Plik trichotillomania Jest to zaburzenie psychiczne, które charakteryzuje się głównie silnym pragnieniem wyrywania włosów. Pociągnięcia są tak silne i tak częste, że powodują łysienie, które można wykryć gołym okiem. Zazwyczaj ciągnięte włosy to włosy na głowie lub twarzy (np. Rzęsy).
Aby problem można było uznać za zaburzenie, musi on przybrać określone nasilenie, występować przez długi czas i wywoływać niepokój u osoby na nią cierpiącej. Osoby dotknięte chorobą często próbują przestać wyrywać włosy, ale nie są w stanie tego zrobić samodzielnie.
Ogólnie rzecz biorąc, trichotillomania często występuje obok innych zaburzeń psychicznych. Zwykle wiąże się z powtarzającymi się zachowaniami zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych; Ale wyrywanie włosów może być również spowodowane nadmiernym niepokojem. W innych przypadkach przyczyną może być dysmorfia lub inny podobny problem..
Aby przezwyciężyć trichotillomanię, zwykle konieczne jest zastosowanie terapii. Najczęściej stosowany w leczeniu tego schorzenia ma charakter poznawczo-behawioralny, chociaż istnieją inne podejścia, które również mogą być skuteczne. W niektórych przypadkach osoby dotknięte chorobą mogą być zmuszone do przyjmowania leków, aby ostatecznie wyeliminować problem.
Indeks artykułów
W tej sekcji zobaczymy najczęstsze cechy, które prezentują osoby z trichotillomanią.
Głównym objawem osób z trichotillomanią jest występowanie intensywnego wyrywania włosów w określonych obszarach włosów. Te szarpnięcia zwykle pojawiają się nawracająco, chociaż w niektórych przypadkach mogą znikać na mniej lub bardziej długie okresy, zanim pojawią się ponownie..
Aby wziąć pod uwagę, że pociągnięcia naprawdę wskazują na obecność trichotillomanii, muszą powodować łysienie obszarów, które można wykryć gołym okiem. Innymi słowy, nie wystarczy, że dana osoba od czasu do czasu wyrywa włosy; osoby dotknięte tym zaburzeniem nieustannie wyrywają włosy.
Najczęstszym miejscem wyrywania włosów jest głowa. Jednak osoby dotknięte chorobą mogą również wyrywać włosy z innych obszarów, takich jak broda, rzęsy, brwi lub pachy. Wyrywanie może obejmować na przykład wyrywanie każdego włosa za korzenie, łamanie go na pół lub połączenie obu zachowań.
Sposób, w jaki zachodzi wyrywanie włosów, różni się w zależności od osoby. Niektóre osoby dotknięte trichotillomanią nie zdają sobie sprawy z tego, co robią i wiedzą tylko, że mają problem z wykryciem łysych plam na głowie, brodzie lub dotkniętym obszarze.
Z drugiej strony, inne osoby czerpią wielką przyjemność z wyrywania włosów i świadomie stosują rytuały, podczas których wykonują takie zachowanie. Na przykład, mogą ciągnąć każdy włos, aż znajdą „właściwy punkt” napięcia, wyrywać go i zjadać lub wyciągać zgodnie z ustaloną kolejnością..
Nieprzytomna trichotillomania często występuje u dzieci, podczas gdy dorośli i młodzież często zdają sobie sprawę z tego, co robią.
Innym kluczowym objawem trichotillomanii jest to, że osoby, które na nią cierpią, doskonale wiedzą, że mają problem. Ci, którzy świadomie ciągną za włosy, nie są w stanie przestać, powodując niepokój lub emocjonalny niepokój.
Wręcz przeciwnie, ludzie, którzy nieumyślnie wyrywają włosy, czują się źle, gdy widzą łysinę, którą opuszcza ich zachowanie. To często powoduje zakłopotanie i poczucie braku kontroli..
W większości przypadków trichotillomanii dodatkowo osoby dotknięte chorobą mają objawy innych zaburzeń psychicznych. Niektóre z najczęstszych to zaburzenia obsesyjno-kompulsywne, dysmorfia ciała, uogólniony lub społeczny lęk lub pewne zaburzenia odżywiania.
Wreszcie, ze względu na dyskomfort spowodowany brakiem włosów, wiele osób z trichotillomanią próbuje uniemożliwić innym uświadomienie sobie, co się z nimi dzieje..
Aby to osiągnąć, mogą na przykład uciec się do fryzur, które zakrywają łysinę, nadrobić brwi lub rzęsy, założyć czapkę lub bezpośrednio, aby uniknąć sytuacji towarzyskich..
Próbom ukrycia wypadania włosów często towarzyszy niska samoocena, zakłopotanie i różnego rodzaju dyskomfort. Jeśli problem nie jest leczony, może skończyć się całkowitym odizolowaniem osoby od innych lub rozwojem poważniejszego zaburzenia emocjonalnego.
Ze względu na niską częstość występowania tego zaburzenia nie przeprowadzono jeszcze wystarczających badań, które pozwoliłyby nam dowiedzieć się, dlaczego występuje. Jednak poniżej znajdziesz listę możliwych przyczyn, które są obecnie bardziej akceptowane w społeczności naukowej..
Ponieważ większość osób z trichotillomanią cierpi na jakiś rodzaj zaburzeń psychicznych, niektórzy psychologowie mają teorię, że mogą one być przyczyną problemu, a nie zwykłym zbiegiem okoliczności.
Byłoby to wyraźnie widoczne w przypadku zaburzeń obsesyjno-kompulsywnych. Osoby cierpiące na tę patologię zachowują się w sposób łagodzący ich dyskomfort emocjonalny. Dla osób z trichotillomanią akt wyrywania lub wyrywania włosów może być po prostu jednym z nich..
Związek innych zaburzeń z trichotillomanią może być trudniejszy do wyjaśnienia, ale nadal jest obecny. W przypadku osób z dysmorfią przyczyną wyrywania włosów przez osobę może być to, że wyglądają brzydko i próbują zmienić swój wizerunek w sposób niefunkcjonalny.
W niektórych przypadkach trichotillomania może być po prostu formą uzależnienia. Jak we wszystkich tego typu problemach, przyczyną byłaby obecność szeregu wzmocnień i kar, które sprawiały, że zachowanie ciągnięcia za włosy było coraz bardziej prawdopodobne..
Jakie mogą być wzmocnienia i kary obecne w tym zaburzeniu? Jedną z najbardziej prawdopodobnych jest ulga, jaką może przynieść wyrywanie lub wyrywanie włosów w sytuacjach stresu lub niepokoju. Poprzez chwilowe uspokojenie się po wykonaniu tego zachowania, osoba wykonywałaby je coraz częściej, aż w końcu doszło do uzależnienia.
Dla osób bez stresu i niepokoju, sam akt wyrywania włosów może być bardzo wzmacniający. Zaczynając od pociągnięcia, w skórze powstaje napięcie, które zrywa się podczas wyrywania włosów. Ta dynamika łagodzenia napięcia może działać jako wzmocnienie, które byłoby podstawą uzależnienia.
Wreszcie stwierdzono, że wiele osób cierpiących na trichotillomanię ma anatomiczne różnice w pewnych kluczowych obszarach mózgu. Różnice te mogą wyjaśniać, dlaczego zachowanie pojawia się w pierwszej kolejności, a także dlaczego pozostaje.
Na przykład wiadomo, że płat przedczołowy odpowiada za tłumienie i regulację problematycznych zachowań; ten obszar mózgu wydaje się mieć mniej połączeń z innymi częściami u osób z trichotillomanią.
Inne obszary mózgu, które mogą odgrywać ważną rolę w rozwoju tej choroby, to jądro ogoniaste, móżdżek i zwoje podstawy. Przyczyny tych anatomicznych różnic mogą być zarówno genetyczne, jak i ze względu na środowisko, w którym dana osoba była zanurzona w dzieciństwie..
Trichotillomania generalnie nie jest uważana za bardzo poważne zaburzenie psychiczne. Jednak jeśli nie jest leczony, a objawy staną się poważniejsze, może to spowodować duży dyskomfort u osób, które na nią cierpią. Następnie zobaczymy niektóre z najczęstszych konsekwencji tego problemu.
Jeśli nawyk wyrywania włosów jest bardzo przesadzony i jest utrzymywany przez wystarczająco długi czas, osoba może skończyć się łysieniem spowodowanym trichotillomanią. Przyczyną jest to, że wyciągając wystarczającą ilość włosów za korzenie, mogą pojawić się całkowicie wyludnione obszary.
To tylko problem estetyczny; ale łysienie samoistne może powodować duży dyskomfort u osób, które na nią cierpią.
Kilka objawów, takich jak zażenowanie odczuwalne przez osoby, których dotyczy zachowanie związane z wyrywaniem włosów lub obecność łysiny, może powodować, że pacjenci z trichotillomanią nie czują się komfortowo w obecności innych osób. Może to prowadzić do izolacji społecznej i unikania innych osób..
W najcięższych przypadkach trichotillomania może nawet prowadzić do zespołu lęku społecznego. Ten problem jest znacznie trudniejszy do wyleczenia i może stanowić poważną przeszkodę w życiu osoby dotkniętej chorobą.
Brak poczucia własnej wartości, unikanie społeczne i niezadowolenie z własnego obrazu ciała mogą łącznie prowadzić do rozwoju poważniejszych zaburzeń nastroju. Niektóre z najczęstszych to uogólniony lęk lub depresja; obie są często niszczące dla osób, które je cierpią.
Na szczęście nie wszystkie osoby z trichotillomanią zapadają na tego typu zaburzenie. Mimo to musisz mieć świadomość, że może się to zdarzyć, i jak najszybciej spróbować rozwiązać problem..
Chociaż jest to rzadkie, w niektórych przypadkach osoby z trichotillomanią mogą cierpieć na problemy fizyczne związane z zaburzeniem..
Niektóre z najczęstszych to zespół cieśni nadgarstka spowodowany powtarzającymi się ruchami lub niektórymi infekcjami związanymi z wyrywaniem włosów.
W przypadkach, gdy problematyczne zachowanie obejmuje również połknięcie włosów (trichofagia), osoba narażona jest również na ryzyko tworzenia się włosa w układzie pokarmowym, znanego jako „trichobezoar”.
Chociaż nie jest to częste, jeśli wystąpi, może spowodować bardzo poważne zagrożenie dla życia pacjenta.
Leczenie osób z trichotillomanią zależy od ich wieku. Większość małych dzieci z tym problemem ostatecznie rozwiązuje go samodzielnie. Z drugiej strony w przypadku młodzieży i dorosłych zwykle konieczna jest interwencja, jeśli chce się ją wyeliminować.
Zwykle najczęstszym sposobem leczenia trichotillomanii jest terapia poznawczo-behawioralna mająca na celu złagodzenie objawów. Jednak można również rozważyć zastosowanie niektórych leków lub innych terapii w celu zakończenia podstawowych problemów psychologicznych..
Wykazano, że wersja terapii poznawczo-behawioralnej, znana jako „trening redukcji nawyków”, jest najskuteczniejszym podejściem do leczenia trichotillomanii..
Procedura jest bardzo prosta: osoba jest szkolona w rozpoznawaniu swoich impulsów do wyrywania włosów, jednocześnie ucząc ją przekierowywania tej energii na inne zachowanie.
Inne terapie psychologiczne, które również wydają się skuteczne w leczeniu tego problemu, to hipnoza, biofeedback oraz terapia akceptacji i zaangażowania..
Chociaż pewien rodzaj terapii poznawczej jest generalnie stosowany w leczeniu trichotillomanii, czasami stosowanie leków psychotropowych może wzmocnić efekt tych podejść i pomóc w szybszym rozwiązaniu problemu..
Obecnie żaden konkretny lek nie został jeszcze zatwierdzony, aby zakończyć tę chorobę; ale jest kilka, które okazały się całkiem skuteczne w osiągnięciu tego. Na przykład niektóre leki przeciwdepresyjne mogą zmniejszać problematyczne zachowania, takie jak klomipramina lub naltrekson.
Wręcz przeciwnie, inne leki często stosowane w leczeniu podobnych zaburzeń (takie jak inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny) wydają się przynosić efekty odwrotne do zamierzonych w przypadku trichotillomanii..
Obecnie potrzeba więcej badań, aby zdecydować, czy istnieje lek, który jest skuteczny w leczeniu wszystkich przypadków tego zaburzenia. Do tego czasu wyłączne korzystanie z terapii psychologicznych wydaje się być najlepszą opcją.
Jeszcze bez komentarzy