Plik Traktat z Mon-Almonte było porozumieniem osiągniętym przez meksykańskiego konserwatywnego polityka Juana Almonte z przedstawicielem królowej Hiszpanii Alejandro Monem w 1859 roku. Konserwatyści zwrócili się do hiszpańskiej korony o wsparcie pożyczki pieniężnej, aby mogli wyjść zwycięsko z reformy Wojna.
Wojna reform była konfliktem zbrojnym, który miał miejsce między liberałami i konserwatystami w Meksyku. W wojnie domowej, która wybuchła w wyniku tego konfliktu, głównymi bohaterami byli przywódcy obu stron: jedni opowiadali się za reformami proponowanymi przez Juáreza, a inni przeciw nim..
Juárez, zagorzały liberał, wydał dekret o sprzedaży ziem kościelnych niewykorzystywanych do celów religijnych i wydał inne prawo, które odebrało Kościołowi i wojsku wszystkie specjalne przywileje. To, wraz z utworzeniem konstytucji federalnej, wywołało wojnę i potrzebę traktatu z Mon-Almonte ze strony konserwatystów..
Indeks artykułów
Traktat z Mon-Almonte zawierał szereg klauzul, które przyniosły korzyści Hiszpanii w zamian za pożyczkę pieniężną, aby konserwatywny rząd mógł subsydiować wydatki wojenne.
Po podpisaniu umowy Meksyk i Hiszpania musiały przywrócić stosunki po zamordowaniu kilku Europejczyków na terytorium Meksyku.
Ponadto rząd meksykański powinien być odpowiedzialny za ściganie morderców i odszkodowania dla rodzin Hiszpanów, którzy zginęli na terytorium Meksyku..
Miało to nastąpić po zakończeniu wojny na wypadek zwycięstwa konserwatystów, ale po ich klęsce porozumienie straciło moc..
Konserwatyści uznali za konieczne wyjechać do innych krajów, aby wesprzeć swoją sprawę podczas wojny reform.
Chociaż konserwatyści zajęli stolicę i kontrolowali część kraju, liberalny rząd Benito Juáreza miał ugruntowaną pozycję w Veracruz..
W pierwszym etapie wojny konserwatyści dość łatwo odnieśli zwycięstwo w wielu bitwach. Wynikało to z braku doświadczenia liberałów w walce.
Jednak po tym, jak konserwatystom dwukrotnie nie udało się przejąć liberalnego centrum dowodzenia w Veracruz, równowaga wojny zaczęła się zmieniać..
Wojna rozpoczęła się w 1857 roku, a na czele konserwatystów stał wojskowy Félix Zuloaga. Jednak rząd Stanów Zjednoczonych oficjalnie uznał Benito Juáreza za konstytucyjnego prezydenta Meksyku..
Konserwatyści nie mieli innego wyboru, jak tylko udać się do Hiszpanii, aby poprosić o pożyczkę, ponieważ wojna prawie całkowicie wyczerpała ich skarb.
Mon był hiszpańskim politykiem, który zajmował wiele stanowisk w XX wieku. Pierwsze ważne stanowisko w świecie polityki zdobył po mianowaniu ministra finansów w 1837 r. Nawet gdy nie należał do żadnego gabinetu politycznego, zawsze pozostawał aktywny w tym środowisku..
Z drugiej strony, będąc częścią partii umiarkowanej przez całą swoją karierę, został ponownie mianowany ministrem finansów po uzyskaniu władzy przez umiarkowanych w 1844 r..
Kiedy zajmował to stanowisko po raz drugi, był odpowiedzialny za ustanowienie reformy prawa w hiszpańskim systemie podatkowym, która położyła podwaliny pod obecny system w tym kraju..
Jego zasługi dla Hiszpanii były tak znaczące, że po upadku umiarkowanych premier związkowców zaproponował mu także różne stanowiska polityczne; jednak Mon je odrzucił.
W 1959 roku był przedstawicielem królowej Hiszpanii Elżbiety II i jako taki został wysłany do Paryża, aby negocjować porozumienie z konserwatystami.
To właśnie we Francji on i Juan Nepomuceno Almonte podpisali porozumienie, które stało się znane jako traktat z Mon-Almonte.
Juan Almonte był meksykańskim wojskiem i dyplomatą, który działał w polityce w XIX wieku.
Almonte brał także udział w bitwie pod Alamo podczas rewolucji w Teksasie i był jednym z wojskowych, którzy otwarcie wspierali utworzenie Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego po zakończeniu wojny reform..
Almonte należał do rządu Santa Anna, zanim został obalony przez liberałów w 1855 roku. Zajmował wiele ważnych stanowisk w meksykańskiej polityce, ale jego wkład wojskowy był równie ważny jak politycy..
Ponadto stał się jednym z ważnych członków rządu Zuloaga podczas wojny reformowanej..
Był odpowiedzialny za podpisanie traktatu z Alejandro Monem. Niepowodzenie konserwatystów w przejęciu prezydentury w Meksyku po wojnie sprawiło, że zagraniczna interwencja w tym kraju wyglądała pozytywnie..
Podczas zakładania Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego przez Maksymiliana I Almonte odegrał również ważną rolę jako marszałek cesarza..
Ostatnie dni spędził na wygnaniu w Europie po tym, jak traktat z Mon-Almonte nie wyszedł na jaw, a konserwatyści stracili siły w Meksyku..
Niektóre aspekty traktatu nigdy nie zostały oficjalnie uznane, ponieważ zależały one od konserwatywnego zwycięstwa w wojnie reformowanej. Zakładano, że po zakończeniu konfliktu konserwatyści będą stopniowo spłacać pożyczkę Hiszpanii.
Po klęsce konserwatystów rząd Benito Juáreza odziedziczył dług konserwatystów. W tym czasie zadłużenie zagraniczne Meksyku było już dość wysokie; utrudniło mu to spłatę tego, co był winien.
Juárez podjął następnie decyzję o zawieszeniu spłaty zadłużenia zagranicznego, co doprowadziło do europejskiej interwencji w Meksyku, która przekształciła się w powstanie Drugiego Cesarstwa Meksykańskiego..
Traktat McLane-Ocampo został podpisany między liberałami a rządem Stanów Zjednoczonych. Chociaż podpisanie tego porozumienia nie było bezpośrednią konsekwencją traktatu z Mon-Almonte, posłużyło jako sposób na wzmocnienie liberalnego oporu podczas wojny reformowanej..
Umowa ta jest uważana za odpowiednik umowy podpisanej przez Almonte. W przeciwieństwie do swojego odpowiednika nie weszła w życie, ponieważ nie została zatwierdzona przez Kongres Stanów Zjednoczonych; Jednak liberałowie otrzymali wsparcie od sąsiedniego kraju.
Jeszcze bez komentarzy