Plik wszechobecne zaburzenia rozwojowe (TGD) to zbiór zmian, które powodują opóźnienie i / lub odchylenie od normalnych wzorców rozwoju i które w większym stopniu wpływają na obszary społeczne i komunikacyjne.
Ten zestaw zaburzeń spowoduje zmiany w interakcjach społecznych i relacjach, zmiany zarówno w języku werbalnym, jak i niewerbalnym, oprócz obecności restrykcyjnych lub powtarzających się wzorców zachowań (García-Ron, 2012).
Amerykańskie Towarzystwo Psychiatryczne (APA) w Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders (DSM-IV), w ramach określenia wszechobecnych zaburzeń rozwojowych (PDD), obejmuje różne typy jednostek klinicznych, w tym: zaburzenie autystyczne, zaburzenie Retta, zaburzenie dezintegracyjne, Aspergera i nieokreślone całościowe zaburzenie rozwojowe.
W literaturze na temat wszechobecnych zaburzeń rozwojowych często spotyka się aluzje do tych z ogólną nazwą zaburzenia autystycznego. Jednak każde z tych zaburzeń jest jasno zdefiniowaną jednostką z własnymi kryteriami diagnostycznymi..
Mimo to w aktualnym wydaniu podręcznika diagnostycznego, opublikowanym w 2013 roku (DSM-V), zaproponowano zmianę kryteriów diagnostycznych dla wszechobecnych zaburzeń rozwojowych..
W ten sposób ustala, że wszyscy pacjenci z jasno zdefiniowaną diagnozą zgodnie z DSM-IV zaburzeń autystycznych, choroby Aspergera lub nieokreślonych zaburzeń rozwojowych, otrzymają diagnozę zaburzenia ze spektrum autyzmu (DSM-V, 2013).
Zakwestionowano uzasadnienie łączenia indywidualnych diagnoz PDD w jedną kategorię zaburzeń ze spektrum autyzmu (ASD). Różni badacze odnoszą się do autyzmu nie jako stanu jednostkowego, ale do „autyzmu” w liczbie mnogiej, ze względu na dużą heterogeniczność tej patologii (Federación Autismo Andalucia, 2016).
Indeks artykułów
Według DSM-IV wszechobecne zaburzenie rozwojowe nie jest konkretną diagnozą, ale raczej ogólnym terminem, pod którym definiuje się różne specyficzne diagnozy: zaburzenie autystyczne, zaburzenie Retta, zaburzenie dezintegracyjne wieku dziecięcego, zaburzenie Aspergera i zaburzenie wszechogarniające o nieokreślonym rozwoju (autyzm) społeczeństwo, 2016).
Na ogół są to zaburzenia występujące we wczesnym dzieciństwie, zwłaszcza przed ukończeniem trzeciego roku życia. Niektóre z objawów, które mogą zaobserwować rodzice i opiekunowie, mogą obejmować:
Z klasyfikacji przedstawionej w DMS-IV wyodrębniono pięć typów wszechobecnych zaburzeń rozwojowych:
Charakteryzuje się zmianą umiejętności związanych z interakcjami społecznymi, komunikacją werbalną i niewerbalną, ograniczaniem zainteresowań oraz zachowaniami stereotypowymi i powtarzalnymi; niezwykła reakcja na bodźce i / lub obecność zaburzeń rozwojowych.
Charakteryzuje się wyraźną niezdolnością do nawiązywania relacji społecznych dostosowanych do ich wieku i poziomu rozwoju oraz sztywnością psychiczną i behawioralną..
Występuje tylko u dziewcząt i charakteryzuje się wyraźną regresją zachowań motorycznych przed 4. rokiem życia. Zwykle wiąże się z poważną niepełnosprawnością intelektualną.
Charakteryzuje się utratą umiejętności nabytych w trakcie normalnego rozwoju. Zwykle występuje od dwóch do 10 lat. Prawie wszystkie umiejętności rozwijane w różnych obszarach zwykle zanikają i zwykle wiąże się to z poważną niepełnosprawnością intelektualną i epizodami napadowymi..
Ta kategoria diagnostyczna próbuje pogrupować wszystkie przypadki, w których nie ma dokładnego dopasowania do każdej z poprzednich definicji lub objawy są przedstawione w sposób niepełny lub niewłaściwy..
Ogólnie rzecz biorąc, dane pochodzące z różnych badań epidemiologicznych są zmienne i niejednorodne, głównie z powodu różnych narzędzi stosowanych do ustalania diagnoz, a także różnic w badanych próbach (AEPNYA, 2008).
Mimo to uogólnione zaburzenia rozwojowe (PDD) są najczęstszymi zaburzeniami rozwojowymi we wczesnym dzieciństwie (García-Primo, 2014).
Do niedawna w różnych badaniach szacowano występowanie 6-7 przypadków wszechobecnych zaburzeń rozwojowych na 1000 mieszkańców (García-Primo, 2014). Ponadto wśród różnych kategorii diagnostycznych autyzm jest najczęstszym stanem, który ustala się na 1% (García-Primo, 2014).
Z drugiej strony ten typ patologii występuje częściej u chłopców niż u dziewcząt, przy przybliżonym stosunku 3: 1 (García-Ron, 2012).
Tego typu zmiany pojawiają się zwykle przed ukończeniem trzeciego roku życia. Zwykle opóźnienia lub nieprawidłowości w rozwoju zaczynają się pojawiać już w pierwszym roku życia, co może być sygnałem alarmowym dla ich opiekunów (AEPNYA, 2008).
Wielu rodziców zgłasza, że „coś jest nie tak” około 18 miesiąca życia i zazwyczaj udaje się do lekarza, gdy osiągną wiek 24 miesięcy (AEPNYA, 2008).
Tylko 10% przypadków otrzymuje wczesną diagnozę, reszta jest ustalana dopiero po około dwóch lub trzech latach (AEPNYA, 2008).
Ogólnie rzecz biorąc, uogólnione zaburzenia rozwojowe (PDD) definiuje się w odniesieniu do szeregu zmian opartych na triadie zaburzeń Winga:
W zależności od konkretnego przebiegu klinicznego każdej osoby, zmiany te będą miały mniejszy lub większy stopień nasilenia, wieku lub formy wyglądu.
Według Hiszpańskiego Stowarzyszenia Psychiatrii Dzieci i Młodzieży (2008) dotkniętymi obszarami mogą być:
W sferze społecznej pojawiają się poważne trudności, charakteryzujące się brakiem kontaktu międzyludzkiego, skłonnością do introwersji i izolacji lub obojętności wobec ludzi (AEPNYA, 2008).
W różnych uogólnionych zaburzeniach rozwojowych, a szczególnie w autyzmie, pojawia się szereg zaburzeń językowych: a) trudności lub niemożność zrozumienia języka werbalnego i niewerbalnego; b) trudności lub niemożność tworzenia zrozumiałego języka werbalnego i niewerbalnego; c) specyficzne anomalie (echolalia, język metaforyczny, neologizmy) (AEPNYA, 2008).
W obszarze zainteresowania pojawią się różne ograniczenia. Bardzo często obserwuje się powtarzające się, sztywne i restrykcyjne zachowania, które prowadzą jednostkę do ograniczonych zainteresowań, niewielu czynności i przedmiotów.
Często obserwuje się również stereotypy manualne, ułożenie przedmiotów czy kompulsywne zjawiska rytualne. Mogą pojawić się nietypowe reakcje na bodźce sensoryczne, obawy o światła lub hałas (AEPNYA, 2008).
Brak koordynacji ruchowej, nadpobudliwość, zachowania samookaleczające, obniżony próg bólu, kołysanie, trzepotanie, śmiech i płacz z kontekstu lub labilność afektywna (AEPNYA, 2008).
Nie ma jasnego konsensusu co do natury wszechobecnych zaburzeń rozwojowych. Badania eksperymentalne wykazują wyraźną heterogeniczność, ponieważ jest to kategoria diagnostyczna obejmująca szeroką gamę zaburzeń klinicznych, które mogą mieć różne zasady organiczne (AEPNYA, 2008).
Zasadniczo te zaburzenia są uzasadnione obecnością mózgu, nieprawidłowościami funkcjonalnymi i / lub strukturalnymi, które nie muszą być powszechne..
Wśród czynników etiologicznych związanych z tymi zaburzeniami wskazano na czynniki genetyczne; zmiany neurochemiczne; zmiany funkcji odpornościowych; i czynniki środowiskowe.
Etiologia genetyczna nie została do końca ustalona. Uważa się, że mogą być zaangażowane zarówno anomalie monogeniczne, jak i wielogenowe (García-Ron, 2012).
W przypadku autyzmu wyniki skanów całego genomu potwierdzają hipotezę, że osoba musi odziedziczyć co najmniej 15 do 20 genów, które współdziałają synergistycznie, aby wyrazić pełny fenotyp autyzmu.
Odsetek nawrotów u rodzeństwa osób z autyzmem wynosi 2,2%, co może sięgać 8%, gdy uwzględniane są wszystkie ASD, co oznacza około 50-75 razy większe ryzyko niż w populacji ogólnej (CPG dla pacjentów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i podstawowej opieki zdrowotnej, 2009).
Zidentyfikowano różne korelaty neurochemiczne (serotonina, oksytocyna, dopamina, norepinefryna i acetylocholina), które mogą wpływać na tworzenie się ośrodkowego układu nerwowego na różnych etapach rozwoju (CPG w leczeniu pacjentów z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i podstawowej opieki zdrowotnej, 2009).
Stwierdzono, że obecność przeciwciał typu IgG przeciwko białkom mózgu płodu w osoczu matki podczas ciąży, wraz z wyraźną niestabilnością genetyczną, może prowadzić do globalnej regresji rozwoju neurologicznego (CPG w leczeniu
pacjenci z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i podstawowa opieka zdrowotna, 2009).
Wśród tego typu czynników zidentyfikowano szereg warunków, które mogą w szczególności spowodować powstanie charakterystycznego fenotypu tych zaburzeń..
Czynniki te obejmują między innymi powikłania położnicze, szczepienia, opiaty, egzogenny mózg, ekspozycję na rtęć, choroby toksyczne. Jednak rzeczywiste ich występowanie nie zostało jeszcze szczegółowo określone w badaniach naukowych.
Średni wiek postawienia diagnozy wynosi od 3 do 4 lat. Jednak rodzice zgłaszają, że zauważyli nieprawidłowe oznaki lub objawy od około 18 miesięcy i że w wieku dwóch lat zaczęli szukać specjalistycznej porady (García-Ron, 2012).
Tradycyjnie wykrywanie autyzmu charakteryzowało się identyfikacją znaków ostrzegawczych, jednak służby opiekuńcze odniosły się do tego w minimalny sposób, dlatego to rodzice są mobilizowani przed wystąpieniem tych zmian..
Amerykańska Akademia Pediatrii (AAP) zaleca wprowadzenie mechanizmów wczesnego wykrywania zarówno na poziomie zawodowym, jak i administracji publicznej.
Zaleca się, aby lekarze rodzinni przeprowadzali różne badania przesiewowe w kierunku wszechobecnych zaburzeń rozwojowych podczas rutynowych wizyt co najmniej dwa razy przed ukończeniem drugiego roku życia w celu wykrycia możliwych znaków ostrzegawczych (García-Primo, 2014).
Po wczesnym wykryciu nieprawidłowości behawioralnych ustalenie ostatecznej diagnozy jest często trudne ze względu na niejednorodność, jaką objawy i oznaki mogą objawiać się u każdej osoby..
Obecnie nie ma jednej metody leczenia wszechobecnych zaburzeń rozwojowych. Niektóre leki są często stosowane w leczeniu określonych problemów behawioralnych (National Institute of Neurological Disorder ans Stroke, 2015).
Z drugiej strony interwencje terapeutyczne i neuropsychologiczne przeprowadzane są zgodnie ze specyficznymi potrzebami diagnozowanych osób (National Institute of Neurological Disorder and Stroke, 2015).
Komunikacja i zmiany społeczne spowodują znaczne opóźnienie w zdobywaniu wiedzy szkolnej i społecznej. Tak więc wczesna interwencja na poziomie edukacyjnym odegrała fundamentalną rolę w poprawie funkcjonowania funkcjonalnego.
Jeszcze bez komentarzy