Plik zjednoczenie Włoch był to proces, w wyniku którego różne państwa, które istniały na Półwyspie Apenińskim, ostatecznie utworzyły jeden kraj. Miało to miejsce w XIX wieku, w kontekście historycznym naznaczonym pojawieniem się romantyzmu i nacjonalizmu. Te nurty ideologiczne broniły koncepcji państwa narodowego.
Od upadku Cesarstwa Rzymskiego Włochy były podzielone między różne narody. Niektórzy przeżyli chwile wielkiej świetności, jak Republika Wenecka czy Genua, ale zawsze jako niepodległe kraje. Na początku procesu zjednoczenia, w XIX wieku, Kongres Wiedeński podzielił Półwysep Apeniński na siedem państw..
Zjednoczenie, znane we Włoszech jako Odrodzenie (po włosku Risorgimento), nabrało rozpędu, gdy hrabia Cavour, minister Królestwa Sardynii, przekonał francuskiego cesarza Napoleona III do pomocy w utworzeniu jednego państwa na półwyspie. Zgodził się, zwłaszcza że był to sposób na osłabienie Cesarstwa Austriackiego..
Rezultatem tego procesu było utworzenie Królestwa Włoch. Oprócz wspomnianego hrabiego Cavour, innymi postaciami, które wyróżniały się swoimi występami, byli król Wiktor Emanuel II, Giusseppe Garibaldi i Giuseppe Mazzini.
Indeks artykułów
Zniknięcie Cesarstwa Rzymskiego, które oznaczało koniec starożytności i wejście w średniowiecze, spowodowało podział różnych ludów Półwyspu Apenińskiego. Od tego czasu nie pojawił się żaden ruch, który doprowadziłby do zjednoczenia.
Z biegiem czasu niektórymi z tych państw zaczęły rządzić dynastie uważane za obce, takie jak Burbonowie i Habsburgowie. Upadek Napoleona skłonił europejskie mocarstwa do przeprojektowania mapy Europy, pozostawiając Włochy podzielone na siedem różnych państw:
- Piemont - Sardynia (monarchia liberalna, stolica Turyn)
- Toskania, Parma i Modena (sprzymierzone stany Austrii)
- Państwa Kościelne (w posiadaniu Papieża)
- Królestwo Lombard-Veneto (część Cesarstwa Austriackiego)
- Królestwo Neapolu i dwóch Sycylii (monarchia absolutna)
Od późnego średniowiecza część Półwyspu Apenińskiego kontrolowały różne mocarstwa zagraniczne. Cesarstwo Germańskie, Francja, korona katalońsko-aragońska, Hiszpania i Austria rządziły kilkoma obszarami tego terytorium.
Pierwszy poprzednik późniejszego zjednoczenia nastąpił po rewolucji francuskiej. Napoleon, chcąc podbić cały kontynent, nadał Włochom nowy porządek prawny i społeczny oparty na rewolucyjnych zasadach.
W aspekcie społecznym to francuskie rządy wzmocniły liberalną burżuazję, zwolenniczkę Oświecenia. Chociaż masom chłopskim brakowało świadomości politycznej, w miastach zaczęły pojawiać się nastroje nacjonalistyczne wzorowane na modelu galijskim..
Klęska Napoleona zakończyła to pierwsze doświadczenie. W 1815 r. Absolutystyczne mocarstwa europejskie pokonały francuskiego cesarza i nie opowiadały się za żadną zmianą terytorialną ani ideologiczną.
Książę Metternich, kanclerz Austrii i jeden z ideologów mapy Europy wyłaniającej się z kongresu wiedeńskiego, stwierdził, że słowo Włochy to nic innego jak „wyraz geograficzny”, bez żadnego znaczenia narodowego.
Mimo wszystko idee rewolucji francuskiej rozprzestrzeniły się po całej Europie. Wkrótce nastąpiły rewolucje, które próbowały położyć kres systemom absolutystycznym, kierowane przez burżuazję.
W 1820 roku rewolucyjna fala dotknęła zwłaszcza obszar śródziemnomorski. Pierwszym miejscem, w którym eksplodował, była Hiszpania, skierowana przeciwko Ferdynandowi VII. To musiało przysięgać konstytucję z 1812 r., Liberalną z natury. Poprosił jednak o pomoc resztę krajów absolutystycznych, które wysłały mu na pomoc armię..
Z kolei we Włoszech tajne stowarzyszenie Carboneria, które dążyło do zakończenia absolutyzmu, stało się tak silne, że mogło zaatakować Neapol własną armią. Po triumfie zaczęli tymczasowo stosować hiszpańską konstytucję z 1812 roku.
Jednak brak powszechnego poparcia dla tej rewolucji i wysłanie wojsk austriackich należących do Świętego Przymierza zakończyło próbę ustanowienia liberalnego reżimu..
W innym rejonie półwyspu, w Piemoncie-Sardynii, doszło również do kolejnego powstania. W tym przypadku zamiarem było wypędzenie Austriaków z tego obszaru i zjednoczenie Włoch w ramach dynastii sabaudzkiej. Ponownie Święty Sojusz zakończył tę rewolucję.
Dziesięć lat później, około 1830 roku, na Półwyspie Apenińskim wybuchła nowa seria rewolucji. Co więcej, w tym czasie znacznie wzrosły nastroje nacjonalistyczne, a także te, które opowiadały się za zjednoczeniem.
Rewolucja lipcowa 1830 r., Która rozwinęła się we Francji, odbiła się we Włoszech. Rebelianci galijscy zmusili monarchę do abdykacji, stawiając na jego miejscu Ludwika Filipa z Orleanu. Obiecał niektórym włoskim rewolucjonistom, że Francja pomoże im w przypadku, gdy Austria zaatakuje ich militarnie..
Powstanie zaplanowane przez Włochów zostało jednak odkryte przez papieską policję, która aresztowała prowodyrów.
Nie przeszkodziło to w pojawieniu się innych powstań w poselstwach papieskich w Bolonii, Ferrarze, Ankonie czy Perugii. Rebelianci przyjęli trójkolorową flagę i zorganizowali tymczasowy rząd, który ogłosił utworzenie zjednoczonych Włoch. Coś podobnego wydarzyło się w Parmie.
Wszystkie te regiony planowały zjednoczenie, ale apel papieża Grzegorza XVI do Austrii o pomoc uniemożliwił to. Metternich ostrzegł Ludwika Filipa z Orleanu, że nie powinien interweniować i odwrócił obietnicę pomocy Włochom.
W 1831 roku Austriacy wysłali armię, która przeszła przez cały półwysep, kończąc ruchy rewolucyjne na każdym terytorium.
Przyczyny zjednoczenia Włoch sięgają od motywów ideologicznych, wraz z pojawieniem się nastrojów nacjonalistycznych w krajach europejskich, po ekonomiczne, w których przemysłowcy z północy półwyspu promują ten proces..
Ruch romantyczny, który pojawił się w Niemczech, miał duży element nacjonalistyczny. Chodziło o nurt myśli kulturowej i politycznej, który narodził się jako reakcja na racjonalizm Oświecenia. Jego zwolennicy podkreślali sentyment, wspomniany wcześniej nacjonalizm i liberalizm.
We Włoszech w pierwszej połowie XIX wieku romantyzm był jednym z czynników napędzających ideę zjednoczenia. Pisarze tacy jak Leopardi i Manzoni, muzycy jak Verdi czy filozofowie jak Gioberti bronili w swoich dziełach istnienia zjednoczonych Włoch przed obcymi mocarstwami..
W tym środowisku kulturowym idea Risorgimento stawała się coraz silniejsza. Kluczem była obrona tożsamości kulturowej, a szczególnie włoskich sentymentów.
Innym fundamentalnym aspektem rozprzestrzeniania się ruchu zjednoczeniowego był język. Pojawiła się kontrowersja dotycząca czystości języka włoskiego, wówczas pełnego galijzmu.
Wpływ tajnych stowarzyszeń, bardzo licznych wówczas, był kolejną przyczyną, która pomogła szerzyć rewolucyjne ideały. Do najważniejszych we Włoszech należeli Carbonari, Oleanders i Neo-Guelphs..
Carbonería powstała we Włoszech w epoce napoleońskiej, na czele której stał szwagier Napoleona, Joaquín Murat. Było to społeczeństwo z wpływami masońskimi, a jego celem była walka z absolutyzmem i nietolerancją religijną. Pomimo ich powiązań z Francją, podczas plądrowania Włoch stawili czoła francuskim żołnierzom.
Kiedy Francuzi zostali wygnani z półwyspu, karbonariusze postawili sobie za cel zjednoczenie Włoch i stworzenie liberalnego państwa. Większość jej członków należała do burżuazji, uwydatniając wśród nich postać Giuseppe Mazziniego.
Mazzini został uwięziony w 1831 roku za podżeganie do buntu. Później stworzył Young Italy, organizację paramilitarną, która starała się wydalić Austriaków z kontrolowanych przez nich terenów na Półwyspie Apenińskim..
Jednym z czynników ekonomicznych, który wpłynął na zjednoczenie Włoch, było wsparcie ze strony przemysłowców i kupców z północy, najbogatszej części półwyspu..
Celem tych sektorów było stworzenie jednolitego rynku, z krajem zjednoczonym skuteczną komunikacją, która pomogłaby zapewnić rynek zbytu dla produkcji przemysłowej..
Należy pamiętać, że w tamtym czasie podział terytorialny Włoch stanowił przeszkodę w handlu. Dla przemysłowców z północy konieczne było zniesienie barier celnych, które utrudniały eksport towarów. Południe było obszarem prawie bez przemysłu i było uważane za dobry rynek handlowy dla bogatej północy.
Wszystko to doprowadziło do tego, że najbardziej rozwinięte państwo na całym półwyspie, Królestwo Piemontu-Sardynii, stało się siłą napędową zjednoczenia..
Chociaż historycy wyznaczają różne daty, najczęstsza, w której rok 1815 jest wskazywany jako początek Zjednoczenia lub Risorgimento. Z jednej strony Włosi chcieli wypędzić Austriaków z północy półwyspu, dla czego mieli poparcie Francji..
Proces ten miał dwie nieudane próby, w 1830 i 1848 r. Austriacy uniknęli obu. Dopiero gdy Królestwo Piemontu uzyskało poparcie Napoleona III, różne terytoria włoskie zaczęły się łączyć.
Po fali rewolucji, która wybuchła na niektórych obszarach Włoch w 1848 roku, rozpoczęła się pierwsza wojna o niepodległość. Stało to w obliczu wojsk Carlosa Alberto de Savoya, który przewodził sojuszowi utworzonemu przez Królestwo Sardynii, Państwa Kościelne i Królestwo Obojga Sycylii przeciwko Austriakom.
Bohaterowie zjednoczenia, tacy jak Garibaldi, Mazzini czy Elia Bezna, wrócili do Włoch, aby wziąć udział w tym konflikcie. Jednak jego obecność nie została w pełni zaakceptowana przez House of Savoy..
Włosi odnieśli kilka początkowych zwycięstw, ale Papież zdecydował się wycofać swoje siły, obawiając się możliwej ekspansji Królestwa Sardynii. Następnie Królestwo Obojga Sycylii zrobiło to samo.
Ostatecznie Austriacy zdołali zwyciężyć i zmusili pokonanych do podpisania 9 sierpnia 1848 r. Zawieszenia broni Salasco. To zmusiło pokonanych do zaakceptowania tego, co ustalił Kongres Wiedeński.
Pod koniec lat 50. XIX w. Konflikt wznowił się. Z tej okazji to król Sardynii Wiktor Emanuel II i jego premier hrabia Camilo de Cavour rozpoczęli ruchy zmierzające do konfrontacji z Austriakami, którzy zaanektowali państwa Lombardię i Wenecję..
Plan polegał na szukaniu wsparcia jakiejś wielkiej potęgi. W ten sposób udało im się podpisać tajne porozumienie z cesarzem Francji Napoleonem III.
Kampania wojskowa była bardzo krótka, zakończona zwycięstwem Sardyńczyków i Francuzów oraz klęską Austrii..
Jednak Napoleon III podpisał zawieszenie broni z Austrią bez konsultacji ze swoimi sojusznikami. To ustaliło, że Lombardia przeszła w ręce Wiktora Emanuela II, ale Wenecja miała pozostać pod panowaniem austriackim. Francja ze swej strony uzyskała zwierzchnictwo nad Sabaudą i Niceą.
Zwycięstwo nad Austriakami rozpaliło chęć zjednoczenia na innych obszarach półwyspu. Rok później, w 1860 roku, Parma, Modena i Toskania postanowiły w drodze plebiscytu dołączyć do Królestwa Sardynii..
Bohaterem kolejnego etapu zjednoczenia Włoch był Giuseppe Garibaldi. Dowodził armią ochotników, zwaną Tysiącem Czerwonych Koszuli, która skierowała się w stronę Sycylii. W mgnieniu oka udało mu się opanować całą wyspę. Następnie obrał kurs na region Neapolu.
Już w tym regionie jego wojska odniosły kilka ważnych zwycięstw, które spowodowały ucieczkę neapolitańskiego króla Franciszka II do Państwa Kościelnego..
Armia sardyńska pod dowództwem Wiktora Emanuela II podbiła państwa Kościoła z wyjątkiem samego Rzymu. Później poznał Garibaldiego w Neapolu. Dwóch Sycylii zadeklarowało włączenie do Królestwa Sardynii.
Wreszcie, 13 marca 1861 r., Pierwszy parlament narodowy ogłosił Wiktora Emanuela II królem Włoch..
W tym czasie do Austrii należało jeszcze jedno z najważniejszych miast półwyspu: Wenecja. Z tego powodu Włosi zabiegali o porozumienie z Prusami, które pozwoliłoby im zaanektować miasto..
Strategia odniosła całkowity sukces. Traktat Wiedeński, podpisany 3 października 1866 r., A także zawieszenie broni w Cormos, podpisane 9 dni później, ratyfikowały przyłączenie Wenecji do Królestwa Włoch.
W 1870 roku zjednoczenie było praktycznie zakończone. Problemem pozostawały tylko Państwa Kościelne, a zwłaszcza Rzym..
W swoich poprzednich umowach Wiktor Emanuel II obiecał Napoleonowi III, że papież będzie nadal kontrolował Rzym. Później, w 1862 roku, Garibaldi próbował go przyjąć, ale został odrzucony, tak jak miało to miejsce ponownie pięć lat później..
Sytuacja zaczęła się zmieniać w 1870 r., Kiedy w wyniku wojny francusko-pruskiej Napoleon III musiał wycofać garnizon broniący Rzymu..
Gdy tylko to się stało, Włosi zaatakowali miasto i pomimo oporu garnizonu papieskiego bez większych problemów zdobyli je. We wrześniu 1870 roku Wiktor Emanuel II osiadł w Rzymie i ogłosił miasto stolicą królestwa Włoch..
Pomimo faktów dokonanych Papież nie zgodził się na przyłączenie Rzymu do Włoch. Aby wyrazić sprzeciw, Papież zamknął się w Pałacu Watykańskim.
Tak zwana kwestia rzymska została rozwiązana dopiero w 1929 r., Kiedy Mussolini i papież Pius XI podpisali traktaty laterańskie. Uznali Państwo Watykan za niezależny kraj.
Pierwszą konsekwencją zjednoczenia było utworzenie Królestwa Włoch. Tak więc w 1871 roku jego stolica została założona w Rzymie, rządzonym przez monarchię konstytucyjną.
Mimo wszystko poza nowym królestwem wciąż istniały regiony, które Włosi uważali za własne. W ten sposób Trentino, Alto Adige, Triest, Istria, Dalmacja i Ragusa były nadal w rękach Austriaków, stając się znane jako prowincje irredent (nie wyzwolone)..
W niektórych z nich pojawiły się ruchy nacjonalistyczne, które starały się o przyłączenie ich do Włoch. Z biegiem czasu te grupy rozprzestrzeniły się w rękach francuskich na Niceę i Korsykę..
Sytuacja ta została rozwiązana dopiero po zakończeniu I wojny światowej. Włochy uczestniczyły w zwycięskiej stronie i na mocy traktatu wersalskiego zaanektowały prowincje w ręce Cesarstwa Austro-Węgierskiego.
Po zjednoczeniu Włochy doświadczyły wielkiego rozwoju gospodarczego, chociaż był on wdrażany bardzo nierównomiernie.
W ten sposób dawne nierówności między północą a południem zostały utrzymane wraz z zjednoczeniem.
Włosi zaczęli rozdzielać dwa wielkie nurty ideologiczne. Z jednej strony liberałowie związani z przemysłem i handlem północy. Z drugiej strony konserwatyści, przedstawiciele południowych interesów rolnych.
Jak wspomniano, nowym państwem rządziła monarchia parlamentarna. Głosowanie było jednak ograniczone do mniejszości, z częstymi epizodami korupcji.
Od strony politycznej najbardziej na zjednoczeniu skorzystała burżuazja północna. Podobnie umiarkowani monarchiści narzucili się sektorom republikańskim i demokratycznym, reprezentowanym między innymi przez Garibaldiego i Mazziniego..
Podobnie jak w przypadku gospodarki, zjednoczenie uczyniło Włochy potęgą polityczną i militarną w Europie.
Najważniejszymi postaciami zjednoczenia Włoch byli król Sardynii Wiktor Emanuel II, hrabia Cavour; Giuseppe Garibaldi i Giuseppe Mazzini.
Wiktor Emanuel II, król Piemontu-Sardynii, był jednym z promotorów strategii, która pozwoliła na zjednoczenie Włoch.
Wraz z premierem, hrabią Cavour, doszli do porozumienia z Napoleonem III w sprawie konfrontacji z Austriakami, rozpoczynając ruchy, które miały doprowadzić do ukonstytuowania się królestwa Włoch..
Sam Wiktor Emanuel II został pierwszym królem zjednoczonych Włoch, uważany za Ojca Narodu. Monarcha rządził w ramach monarchii konstytucyjnej o bardzo umiarkowanym charakterze.
Camillo Benso, hrabia Cavour, został wprowadzony do życia politycznego w 1847 roku, kiedy założył umiarkowanie liberalną gazetę o nazwie, która już odzwierciedlała jego ostateczny cel: Risorgimento. Dwa lata później został wybrany zastępcą w Piemoncie-Sardynii.
Benso zajmował różne stanowiska w różnych rządach, osiągając stanowisko Prezesa Rady Ministrów w 1852 roku. Z tej pozycji rozwinął politykę modernizacji królestwa, zarówno politycznie, jak i gospodarczo.
Dzięki tej modernizacji królestwo stało się najbardziej rozwiniętym ze wszystkich półwyspów. Pozwoliło to na powstanie bardzo potężnej burżuazji, sprzyjającej zjednoczeniu Włoch w celu rozszerzenia ich rynków..
Hrabia Cavour zrozumiał, że Włosi będą potrzebować pomocy zagranicznej, aby konfrontować się z Austriakami i poświęcił część swojej polityki zagranicznej na uzyskanie tego wsparcia. W lipcu 1858 r. Spotkał się z Napoleonem III i uzyskał francuską współpracę przy zjednoczeniu.
Pomimo swojej ważnej roli, hrabia Cavour zauważył, że jego antycentralistyczna postawa została pokonana, gdy dyskutowano o sposobie zorganizowania zjednoczonego królestwa..
Garibaldi był jednym z głównych włoskich przywódców nacjonalistycznych. Jeszcze młody brał udział w buncie republikańskim w Piemoncie w 1832 r., W wyniku którego został skazany na wygnanie. Jego głównymi wpływami w tym czasie byli Giuseppe Mazzini i francuski socjalista Saint-Simon.
Odbywając wyrok, Garibaldi mieszkał w Ameryce Południowej w latach 1836–1848. W tym regionie brał udział w kilku powstaniach przeciwko Hiszpanom i Portugalczykom, zawsze po stronie zwolenników niepodległości kolonii amerykańskich..
W 1848 roku Garibaldi wrócił do Lombardii, by walczyć z armią austriacką. Kiedy hrabia Cavour został mianowany premierem Piemontu, przekazał Garibaldiemu dowództwo nad siłami królestwa w drugiej wojnie z Austrią. Rewolucjonista odniósł kilka ważnych zwycięstw, które pomogły przybliżyć ostateczny cel.
Jednym z jego najważniejszych występów było zdobycie Obojga Sycylii. Garibaldi, dowódca Tysiąca Czerwonych Koszuli, zajął wyspę w 1860 r. Następnie wkroczył do Neapolu, przekazując ją Wiktorowi Emanuelowi II..
W 1861 roku utworzono nowe Królestwo Włoch. Mimo osiągnięcia tego celu Garibaldi nie był usatysfakcjonowany, ponieważ Rzym pozostał w rękach papieża.
Udział Giuseppe Mazziniego w polityce rozpoczął się w 1815 roku, kiedy sprzeciwił się przyłączeniu Republiki Genui do królestwa Piemontu-Sardynii..
Wiele lat później, w 1827 r., Dołączył do La Carbonería, chociaż opuścił tajne stowarzyszenie, gdy poczuł rozczarowanie jego ograniczoną skutecznością..
Po spędzeniu czasu w więzieniu za swoją rewolucyjną działalność, Mazzini wyjechał do Francji, gdzie w 1831 roku założył organizację Young Italy. Jego pierwszym celem było promowanie powstania republikańskiego na Sardynii, ale niepowodzenie tej próby doprowadziło go do skazania zaocznie na śmierć..
Nie mogąc wrócić do swojego kraju i wygnany z Francji, Mazzini podróżował po Europie, zakładając kilka rewolucyjnych stowarzyszeń. W następnych latach promował różne powstania o charakterze republikańskim, zarówno w Rzymie, jak iw Mantui i Mediolanie, choć nigdy nie osiągnął ostatecznych celów..
Ostatecznie liberalni monarchiści przejęli dowództwo nad włoskim ruchem nacjonalistycznym, tak że po zjednoczeniu systemem wybranym dla nowego kraju była monarchia.
Jeszcze bez komentarzy