Plik tilcuate (Drymarchon corais) lub węża indygoJest to gad dzienny należący do rodziny Colubridae. Nazwa tilcuate pochodzi z języka nahuatl. W tych trzech korzeniach są połączone: dopóki ja (czarny), coa (wąż)Y ty (zwierzę). Jest również znany pod innymi nazwami, takimi jak czarny wąż, wąż strumieniowy, myszołów i wąż indygo..
W czasach przedhiszpańskich wąż ten był uważany za bóstwo i był związany z płodnością. Przekonanie to wiązało się z faktem, że powstały one z trzewi ziemi. Wraz z podbojem i głoszeniem chrześcijaństwa kult ten zmienił się w odpychanie, ponieważ dla kościoła postać węża była (i nadal jest kojarzona) z demonami.
Istnieje pięć gatunków z rodzaju Drymarchon. Występują w południowo-wschodniej Ameryce Północnej, Ameryce Środkowej i Ameryce Południowej. Ze wszystkich tych gatunków Drymarchon corais to jest ten, który jest najbardziej rozpowszechniony. Kopie można znaleźć od południowo-wschodniej Ameryki Północnej do Ameryki Południowej.
Z drugiej strony w wielu częściach obu Ameryk tilcuate ma wartość handlową. Wynika to z ich atrakcyjności, uległości i faktu, że nie są trujące..
Indeks artykułów
Tilcuates to ciemne węże o mocnej budowie. Jego średnia długość wynosi od 120 do 150 cm. Po osiągnięciu dorosłości mierzy do 280 cm.
Ogon stanowi około 20% jego całkowitej długości. Głowa różni się od szyi, ma duże oczy i okrągłe źrenice. Potrafi wibrować ogonem i wydawać syczący dźwięk, naśladujący dźwięk grzechotnika. Ten dźwięk jest emitowany, gdy czuje się zagrożony.
Dodatkowo posiada czarne łuski grzbietowe (głowa, tułów i ogon). Łuski brzuszne są jasne z ciemnymi plamami. Nadstawki i podwzgórza są jasne z grubą ciemną obwódką. Na pierwszy rzut oka ma czarny lub ciemnoszary kolor, który w świetle dziennym może wydawać się jasny z intensywnymi błyskami niebieskiego lub fioletowego..
Z drugiej strony pluszak jest bardzo wrażliwy na zmiany w swoim środowisku. W niektórych regionach Ameryki istnieją już gatunki uznane za zagrożone. Tak jest w przypadku Drymarchon corais couperi W USA.
Gatunek ten znajduje się pod presją krajowego i międzynarodowego handlu zwierzętami, ekspansji mieszkaniowej i komercyjnej oraz bioakumulacji pestycydów..
Jeśli chodzi o ich naturalnych wrogów, jest ich bardzo niewielu. W tej grupie wrogów są ptaki drapieżne, kojoty i dzikie koty. Człowiek jest również drapieżnikiem tego gatunku.
Tilcuate ma siedlisko rozprzestrzenione w całej Ameryce. Według danych znajdują się one m.in. w Meksyku, Gwatemali, Hondurasie, Belize, Salwadorze, Nikaragui, Panamie, Trynidadzie, Tobago, Gujanie, Kolumbii, Wenezueli. Ich specyficzne siedliska są tak zróżnicowane, jak regiony, w których się znajdują.
Są to głównie gady z wilgotnych lasów tropikalnych. Ale można je również znaleźć na bardziej suchych obszarach, takich jak sawanny, namorzyny, kolczaste lasy (kaktusy, tuńczyki itp.) Oraz w lasach w pobliżu jezior, rzek i strumieni..
Jest znany jako zwyczaje wodne, ponieważ do przetrwania wymaga źródeł czystej wody. Jednak można go również znaleźć na ziemi. Podobnie mogą z łatwością wspinać się na drzewa i krzewy w poszukiwaniu pożywienia..
Ogólnie rzecz biorąc, podobnie jak większość węży, gatunek Drymarchon corais jest jajorodny. Mają pewien okres czasu, w którym samiec zapładnia samicę swoim nasieniem. Wysiadują przez dwa lub trzy miesiące i mogą mieć do 20 młodych.
U niektórych gatunków okres zapłodnienia trwa od listopada do kwietnia. Samice składają jaja między majem a czerwcem. Te jaja wykluwają się między sierpniem a wrześniem. Okresy te można modyfikować w zależności od poszczególnych gatunków i początku pory deszczowej..
Natomiast w przypadku innych gatunków nawożenie odbywa się od czerwca do stycznia. Składanie jaj następuje między kwietniem a lipcem, a wylęganie odbywa się od połowy lata do wczesnej jesieni. Młode po urodzeniu mają od 43 do 61 cm długości.
Istnieją badania, które sugerują, że samice tego gatunku mają zdolność gromadzenia nasienia samca i samozapłodnienia. W ten sposób można w razie potrzeby opóźnić zapłodnienie jaj.
Obecnie bada się, czy mają one zdolność samozapłodnienia, czy też rozmnażania partenogenetycznego (wzrost i rozwój zarodków bez wcześniejszego zapłodnienia)..
Pożywienie tilcuata składa się z bezuranów (ropuch i żab), jaszczurek, węży, ptasich jaj, gadów, ptaków i małych ssaków..
Mechanizm karmienia polega na gryzieniu ofiary, a następnie duszeniu jej silnym naciskiem na ziemię.
Ze względu na dietę chłopi uważają je za korzystne. Mogą zjadać inne toksyczne węże, takie jak grzechotniki. Dzieje się tak, ponieważ są odporne na jego jad..
Również mieszkańcy terenów rolniczych zapewniają, że dzięki działalności piskląt mają lepszą kontrolę nad gryzoniami na swoich terenach..
W ostatnim czasie ich naturalne środowisko zostało zniszczone przez działalność człowieka. Ta modyfikacja przesunęła przechyłkę w kierunku obszarów miejskich, co wpłynęło na ich nawyki żywieniowe. Specjaliści podejrzewają, że niektóre okazy stały się wszystkożerne.
Zachowanie tilcuate jest przedmiotem wielu mitów i fantazji. Legendy mówią, że te węże walczą z mężczyznami i usypiają kobiety oddechem.
Zapewniają również, że gdy ktoś zbliży się do nich wystarczająco blisko na polu lub na brzegach rzek, strumieni czy jezior, będzie można usłyszeć, jak wydają syk podobny do ludzkiego..
Podobnie słynna historia z Morelos zapewnia, że wąż ten „kradnie” mleko kobiet, które karmią piersią swoje dzieci. Aby to osiągnąć, usypia matkę i jej dziecko, emitując mgłę, która pozbawia ich przytomności.
Następnie zaczyna ssać mleko z piersi, trzymając ogon w ustach dziecka, aby było cicho. Zapewniają również, że odchylony ma zdolność robienia bolesnych rzęs ogonem, gdy zostanie naruszony..
W rzeczywistości ten wąż może ugryźć mocno, gdy jest podrażniony. Jednak nie jest uważany za niebezpieczny dla ludzi..
Jeszcze bez komentarzy