Plik trzeci militaryzm Jest to etap w historii Peru, w którym kilka rządów wojskowych podążało za sobą. Jego początek przypadł na rok 1930, kiedy to Luis Miguel Sánchez Cerro doszedł do władzy w wyniku zamachu stanu. Po rezygnacji z urzędu utworzył partię polityczną, z którą wygrał wybory w 1931 roku..
Niektórzy historycy przedłużają ten okres do lat pięćdziesiątych XX wieku, obejmując ówczesne rządy wojskowe. Jednak większość jest ograniczona mandatem Sáncheza Cerro i jego następcy, Oscara R. Benavidesa. Pozostało to do 1939 r. Podczas prezydencji.
Pojawienie się trzeciego militaryzmu poprzedziły reperkusje w Peru światowego kryzysu gospodarczego 1929 r. Do tego doszło zmęczenie po jedenastu latach dyktatury Leguía, w której niestabilność, represje i korupcja były na porządku dziennym..
Jednak Sánchez Cerro nie oznaczał wielkiej zmiany w tych aspektach. Jego ideologia, bardzo bliska faszyzmowi europejskiemu, doprowadziła go do zakazania partii politycznych i represjonowania przeciwników. Benavides nieco złagodził sytuację i podjął szereg działań społecznych.
Indeks artykułów
Ostatni okres prezydencki Augusto Bernardino de Leguía jest znany Oncenio, ponieważ trwał 11 lat, od 1919 do 1930 roku. dla kultu jednostki.
Prezydent otworzył gospodarkę na świat zewnętrzny, zwłaszcza na Amerykanów. Próbował także unowocześnić struktury państwa i podjął ambitny plan robót publicznych..
Za jego kadencji w Peru nastąpiła zmiana w zakresie dominujących sił politycznych. W ten sposób pojawiły się nowe organizacje, takie jak APRA i komuniści..
Zamach stanu, prowadzony przez dowódcę Luisa Miguela Sáncheza Cerro, położył kres jego władzy.
Polityka gospodarcza Leguíi sprawiła, że Peru całkowicie uzależniło się od Stanów Zjednoczonych w tej kwestii. Jego plan robót publicznych, podjęty dzięki pożyczkom amerykańskim, znacznie zwiększył zadłużenie zagraniczne.
Krach 29 i późniejszy Wielki Kryzys pogorszyły sytuację. Peru, podobnie jak reszta planety, zostało poważnie dotknięte, aż do bankructwa fiskalnego.
Stany Zjednoczone, również dotknięte kryzysem, zamknęły granice dla handlu zagranicznego. Spowodowało to spadek peruwiańskiego eksportu, zwiększając wewnętrzne problemy gospodarcze..
Oligarchia peruwiańska widziała, że jej władzy zagraża rosnące niezadowolenie społeczno-polityczne. Ta niestabilność doprowadziła ich do zawarcia sojuszu z wojskiem, wspierającego zamach stanu..
W tym samym czasie Peru nie było obce fenomenowi, który występował w większości krajów świata: narodzinom faszyzmu. W ten sposób pojawiły się różne ruchy z tą ideologią, takie jak narodowy katolicyzm, narodowy syndykalizm czy klerykalny faszyzm. Z drugiej strony, robotnicy i organizacje komunistyczne również zaczęły się wzmacniać..
Krajobraz polityczny Peru przeszedł wielkie zmiany w okresie jedenastym. To w tych latach pojawiły się pierwsze w kraju partie nowoczesne, zastępujące tradycyjne, takie jak Obywatelska czy Demokratyczna..
Najważniejszymi organizacjami, które powstały w tamtych latach, były Peruwiańska Partia Aprista i Peruwiańska Partia Socjalistyczna. Pierwsza miała charakter wyraźnie antyimperialistyczny i sprzeczny z oligarchią. Drugi przyjął jako ideologię marksizm-leninizm, choć był dość umiarkowany..
Obie strony spowodowały niepokój w najbardziej uprzywilejowanych obszarach Peru. Strach przed utratą części władzy skłonił ich do wsparcia wojska w przejęciu rządu.
Podczas mandatu Leguíi kilka powstań miało miejsce w prowincjach, takich jak Cuzco, Puno, Chicama, a zwłaszcza Cajamarca..
Gwałtowna reakcja rządu tylko pogorszyła sytuację, tworząc klimat niestabilności, który miał negatywny wpływ na gospodarkę oraz spokój polityczny i społeczny..
Okres trzeciego militaryzmu rozpoczął się od zamachu stanu dokonanego przez Luis Sánchez Cerro, który został później wybrany na prezydenta konstytucji. Po jego śmierci zastąpił go generał Óscar R. Benavides.
Żołnierzami, którzy wystąpili na tym etapie historii Peru, byli caudillos, którzy zareagowali na kryzys gospodarczy i polityczny, przejmując władzę. Aby to zrobić, zawarli sojusz z narodową oligarchią, bojąc się postępów ruchów postępowych.
Sánchez Cerro, który był we Włoszech przed zamachem stanu, miał idee bardzo bliskie faszyzmowi. Jego rząd był autorytarny i ksenofobiczny, stosując pewne populistyczne i korporatystyczne środki.
Żołnierz po opuszczeniu władzy w 1930 r. Założył partię polityczną, która miała wystartować w wyborach: Związek Rewolucyjny. Sánchez zdołał zdobyć głosy, organizując wraz z przeciwnikami represyjny rząd.
Unia Rewolucyjna miała stronę populistyczną, połączoną z potężnym kultem przywódcy.
Kiedy Benavides doszedł do władzy, próbował złagodzić bardziej represyjne aspekty swojego poprzednika. W ten sposób wydał ustawę o amnestii dla więźniów politycznych, a partie mogły ponownie otworzyć swoje siedziby.
Nie wahał się jednak stłumić Apristas, gdy uznał, że zagrażają jego prezydenturze.
Kryzys 29 lat mocno uderzył w Peru. Brakowało produktów, a inflacja była bardzo wysoka. To spowodowało, że ludność zaczęła protestować, a w latach trzydziestych XX wieku ogłoszono kilka strajków..
Sánchez Cerro zatrudnił Misję Kemmerer, aby spróbować znaleźć rozwiązanie tej sytuacji. Ekonomiści z tej komisji zalecali reformy gospodarcze, ale prezydent zaakceptował tylko kilka. Mimo to Peru było w stanie nieco zmienić swoją politykę pieniężną i zastąpiło peruwiańskiego funta Słońcem..
Za kadencji Benavidesa cykl koniunkturalny zaczął się zmieniać. Oligarchia opowiedziała się za liberalnym konserwatyzmem, z silnym państwem, które zagwarantuje prawo i porządek, warunki, które uważali za niezbędne do osiągnięcia stabilności gospodarczej..
Trzeci militaryzm, zwłaszcza za prezydentury Sáncheza Cerro, charakteryzował się represjami wobec przeciwników i mniejszościowych grup społecznych. Jego faszystowski charakter pojawił się w aktach przemocy wobec aprystów i komunistów, oprócz kontroli sprawowanej nad prasą..
Innym obszarem, w którym rząd wykazał się wielkim okrucieństwem, były obcokrajowcy. W latach trzydziestych XX wieku rozpoczęli kilka ksenofobicznych kampanii przeciwko azjatyckiej imigracji. Zostało to zaakcentowane po śmierci Sáncheza i mianowaniu Luisa A. Floresa na przywódcę jego partii..
Związek Rewolucyjny został zorganizowany jako struktura pionowa, z milicją ściśle związaną z kościołem. Jego akcja polityczna koncentrowała się na stworzeniu korporacjonistycznego i autorytarnego państwa z jedną partią.
Nie stanowiło to przeszkody dla uchwalenia pewnych środków społecznych na rzecz klasy robotniczej przez cały trzeci militaryzm. Z drugiej strony, ten aspekt był również bardzo typowy dla faszyzmu.
Pozornie drobny incydent był o krok od sprowokowania wojny między Peru a Kolumbią podczas prezydentury Sáncheza Cerro. Peruwiańczycy przybyli, aby zmobilizować swoje wojska i byli przygotowani do wysłania ich do granicy.
Jednak zamach na prezydenta, tuż po przeglądzie wojsk, pozwolił uniknąć konfliktu. Benavides, zastępca Sáncheza, przystąpił do pokojowego rozwiązania problemu.
Po odejściu Augusto Leguíi od władzy junta wojskowa pod przewodnictwem generała Manueli Ponce Brousset przejęła rząd kraju. Brak popularności nowego prezydenta spowodował, że zastąpił go znacznie lepiej znany ludziom Luis Sánchez Cerro.
Sánchez, który, podobnie jak inni, chwycił za broń przeciwko Legii, przybył do Limy 27 sierpnia 1930 r. Według kronik, jego przyjęcie było ogromne. Wojskowa junta Brousset została rozwiązana, a inna została utworzona pod dowództwem Sáncheza Cerro.
Sytuacja w Peru w momencie objęcia urzędu przez nowego prezydenta była krytyczna. Zamieszki miały miejsce w większej części kraju, na czele z robotnikami, studentami i wojskiem.
Cerro wprowadził środki mające na celu powstrzymanie protestów, a ponadto utworzył specjalny sąd, który rozpatruje sprawy korupcyjne podczas prezydentury Leguíi.
Polityka represji, w tym zakazanie niektórych związków, zakończyła się masakrą w Malpaso 12 listopada. Zabito w nim 34 górników.
Jeśli chodzi o kwestie ekonomiczne, Sánchez Cerro zatrudnił Kemmerer Mission, grupę amerykańskich ekonomistów. Proponowane przez ekspertów środki zostały w większości odrzucone przez prezydenta, choć te zatwierdzone odniosły niewielki pozytywny skutek.
Zanim zwołał wybory, grupa oficerów armii i funkcjonariuszy policji zbuntowała się przeciwko rządowi tymczasowemu w lutym 1931 r. Powstanie upadło, ale wykazało niezadowolenie z reżimu..
Nowy bunt, ten w Arequipo, zmusił Sáncheza Cerro do rezygnacji 1 marca 1931 r. Po nim szereg tymczasowych prezydentów podążyło za sobą, którzy ledwo przetrwali urząd. Najważniejszym z nich był Samanez Ocampo.
Samanez Ocampo objął dowództwo Kongresu Ustawodawczego i zdołał chwilowo spacyfikować kraj. Jego krótkoterminowa kadencja była poświęcona przygotowaniu następnych wyborów. W tym celu utworzyła Ordynację wyborczą i Krajową Komisję Wyborczą..
W ramach ustaw zatwierdzonych do wyborów, księża, wojsko, kobiety, analfabeci i osoby poniżej 21 roku życia byli pozbawieni prawa do głosowania. Podobnie zabroniono pojawiać się jakiemukolwiek zwolennikowi byłego prezydenta Leguíi..
Pomimo poprawy sytuacji Samanez Ocampo musiał stawić czoła rebeliom w Cuzco. Wszyscy zostali brutalnie stłumieni.
Ostatecznie wybory prezydenckie odbyły się 11 października 1931 r. Niektórzy historycy uważają je za pierwsze współczesne wybory w historii Peru..
Wśród kandydatów był Luis Sánchez Cerro, który założył faszystowską partię do kierowania, Unię Rewolucyjną. APRA była jego głównym rywalem.
Głosy były przychylne dla Sáncheza Cerro, choć jego rywale potępiali oszustwa wyborcze i nie znali wyniku. Jednak Samanez Ocampo pozostał stanowczy i ustąpił Sánchezowi Cerro.
Sánchez Cerro objął urząd prezydenta 8 grudnia 1931 r. Jednym z jego pierwszych kroków było nakazanie rozpoczęcia prac nad projektem nowej konstytucji, która ostatecznie została ogłoszona 9 kwietnia 1933 r..
Jego rząd charakteryzowały się represjami, jakie wymierzono przeciwko jego przeciwnikom, zwłaszcza Apristasowi i komunistom. Ponadto rozpoczął kampanie określane jako ksenofobiczne przeciwko pracownikom z Azji.
Nowy prezydent musiał stawić czoła kryzysowi gospodarczemu, którego kraj już doświadczał, zanim objął urząd. Surowce traciły coraz bardziej na wartości, a inflacja wzrosła. Pomimo zatrudnienia Kemmerer Mission wpływy podatkowe spadły, a bezrobocie osiągnęło bardzo wysokie wartości.
Niestabilność polityczna, z licznymi strajkami zwoływanymi przez Partię Komunistyczną i APRA, nie pomogła w ożywieniu gospodarki. Prezydent nawet doznał nieudanego ataku i widział, jak statki Callao zbuntowały się przeciwko niemu.
Podczas swojej kadencji miał wypowiedzieć wojnę Kolumbii. Dopiero zabójstwo, do którego doszło 30 kwietnia 1933 r., Przerwało przygotowania do konfliktu..
Benavides został mianowany prezydentem przez Kongres tego samego dnia, w którym zamordowano Sáncheza Cerro. Pomimo tego, że środek był sprzeczny z Konstytucją, objął urząd do końca kadencji nieżyjącego prezydenta, do 1936 roku.
Benavides zdołał powstrzymać konflikt z Kolumbią, osiągając porozumienie pokojowe w 1934 r. Podobnie wykorzystał zmianę cyklu gospodarczego, aby zostawić za sobą najgorsze z kryzysu..
W 1936 roku Benavides startował jako kandydat do nowych wyborów. Jego głównymi rywalami byli Jorge Prado (początkowo wspierani przez rząd) i Luis Antonio Eguiguren, którzy mieli większe poparcie społeczne.
Z chwilą rozpoczęcia kontroli Jury Krajowe unieważniło wybory. Wymówką było to, że Apristas, których partia nie mogła głosować, masowo poparła Eguiguren.
Kongres zdecydował, że Benavides przedłuży swoją kadencję o kolejne trzy lata i dodatkowo obejmie władzę ustawodawczą. Jego mottem na tamte czasy było „porządek, pokój i praca”. Miał poparcie wojska i oligarchii.
Pod koniec swojej kadencji musiał stawić czoła próbie zamachu stanu. Chociaż udało mu się powstrzymać próbę, Benavides założył, że nie powinien dalej sprawować urzędu.
Wybory w 1939 r. Oznaczały dla wielu historyków koniec trzeciego militaryzmu. Benavides poparł Prado Ugarteche, syna ówczesnego prezesa Centralnego Banku Rezerw Peru.
Drugim głównym kandydatem był José Quesada Larrea, młody biznesmen, który walczył o wolność wyborczą w obliczu dowodów, że rząd może popełniać oszustwa.
Z drugiej strony APRA nadal była zdelegalizowana, chociaż była najważniejsza w kraju. Ostatecznie Unia Rewolucyjna również została zakazana.
Głosy ogłosiły zwycięzcę Prado, ze sporą przewagą. Wielu zgłosiło ogromne nieprawidłowości podczas wyborów, ale nic nie zmieniło wyniku końcowego.
Trzeci militaryzm nie położył kresu niestabilności politycznej kraju. Unión Revolucionaria de Sánchez Cerro, ze swoją faszystowską ideologią, ostro represjonował wszelkiego rodzaju popularne partie protestu i opozycji, zwłaszcza APRA i Partię Komunistyczną..
Mimo utrzymującego się kryzysu gospodarczego, rosły klasy średnie. Z kolei oligarchia umacniała swoją uprzywilejowaną pozycję, wspierając rządy wojskowe i wybieranych po nich prezydentów..
Według historyków koniec trzeciego militaryzmu przyniósł Peru temu, co zostało sklasyfikowane jako słaba demokracja, z rządami w dużej mierze kontrolowanymi przez wspomnianą oligarchię..
Najważniejszym dziedzictwem tego okresu była Konstytucja z 1933 roku, która stała się gospodarczą, polityczną i społeczną bazą kraju do 1979 roku..
Jeszcze bez komentarzy