Svante August Arrhenius (1859-1927) był szwedzkim fizykiem i chemikiem znanym na całym świecie ze swojej pracy w dziedzinie dysocjacji elektrolitycznej i innych teorii, które uczyniły go światowym liderem w badaniach naukowych.
Był pierwszym Szwedem, który otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie chemii, autorem tekstów naukowych i uznanym ojcem fizyki-chemii; ćwiczył nauczanie uniwersyteckie i publikował hipotezy dotyczące pochodzenia życia oraz powstawania gwiazd i komet.
Eksperci twierdzą, że eksperymenty Arrheniusa wyprzedziły swoje czasy. Przykładem tego były jego badania nad czynnikami sprawczymi globalnego ocieplenia planety i jego zalecenia dotyczące uniknięcia tego poważnego problemu, który obecnie wpływa na życie na Ziemi..
Indeks artykułów
Svante August Arrhenius urodził się 19 lutego 1859 roku na wiejskiej farmie w Vik w Szwecji. Jego ojcem był Gustav Arrhenius, a matka Karolina Christina Thunberg.
Od najmłodszych lat miał kontakt ze światem akademickim, gdyż jego wujek Johann Arrhenius był profesorem botaniki, a później rektorem Szkoły Rolniczej w Ultunie, a jego ojciec pracował jako geodeta na Uniwersytecie w Uppsali..
W celu poprawy swojej sytuacji ekonomicznej rodzina przeniosła się do Uppsali w 1860 roku, zaledwie rok po urodzeniu małego Svante, który od najmłodszych lat okazał się cudownym dzieckiem. Mówi się, że w wieku trzech lat sam czytał i rozwiązywał proste operacje matematyczne.
Arrhenius studiował w Uppsali Cathedral School, historycznie prestiżowym kampusie założonym w 1246 roku, którą ukończył w 1876 roku z doskonałymi ocenami..
W wieku 17 lat wstąpił na Uniwersytet w Uppsali, gdzie studiował matematykę, fizykę i chemię. Pięć lat później przeniósł się do Sztokholmu, aby pracować pod kierunkiem profesora Ericka Edlunda (1819-1888) w Królewskiej Szwedzkiej Akademii Nauk..
Arrhenius początkowo pomagał Edlundowi w badaniach, ale wkrótce rozpoczął pracę nad własną rozprawą doktorską. Badania przewodnictwa galwanicznego elektrolitów, które zaprezentował w 1884 roku na Uniwersytecie w Uppsali.
Badania te dotyczyły rozpuszczania elektrolitów w roztworach wodnych i ich zdolności do generowania dodatnich i ujemnych jonów przewodzących prąd. Niestety, teoria została uznana za błędną, więc badanie zostało zatwierdzone z minimalną liczbą punktów i zostało zakwestionowane przez ich kolegów z klasy i nauczycieli.
To odrzucenie przez środowisko naukowe nie powstrzymało Arrheniusa, który wysłał kopie swojej tezy do znanych naukowców, takich jak Rudolf Clausius (1822-1888) Julios Lothar Meyer (1830-1895) Wilhem Ostwald (1853-1932) i Jacobus Henricus van 't Hoff. (1852–1811).
Arrhenius kontynuował szkolenie i uczył się od swoich kolegów. Otrzymał stypendium Akademii Nauk, które pozwoliło mu podróżować i pracować w laboratoriach czołowych badaczy w takich miejscach jak Ryga, Graz, Amsterdam i Lipsk.
Swoją działalność rozpoczął jako nauczyciel w 1891 roku, prowadząc zajęcia z fizyki na Uniwersytecie w Sztokholmie. Sześć lat później został mianowany rektorem tego kampusu szkolnictwa wyższego.
Arrhenius kontynuował badania nad roztworami wodnymi omawianymi w swojej rozprawie doktorskiej. Ten nowy przegląd jego danych i eksperymentów posłużył jako podstawa do zaprezentowania jego teorii dysocjacji elektrolitycznej w 1889 roku..
Arrhenius twierdził, że elektrolitem była każda substancja, która po rozpuszczeniu w roztworze wodnym była w stanie przewodzić prąd elektryczny.
Po rozpuszczeniu elektrolity te dysocjowały, generując dodatni i ujemny ładunek, który nazwał jonami. Dodatnią część tych jonów nazwano kationami, a ujemnymi anionami.
Wyjaśnił, że przewodnictwo roztworu zależy od ilości stężonych jonów w roztworze wodnym..
Roztwory, w których jonizowano te elektrolity, klasyfikowano jako kwasy lub zasady, w zależności od rodzaju tworzonego przez nie ładunku ujemnego lub dodatniego..
Wyniki te umożliwiły zinterpretowanie zachowania znanych do tej pory kwasów i zasad oraz wyjaśniły jedną z najważniejszych właściwości wody: jej zdolność do rozpuszczania substancji..
Te badania uczyniły go godnym Nagrody Nobla w dziedzinie chemii w 1903 roku, która zapewniła mu godność wśród rówieśników krajowych i zagranicznych..
Dwa lata po otrzymaniu tej ważnej nagrody objął kierownictwo niedawno zainaugurowanego Instytutu Chemii Fizycznej Nobla, którą pełnił do przejścia na emeryturę w 1927 roku..
Arrhenius zaproponował w 1889 roku wzór matematyczny do sprawdzenia zależności między temperaturą a szybkością reakcji chemicznej.
Podobne badanie zainicjował w 1884 r. Naukowiec van't Hoff, ale to Arrhenius dodał fizyczne uzasadnienie i interpretację równania, oferując bardziej praktyczne podejście do tego wkładu naukowego..
Przykład tego badania można zaobserwować w życiu codziennym, kiedy żywność przechowywana jest w lodówce, gdzie niskie temperatury pozwalają na spowolnienie reakcji chemicznej powodującej jej zepsucie, przez co nadaje się do spożycia przez dłuższy czas..
Równanie Arrheniusa można zastosować do jednorodnych reakcji gazowych, w roztworze i do procesów heterogenicznych.
Ponad sto lat temu, kiedy globalne ocieplenie nie było przedmiotem dyskusji i niepokoju, Arrhenius już zaczynał je poruszać, oferując prognozy dotyczące przyszłości życia na planecie..
W 1895 roku poświęcił się badaniu związku między stężeniem dwutlenku węgla (COdwa) w atmosferze i powstawaniu lodowców.
Stwierdzono, że 50% redukcja (COdwa) może oznaczać spadek temperatury planety o 4 lub 5 ° C, co może spowodować masowe ochłodzenie, podobne do tego z okresów lodowcowych, przez które przeszła Ziemia.
Z drugiej strony, jeśli te poziomy COdwa wzrośnie o 50%, wystąpi odwrotny wynik, wzrost temperatury między 4 lub 5 ° C, który spowodowałby nienormalne ocieplenie, z niszczycielskimi konsekwencjami dla klimatu Ziemi.
Arrhenius ustalił również, że paliwa kopalne i nieustanna działalność przemysłowa człowieka będą głównymi przyczynami tego wzrostu stężenia COdwa atmosferyczny.
Jego obliczenia przewidywały udowodniony wpływ na naturalną równowagę naszej planety, czyniąc Arrheniusa pierwszym człowiekiem, który przeprowadził formalne badania na ten temat..
Tematyka jego zainteresowań była bardzo zróżnicowana. Wniósł wkład w dziedzinie kosmologii, przedstawiając teorię na temat pochodzenia komet, która przypisuje ich powstawaniu ciśnienie promieniowania słonecznego; oprócz teorii o ewolucji gwiazd.
Badania nad pochodzeniem życia nie zostały przeoczone przez tego naukowca, który w swojej Teorii panspermii stwierdził, że zarodek życia jest rozproszony po całym wszechświecie i wystarczy mu mieć tylko niezbędne warunki do rozwoju..
Bardzo nowoczesna teoria, jeśli weźmie się pod uwagę, że naukowcy badają obecnie obecność materiału międzyplanetarnego w meteorytach spadających na Ziemię i możliwość, że posłużyły one jako pojazd dla pierwszej iskry życia na planecie.
Arrhenius w ciągu swojego życia otrzymał wiele ofert pracy z innych krajów, jednak zawsze wolał pracować w Szwecji. Okres, w którym pracował na Uniwersytecie Kalifornijskim w Stanach Zjednoczonych, a który w rezultacie opuścił jego książkę, można zaliczyć jako wyjątek Immunochemia (1907).
Arrhenius wyróżniał się także jako płodny pisarz, publikując prace naukowe i przemówienia..
- Teoretyczna elektrochemia (1900).
- Traktat o kosmicznej fizyce (1903).
- Teoria chemii, ziemi i wszechświata (1906).
- Immunochemia (1907).
- Worlds in Creation: The Evolution of the Universe (1908).
- Ilościowe prawa w chemii biologicznej (1915).
- Los gwiazd (1915).
- Chemia i nowoczesne życie (1915).
- Teoria rozwiązań (1918).
Niektóre teksty zostały napisane wyłącznie w celu dogłębnej analizy studiów i praktyki chemii, ale wydał również kilka publikacji o narracji łatwej do interpretacji nie tylko przez społeczność akademicką, ale także przez ogół społeczeństwa..
Najwybitniejszą nagrodą, jaką otrzymał Arrhenius, była niewątpliwie Nagroda Nobla w dziedzinie chemii, którą otrzymał w 1903 roku dzięki swojej Teorii dysocjacji elektrolitycznej i która uczyniła go pierwszym Szwedem zasługującym na taki zaszczyt..
W 1902 roku Royal Society of London (Royal Society) przyznało mu medal Davy'ego, a ta sama instytucja przyznała mu tytuł członka zagranicznego w 1911 roku..
W tym samym roku jako pierwszy otrzymał medal Willarda Gibbsa przyznawany przez American Chemical Society.
W 1914 r. Uzyskał medal Faradaya nadawany przez Instytut Fizyki Wielkiej Brytanii, oprócz szeregu wyróżnień i honorowych stopni akademickich oferowanych przez około dziesięciu wybitnych uniwersytetów europejskich..
Na jego cześć nazwano również krater księżycowy Arrhenius i krater Arrheniusa Marsa.
Historycy twierdzą, że Arrheniusz miał wielkiego ducha ludzkiego. W rzeczywistości podczas I wojny światowej starał się pomóc uwolnić i repatriować naukowców, którzy zostali jeńcami wojennymi..
Ożenił się dwukrotnie, w 1884 roku, z Sofią Rudbeck, swoją uczennicą i asystentką, z którą miał syna. Dwadzieścia jeden lat po swoim pierwszym małżeństwie poślubił Maríę Johansson, mając troje dzieci..
Pracował niestrudzenie aż do śmierci w Sztokholmie 2 października 1927 roku w wieku 68 lat..
Jeszcze bez komentarzy