów wynika z ujemnych ładunków elektrycznych, które mają zarówno próchnica, jak i gliny glebowe..
PH gleby może wpływać na zdolność wymiany kationów. Zależy to od rodzaju gliny obecnej w glebie..
Gdy obecny jest kaolinit i allofan, ujemny ładunek elektryczny zmienia się w zależności od pH. Podczas gdy obecne są ekspansywne gliny o stosunku 2: 1, obciążenie jest stałe przy dowolnej wartości pH..
Mikroorganizmy glebowe ustanawiają ścisłą adhezję i separację z cząsteczkami gliny. Na tej powierzchni zachodzą procesy wymiany jonowej, które są wychwytywane lub uwalniane przez mikroorganizmy..
Gleby gliniaste ze względu na niską przepuszczalność doskonale sprawdzają się jako naturalne lub sztuczne zbiorniki wodne. Niektóre warstwy wodonośne są tworzone przez obecność gliny na określonej głębokości.
Większość iłów należy do grupy krzemianów warstwowych (krzemiany w postaci płatków). Istnieją różne typy w zależności od liczby arkuszy, które składają się na jego strukturę. Do najliczniejszych należą muskowit, kaolinit, biotyt, chloryt, wermikulit i montmorylonit.
Innymi grupami gliny o średniej liczebności są tlenki kwarcu. Wśród rzadziej spotykanych znajdujemy skalenie, hematyt, getyt, kalcyt, gips i halit..
Krystobalit i materiały amorficzne występują w glebach gliniastych pochodzenia piroklastycznego (popiół wulkaniczny)..
Ze względu na koloidalny charakter cząstek gleby gliniaste zachowują dużą ilość minerałów. Gleby gliniaste mają tendencję do zatrzymywania żelaza (Fe) oraz w mniejszym stopniu aluminium (Al).
Ponieważ gleby gliniaste zatrzymują dużo wilgoci, zachodzą procesy utleniania. Uwodnione tlenki żelaza nadają tym glebom żółty lub czerwonawy kolor
Glinki w połączeniu z materią organiczną przyczyniają się do stabilności struktury gleby. W większości przypadków to właśnie kompleks gliniasto-humusowy sprzyja tworzeniu się agregatów glebowych. I odwrotnie, sód sprawia, że glina jest niestabilna..
Podłoże wykonane wyłącznie z gliny nie miałoby żadnej struktury i nie pozwalałoby na infiltrację wody. Spowodowałoby to zagęszczenie i utwardzenie.
Gleba z ekspandowalnymi glinkami w sezonowym klimacie tropikalnym ulega drastycznym zmianom strukturalnym w zależności od warunków wilgotnościowych.
W porze deszczowej gliny rozszerzają się, a gleba ma tendencję do zalewania, jest miękka, lepka i plastyczna. W porze suchej gliny kurczą się, ukazując suchą, twardą glebę z dużymi pęknięciami.
W pełnym profilu glebowym iły znajdują się głównie na poziomie B lub horyzoncie akumulacji lub opadów. Wynika to z ich niewielkich rozmiarów, co powoduje, że zmywają się z powierzchni..
W krajobrazie osiadania na równinach z dużymi rzekami przelewy rozprowadzają cząstki według wagi. W tym sensie gliny, jako najmniejsze, ostatecznie osiadają daleko od brzegu na niższych obszarach..
Również w krajobrazie gór i dolin gliny będą miały tendencję do osadzania się w tych ostatnich.
Pod względem geograficznym jego dystrybucja jest bardzo zmienna. Gleby gliniaste występują na wszystkich kontynentach.
Wertyzole występują na różnych szerokościach geograficznych i zajmują około 335 milionów hektarów na całym świecie. Szacuje się, że istnieje potencjał 150 milionów hektarów gruntów rolnych. W tropikach zajmują około 200 milionów hektarów; jedną czwartą z tego uważa się za użyteczność rolniczą.
Głównymi elementami, które należy wziąć pod uwagę przy wykorzystywaniu gleb gliniastych w rolnictwie, są drenaż i kwasowość..
Uprawą par excellence dla gleb gliniastych jest ryż. Przy odpowiednim zarządzaniu można również uprawiać bawełnę, trzcinę cukrową i sorgo.
Niektóre odporne na kwasy i mało wymagające rośliny, takie jak ananas, guma lub palma afrykańska, mogą być uprawiane na niektórych typach gleb gliniastych.
W ramach upraw trwałych niektóre drzewa owocowe przystosowane są do gleb gliniastych. Wśród umiarkowanych drzew owocowych: jabłoń, gruszka, pigwa, orzech laskowy i orzech włoski. Plantacje leśne są równie żywotne.
Do wypasu gatunki Brachiaria (Np .: B. humidicola) i Paspalum (Np .: P.. fasciculatum) tolerują nadmiar wody.
Jeszcze bez komentarzy